Kevin De Bruyne

Kevin De Bruyne
Ilustracja
Kevin De Bruyne (2018)
Data i miejsce urodzenia

28 czerwca 1991
Drongen

Wzrost

181 cm[1]

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Manchester City

Numer w klubie

17

Kariera juniorska
Lata Klub
1997–1999 KVV Drongen
1999–2005 KAA Gent
2005–2008 KRC Genk
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2008–2012 KRC Genk 84 (14)
2012–2014 Chelsea 3 (0)
2012 → KRC Genk (wyp.) 13 (2)
2012–2013 → Werder Brema (wyp.) 33 (10)
2014–2015 VfL Wolfsburg 52 (13)
2015– Manchester City 273 (70)
W sumie: 458 (109)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2008–2009  Belgia U-18 7 (1)
2009  Belgia U-19 10 (1)
2010  Belgia U-21 2 (0)
2010–  Belgia 107 (30)
W sumie: 126 (32)
  1. ↑ Aktualne na: 25 stycznia 2025. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. ↑ Aktualne na: 9 września 2024.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
III miejsceRosja 2018piłka nożna

Kevin De Bruyne (wym. [ˈkɛvɪn də ˈbrœy̆nə], ur. 28 czerwca 1991 w Drongen) – belgijski piłkarz, występujący na pozycji pomocnika w angielskim klubie Manchester City. Uczestnik Mistrzostw Świata 2014, 2018 i 2022 oraz Mistrzostw Europy 2016, 2020 i 2024.

De Bruyne rozpoczął swoją karierę w Genk, gdzie był podstawowym graczem, gdy wygrali ligę belgijską. W 2012 dołączył do Chelsea, gdzie nie był często wykorzystywany, a następnie wypożyczony do Werderu Brema. W 2014 podpisał kontrakt z Wolfsburgiem za 18 milionów funtów. Stał się tam jednym z najlepszych graczy Bundesligi i to, że klub wygrał Puchar Niemiec w 2015 to w dużej mierze jego zasługa. Latem 2015 roku De Bruyne dołączył do Manchesteru City za rekordowe 54 miliony funtów. Od tego czasu zdobył cztery tytuły Premier League, pięć Pucharów Ligi i Puchar Anglii. W sezonie 2017/2018 odegrał znaczącą rolę w ustanowieniu rekordu Manchesteru City, który stał się jedyną drużyną Premier League, która zdobyła 100 punktów w jednym sezonie. W sezonie 2019/2020 De Bruyne wyrównał rekord największej liczby asyst w sezonie (20, wespół z Thierrym Henrym w sezonie 2002/03) i został wybrany najlepszym piłkarzem Premier League.

De Bruyne zadebiutował na arenie międzynarodowej w 2010. Był członkiem reprezentacji Belgii, kiedy dotarła do ćwierćfinałów zarówno na Mistrzostwach Świata 2014 jak i na Mistrzostwach Europy 2016 i 2020. Reprezentował Belgię również gdy ta wygrała mecz o 3. miejsce z Anglią na Mistrzostwach Świata 2018 i został powołany do FIFA World Cup Dream Team.

De Bruyne został czterokrotnie wybrany do składu sezonu Ligi Mistrzów UEFA a do męskiej drużyny światowej IFFHS, drużyny roku UEFA i drużyny roku ESM po trzy razy. Oprócz tego został wybrany do France Football World XI i do drużyny roku Bundesligi. Dwukrotnie zdobył także nagrodę Premier League Playmaker of the Season, dwukrotnie Piłkarza Roku PFA, Pomocnika Sezonu Ligi Mistrzów UEFA, Piłkarza Roku Bundesligi, Belgijskiego Sportowca Roku i Najlepszego Rozgrywającego Świata IFFHS.

Kariera klubowa

KRC Genk

De Bruyne rozpoczął swoją karierę w klubie KVV Drongen w 1997 roku. Siedem lat później dołączył do Genk. De Bruyne pierwszy mecz w barwach KRC Genk rozegrał 9 maja 2009 w przegranym 0:3 meczu z Charleroi[2]. 7 lutego 2010 De Bruyne strzelił swojego pierwszego gola w barwach Genk. Wydarzyło się to w wygranym 1:0 meczu ze Standard Liège[3]. W tym sezonie 2010/2011 w 33 występach strzelił 5 goli i zaliczył 16 asyst, a Genk został mistrzem Belgii[4]. W sezonie 2011/2012 w 28 spotkaniach strzelił 8 goli i asystował przy 14[5]. Udział w rozgrywkach ligowych zakończył z 8 golami w 28 występach.

Chelsea

31 stycznia 2012 ogłoszono transfer De Bruyne'a do Chelsea za kwotę 8 mln €[6]. Podpisał pięcioipółroczny kontrakt, ale został w Genku do końca sezonu[7]. 18 lipca 2012 De Bruyne zadebiutował w Chelsea w wygranym 4:2 meczu z Seattle Sounders. Zagrał również w pierwszej połowie przeciwko gigantowi Ligue 1 Paris Saint-Germain na Yankee Stadium w Nowym Jorku.

Werder Brema (wypożyczenie)

2 sierpnia 2012 ogłoszono, że De Bruyne zostanie wypożyczony do Werderu Brema na cały sezon[8]. 15 września 2012 strzelił pierwszego gola w barwach Werderu w przegranym 2:3 meczu z Hannover 96[9]. Sezon zakończył z 33 występami, strzelił 10 bramek i asystował 9 razy.

Powrót do Chelsea

Po udanym wypożyczeniu do Werderu Brema wrócił do Chelsea. Jose Mourinho zapewniał, że De Bruyne jest w planach Chelsea[10]. Niestety w przygotowaniach do sezonu doznał kontuzji, ale wyzdrowiał i zadebiutował w meczu z Hull City, w którym Chelsea wygrała 2:0[11].

VfL Wolfsburg

Kevin de Bruyne jako zawodnik Wolfsburga
Kevin de Bruyne jako zawodnik Manchesteru City

18 stycznia 2014, VfL Wolfsburg ogłosił zakup De Bruyne'a za 22 mln €[12]. Tydzień później zadebiutował w barwach Wolfsburga w przegranym 1:3 meczu z Hannoverem 96[13]. 12 kwietnia De Bruyne wywalczył zwycięstwo 4:1 w meczu z 1. FC Nürnberg strzelając dwie bramki[14].

De Bruyne strzelił swojego pierwszego gola w sezonie 2014/2015, 2 października 2014 w zremisowanym 1:1 meczu Ligi Europejskiej z Lille OSC[15]. 30 stycznia 2015 strzelił dwie bramki w meczu z Bayernem Monachium. VfL Wolfsburg wygrał 4:1 i było to pierwsza porażka Bayernu w lidze od kwietnia 2014[16]. Kevin De Bruyne zakończył sezon 2014/2015 z 34 występami 10 golami i rekordową liczbą asyst w Bundeslidze; zaliczył ich aż 21[17]. Wolfsburg zakończył sezon na drugim miejscu w lidze i zakwalifikował się do Ligi Mistrzów, a De Bruyne został uznany piłkarzem sezonu w Niemczech[18].

Na początku sezonu 2015/2016 VfL Wolfsburg pokonał Bayern Monachium w rzutach karnych.

Manchester City

30 sierpnia 2015 Manchester City ogłosił transfer de Bruyne'a. Angielski klub zapłacił za niego 74 mln € i transfer De Bruyne'a stał się najdroższym w historii Premier League[19][20]. Zadebiutował 12 września 2015 roku w wygranym 1:0 meczu z Crystal Palace. zastąpił kontuzjowanego Sergio Agüero w 25. minucie[21]. 19 września 2015 w meczu z West Ham United zdobył swojego pierwszego gola w barwach City, ale West Ham wygrał 2:1[22]. 2 października został nominowany do Złotej Piłki FIFA. Nominowani zostali też jego dwaj koledzy z drużyny: Sergio Agüero i Yaya Touré[23]. 18 dni później pojawił się na zmniejszonej liście nominowanych do Złotej Piłki[24]. 21 października De Bruyne w doliczonym czasie gry zdobył zwycięskiego gola w meczu Ligi Mistrzów z Sevillą. City wygrało mecz 2:1[25]. 17 stycznia podczas ligowego meczu z Crystal Palace, De Bruyne zanotował swoją 100 asystę w barwach Manchesteru City. Była to jednocześnie 76. asysta belgijskiego zawodnika w rozgrywkach Premier League, dzięki czemu znalazł się w dziesiątce najlepszych asystentów w historii ligi, dzieląc 10. pozycję z Teddym Sheringhamem[26]. 7 kwietnia 2021 roku belgijski pomocnik parafował nową umowę z Manchesterem City, która obowiązywać będzie do 2025 roku[27]. 11 maja 2022 w meczu ligowym z Wolverhampton Wanderers F.C. strzelił cztery gole[28].

Statystyki

Klubowe

(aktualne na 18 lutego 2023)
Klub Sezon Liga Puchar kraju Puchar ligi Europa Inne Razem
LigaMeczeBramkiMeczeBramkiMeczeBramkiMeczeBramkiMeczeBramkiMeczeBramki
KRC Genk 2008/2009 Jupiler Pro League 2000———20
2009/2010 Jupiler Pro League 35320—2010403
2010/2011 Jupiler Pro League 32500—3100356
2011/2012 Jupiler Pro League 28810—6010368
Razem 971630—1112011317
Chelsea 2012/2013 Premier League 00000000—00
2013/2014 Premier League 30003030—90
Razem 300030300090
Werder Brema (wyp.) 2012/2013 Bundesliga 331010———3410
VfL Wolfsburg 2013/2014 Bundesliga 16320———183
2014/2015 Bundesliga 341061—115—5116
2015/2016 Bundesliga 2011——1041
Razem 521392—115107320
Manchester City 2015/2016 Premier League 2571155103—4116
2016/2017 Premier League 366501071—497
2017/2018 Premier League 378314281—5212
2018/2019 Premier League 19242524000326
2019/2020 Premier League 3513213072104816
2020/2021 Premier League 256314083—4010
2021/2022 Premier League 30153121102004419
2022/2023 Premier League 23410204010314
Razem 23061227261058122033890
Razem w karierze 4151003592910831850567137

Kariera reprezentacyjna

W barwach narodowych po raz pierwszy wystąpił 19 listopada 2008, kiedy to zagrał w reprezentacji do lat 18 w meczu z Holandią, w którym strzelił gola, przyczyniając się do zwycięstwa 3:0. W 2009 regularnie występował w kadrach U-18 i U-19 (jedyną bramkę zdobył w niej 13 listopada w wygranym 4:0 spotkaniu z Andorą). W reprezentacji seniorskiej zadebiutował 11 sierpnia 2010 w przegranym 0:1 pojedynku z Finlandią. Kevin De Bruyne był podstawowym zawodnikiem swojej reprezentacji na Mistrzostwach Świata rozgrywanych w Brazylii w 2014 oraz w Rosji w 2018, gdzie zdobył brązowy medal.

13 maja 2014 De Bruyne znalazł się w kadrze Belgii na Mistrzostwa Świata 2014 w Brazylii[29]. 17 czerwca 2014 w pierwszym meczu grupowym przeciwko Algierii De Bruyne asystował przy golu wyrównującym Marouane’a Fellainiego, gdzie Dries Mertens strzelił drugiego gola na wagę zwycięstwa 2:1[30] i został wybrany zawodnikiem meczu przez FIFA[31]. 1 lipca w meczu 1/8 finału strzelił pierwszego gola dla Belgii w trzeciej minucie dogrywki pokonując Stany Zjednoczone 2:1[32]. 5 lipca w ćwierćfinale Belgia została wyeliminowana z turnieju po przegranej 0:1 z Argentyną[33].

10 października 2014 strzelił dwa gole wygranym 6:0 meczu z Andorą w kwalifikacjach do Mistrzostw Europy 2016, co równa się rekordowemu zwycięstwu zespołu w europejskich kwalifikacjach rozgrywanych w 1986 roku[34][35]. 10 października 2015 strzelił gola w wygranym 4:1 meczu z Andorą, co zapewniło Belgii zakwalifikowanie się do Mistrzostw Europy we Francji[36][37]. Trzy dni później strzelił gola w wygranym 3:1 meczu z Izraelem zapewniając Belgii pierwsze miejsce w grupie eliminacyjnej do Euro 2016[38]. 31 maja 2016 został wybrany do 23-osobowego składu Belgii na Mistrzostwa Europy 2016 we Francji[39]. 18 czerwca w drugim meczu grupowym wygranym 3:0 z Irlandią został dobrze oceniony za występ w spotkaniu[40]. 26 czerwca został wybrany zawodnikiem meczu przez stację BBC za swój występ w wygranym 4:0 meczu z Węgrami w 1/8 finału, gdzie zaliczył dwie asysty[41]. 1 lipca w ćwierćfinale przegranym 1:3 z Walią rozegrał całe spotkanie[42].

Został powołany do składu Belgii na Mistrzostwa Świata 2018 w Rosji[43]. 18 czerwca w pierwszym meczu grupowym z debiutującą Panamą asystował przy pierwszym golu Romelu Lukaku a spotkanie Belgia wygrała 3:0[44]. 6 lipca strzelił gola dla Belgii w meczu ćwierćfinałowym wygranym 2:1 z Brazylią i został wybrany zawodnikiem meczu[45]. 10 lipca w półfinale z Francją rozegrał cały mecz gdzie Belgia przegrała z przyszłymi mistrzami świata 0:1[46]. 14 lipca rozegrał całe spotkanie gdzie Belgia pokonała 2:0 Anglię w meczu o trzecie miejsce i był to pierwszy medal dla Belgii na mistrzostwach świata[47].

17 maja 2021 został powołany na Mistrzostwa Europy 2020[48]. 17 czerwca strzelił swojego pierwszego i zwycięskiego gola w drugim meczu grupowym wygrywając 2:1 z Danią[49], gdzie wcześniej asystował przy zdobyciu pierwszego gola przez swój zespół[50]. W meczu 1/8 finału wygranym 1:0 z Portugalią doznał kontuzji kostki w wyniku wślizgu od tyłu przez Portugalczyka Joao Palhinhy[51]. 2 lipca w meczu ćwierćfinałowym przegranym 1:2 z Włochami wyszedł na boisko w podstawowym składzie i zagrał całe 90 minut[52].

10 listopada 2022 został powołany na Mistrzostwa Świata 2022 w Katarze[53]. De Bruyne rozegrał wszystkie trzy mecze grupowe na turnieju, gdzie Belgia odpadła w fazie grupowej po wygranej 1:0 z Kanadą porażce z Marokiem 0:2 i remisem 0:0 z Chorwacją zajmując trzecie miejsce z czterema punktami[54].

21 marca 2023 De Bruyne został ogłoszony nowym kapitanem Belgii po przejściu Edena Hazarda na piłkarską emeryturę[55]. Tydzień później znacznie przyczynił się do zwycięstwa Belgii nad reprezentacją Niemiec w towarzyskim meczu po raz pierwszy od 1954 roku, strzelając gola i zaliczając dwie asysty wygranym 3:2 wyjazdowym meczu[56].

28 maja 2024 został powołany do kadry Belgii na Mistrzostwa Europy 2024 w Niemczech[57]. 5 czerwca rozegrał setny występ w reprezentacji, w którym strzelił gola w towarzyskim meczu wygranym 2:0 nad Czarnogórą[58]. Na Mistrzostwach Europy w Niemczech rozegrał wszystkie trzy spotkania grupowe przegranym 0:1 ze Słowacją[59], wygranym meczu z Rumunią gdzie strzelił gola na 2:0[60] i remisie 0:0 z Ukrainą[61]. W 1/8 finału zmierzyli się z Francją gdzie Belgowie przegrali 0:1 po samobójczym golu Jana Vertonghena i odpadli z turnieju[62].

(aktualne na 1 grudnia 2022)

Reprezentacja Rok Mecze Gole
Belgia 2010 1 0
2011 1 0
2012 6 1
2013 11 3
2014 11 4
2015 8 4
2016 12 1
2017 8 0
2018 10 2
2019 6 4
2020 4 1
2021 10 3
2022 9 2
Łącznie 97 25

Sukcesy

KRC Genk

VfL Wolfsburg

Manchester City

Reprezentacyjne

Indywidualne

Wyróżnienia

Uwagi

    Przypisy

    1. ↑ Kevin De Bruyne. premierleague.com. [dostęp 2016-07-30]. (ang.).
    2. ↑ Sporting Charleroi 3 – 0 Genk Team line-ups 09/05/2009 – Pro League – Goal.com [online], goal.com [dostęp 2016-01-23].
    3. ↑ KRC Genk vs. Standard de Liège 1 - 0, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2016-01-23].
    4. ↑ Genk clinch third Belgian title with Liege draw [online], Reuters UK [dostęp 2016-01-23] (ang.).
    5. ↑ Benjamin Strack-Zimmermann, Kevin De Bruyne [online], national-football-teams.com [dostęp 2016-01-23] (ang.).
    6. ↑ Genk confirm De Bruyne sale [online], Sky Sports [dostęp 2016-01-23].
    7. ↑ Chelsea capture Genk's De Bruyne [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
    8. ↑ Chelsea send £7m youngster De Bruyne to Werder Bremen on season-long loan [online], Mail Online [dostęp 2016-01-23].
    9. ↑ Huszti is hero and villain [online], Sky Sports [dostęp 2016-01-23].
    10. ↑ De Bruyne to fight for Chelsea place [online], ESPNFC.com [dostęp 2016-01-23].
    11. ↑ Daniel Taylor at Stamford Bridge, José Mourinho enjoys stylish return as Chelsea cruise against Hull, „The Guardian”, 18 sierpnia 2013, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-01-23] (ang.).
    12. ↑ Press Association, Chelsea sell Kevin De Bruyne to Wolfsburg, „The Guardian”, 18 stycznia 2014, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-01-23] (ang.).
    13. ↑ Team News: De Bruyne straight in for Wolfsburg [online], Sports Mole [dostęp 2016-01-23].
    14. ↑ Wolfsburg-Nurnberg [online], www.whoscored.com [dostęp 2016-01-23].
    15. ↑ m, UEFA Europa League 2014/15 – History – Wolfsburg-LOSC – UEFA.com [online], Uefa.com [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-03].
    16. ↑ Wolfsburg 4-1 Bayern Munich [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
    17. ↑ 'Kevin De Bruyne is off to Man City' says Wolfsburg director Klaus Allofs [online], ESPNFC.com [dostęp 2016-01-23].
    18. ↑ De Bruyne is Speler van het Jaar volgens de Duitse journalisten [online], sporza [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-16].
    19. ↑ Kevin De Bruyne signs for City [online], Manchester City FC [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-31].
    20. ↑ Man City sign De Bruyne for £55m [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
    21. ↑ Crystal Palace 0-1 Manchester City [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
    22. ↑ Manchester City vs West Ham United: as it happened [online], Telegraph.co.uk [dostęp 2016-01-23].
    23. ↑ Anthony Jepson, Ballon d'Or shortlist: Eight Manchester-based players in running for award [online], men [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-23].
    24. ↑ Ballon d'Or 23-man shortlist named [online], BBC Sport [dostęp 2016-01-23].
    25. ↑ Daniel Taylor at the Etihad Stadium, Kevin De Bruyne’s late strike earns Manchester City victory over Sevilla, „The Guardian”, 21 października 2015, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-01-23] (ang.).
    26. ↑ MCFC89, Kevin De Bruyne z 100 asystą w barwach Manchesteru City [online] [dostęp 2021-01-18] (pol.).
    27. ↑ MCFC89, OFICJALNIE: Kevin De Bruyne w Manchesterze City do 2025 roku [online], Manchester City – polska strona fanów The Citizens – ManchesterCity.pl, 7 kwietnia 2021 [dostęp 2021-04-07] (pol.).
    28. ↑ Wolverhampton - Manchester City: wynik i relacja - Premier League - Eurosport [online], tvn24.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
    29. ↑
    30. ↑
    31. ↑
    32. ↑
    33. ↑
    34. ↑
    35. ↑
    36. ↑
    37. ↑
    38. ↑
    39. ↑
    40. ↑
    41. ↑
    42. ↑
    43. ↑
    44. ↑
    45. ↑
    46. ↑
    47. ↑
    48. ↑
    49. ↑
    50. ↑
    51. ↑
    52. ↑
    53. ↑
    54. ↑
    55. ↑
    56. ↑
    57. ↑
    58. ↑
    59. ↑
    60. ↑
    61. ↑
    62. ↑
    63. ↑ Radosław Przybysz: Drużyna roku IFFHS. Są w niej Lewandowski, Messi i Ronaldo. sport.tvp.pl, 2021-12-07. [dostęp 2021-12-08]. (pol.).
    64. ↑ IFFHS MEN’S WORLD TEAM OF THE YEAR 2021. iffhs.com, 2021-12-07. [dostęp 2021-12-08]. (ang.).
    65. ↑ IFFHS MEN’S UEFA TEAM OF THE YEAR 2021. iffhs.com, 2021-12-22. [dostęp 2021-12-22]. (ang.).
    66. ↑ Piotr Jawor: Ale wyróżnienie Lewandowskiego! Trafił do elitarnego grona. sport.interia.pl. [dostęp 2022-05-25]. (pol.).
    67. ↑ Sebastian Kowalski: XI roku FIFA jest... dziwna. Lewandowski w doborowym towarzystwie. sport.pl, 2022-01-17. [dostęp 2022-01-17]. (pol.).
    68. ↑ Jakub Kłyszejko: Robert Lewandowski znalazł się w najlepszej jedenastce 2021 roku francuskiego dziennika "L'Equipe". sport.tvp.pl, 2022-01-04. [dostęp 2022-01-04]. (pol.).

    Bibliografia

    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.