Meltdown: Live in Mexico City

W 2013 roku King Crimson powrócił do działalności w zmienionym składzie, aby jesienią następnego roku rozpocząć trasę koncertową. Skład ten tworzyło 7 muzyków, rozmieszczonych na scenie w dwóch rzędach: trzech perkusistów z przodu: Pat Mastelotto, Bill Rieflin (który czasami grał także na klawiszach u boku Frippa) i Gavin Harrison. Z tylu znajdowali się: Robert Fripp, gitarzysta i wokalista grupy, Jakko Jakszyk, basista i wokalista Tony Levin; oraz multiinstrumentalista (saksofonista i flecista) Mel Collins. Kiedy w 2016 roku Rieflin po raz pierwszy musiał wziąć urlop naukowy od działalności w zespole, zatrudniono perkusistę i, podobnie jak Rieflin, finezyjnego klawiszowca Jeremy’ego Staceya. Okazał on się na tyle niezbędnym wzmocnieniem grupy, że po powrocie Rieflina pozostał w niej, zajmując jego miejsce z przodu, podczas gdy Rieflin przeszedł do tyłu zajmując środkową pozycję pomiędzy Levinem i Jakszykiem. W tym składzie zespół nagrał albumy Live in Chicago i Live in Vienna^[7]. W 2017 roku King Crimson dał pięć nocnych koncertów w Meksyku. Wszystkie one zostały nagrane i sfilmowane, a ich wynikiem jest album koncertowy Meltdown z ponad dwiema godzinami zarejestrowanego występu w wysokiej rozdzielczości i trzema godzinami audio, w tym, po raz pierwszy w tym składzie, nagraniami audio utworów „Breathless”, „Discipline”, „Moonchild” oraz nocnymi improwizacjami „Cadenza” Tony’ego Levina i „Meltdown” Jeremy’ego Staceya dając kompleksowy przegląd dokonań King Crimson u szczytu jego możliwości^[8].

Lista i informacje według Discogs^[4]:

• Robert Fripp – gitara i instrumenty klawiszowe, miksowanie,
• Jakko Jakszyk – gitara, flet, śpiew
• Bill Rieflin – instrumenty klawiszowe
• Tony Levin – gitary basowe, stick, chórki
• Mel Collins – saksofony i flet
• Pat Mastelotto – perkusja, instrumenty perkusyjne
• Jeremy Stacey – perkusja, instrumenty klawiszowe
• Gavin Harrison – perkusja

• Chris Porter – inżynier dźwięku
• David Singleton – kompilacja, mastering, produkcja
• Robert Fripp – produkcja, informacje na wkładce
• Matt Skerritt – kierownik wideo
• Russ Wilson, Adrian Holmes, Renee Adams, Iona Singleton, Jason Birnie, Michele Russotto, John Armitage, Biff Blumfumgagnge, Dave Salt – personel techniczny

John Kelman z magazynu All About Jazz ocenił wysoko album dając mu cztery i pół gwiazdki (na pięć). Jego zdaniem „Meltdown można pod pewnymi względami postrzegać jako kuzyna wydanego w 2018 roku Radical Action (To Unseat The Hold Of Monkey Mind) (…) Jest [w nim] tak wiele atrakcji, że nie sposób byłoby je wszystkie wymienić, ale wystarczy powiedzieć, iż największą zaletą Meltdown jest to, że każdy członek zespołu naprawdę wczuł się w swoją skórę w tej grupie przez ostatnie pół dekady”. Autor doszedł do wniosku, że na podstawie porównania materiału zarejestrowanego przez King Crimson w okresie od 2014 roku do Meltdown wszyscy muzycy są lepsi, tak indywidualnie, jak i zbiorowo, a wolność artystyczna, leżąca od początku u podstaw zespołu w ośmioosobowym składzie stała się „większa, szersza i głębsza”. Skład ten ocenił jako „najbardziej uzdolniony, najbardziej spełniony i najbardziej nieprzewidywalny” w perspektywie przypadającej na 2019 rok 50. rocznicy powstania zespołu. Sam album określił natomiast jako „jeden z najlepiej brzmiących dokumentów grupy na żywo w historii”^[1].

Jake Cole z magazynu Spectrum Culture we wstępie do swojej recenzji wziął jako punkt odniesienia najlepszy – jego zdaniem – album King Crimson, Larks’ Tongues in Aspic z 1973 roku, pełen „swobodnej improwizacji, awangardowego jazzu, nowoczesnej klasyki, a nawet liberalnej szczypty poszarpanego metalu”. Zauważył następnie, że później zespół porzucił rock progresywny podążając w różnych kierunkach, a każdej nowej formie jego muzycznych poszukiwań towarzyszyły zmiany jego składu. Oceniając Meltdown stwierdził, iż „prawie każdy utwór na tym gigantycznym albumie zasługuje na podobne pochwały” dając jako przykład utwory z lat 70., zwłaszcza „Red” i „The Talking Drum”, wykonane w ośmioosobowym składzie. Jego zdaniem King Crimson „przemierza jedną z najbardziej proteuszowych dyskografii w nagranej muzyce”, a Meltown sprawia że zespół „po 50 latach istnienia i burzliwie różnych składach, w końcu odnalazł swoją prawdziwą iterację i że wszystko do tego momentu wydaje się być prologiem”^[9].

Daniel Spicer z magazynu Jazzwise stwierdził, iż „w głównej mierze jednak, grupa ta doskonale rekonstruuje niektóre z kluczowych pomników z pierwszych pięciu lat King Crimson. „21st Century Schizoid Man” to maniakalny harmider z rozbudowaną perkusją z trzema bębnami, a „Starless” jest po prostu bezbłędny, od pierwszych mrożących krew w żyłach nut melotronu. Jest też kilka mniej oczywistych wyborów, w tym doskonale wykonany medley z przeoczonego Lizard z 1970 roku”. W podsumowaniu ocenił, że wprawdzie na albumie jest „mało niespodzianek”, ale jest on „satysfakcjonującą gratką dla fanów i, co oczywiste, również dla Frippa”^[2].