Live in Central Park, NYC

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[3]
Prog Archives	[4]
Teraz Rock	[5]

Eetu Pellonpaa z magazynu Prog Archives uważa, że ten skład zespołu najlepiej wybrzmiał w „21st Century Schizoid Man”. Równie wysoko ocenił kolejne utwory: „Lament” – „dobra wersja utworu”, „Exiles” – „najlepsze momenty tego albumu” i „Starless” – „naprawdę wybitny występ”. Ostatecznym hitem nazwał klasyczne połączenie „The Talking Drum' z „Larks' Tongues In Aspic: Part 2”,. Jedyne zastrzeżenia recenzent miał do jakości dźwięku, którą określił jako „przeciętną”^[4].

Według Lindsaya Planera z AllMusic „podczas gdy nagranie jest bardzo dobre – nie świetne – porywające, muzyczne wybryki zespołu z nawiązką rekompensują wszelkie braki w wierności dźwięku”, a „zespół ten można porównać do jednego, polirytmicznego organizmu”. Autor zwraca uwagę na twórczy wkład Billa Bruforda i Johna Wettona w interpretację utworów „Exiles” i „Fracture” oraz całego zespołu w „Starless”, w którym osiągnął on „kulminację”, zaś zamykający go instrumentalny jam należy – jego zdaniem – „do najlepszych dzieł zespołowych, jakie powstały pod szyldem King Crimson”^[3].

Odmiennego zdania jest Jordan Babula z miesięcznika Teraz Rock: według niego materiał muzyczny brzmi jak „kiepski bootleg, a zespół niekoniecznie był w najlepszej formie” (jako przykłady wymienił „wymęczony” „21st Century Schizoid Man” i „Exiles”). Tym niemniej wyróżnił improwizację „Cerberus” oraz finałowy „Larks' Tongues In Aspic: Part 2”^[5].