Maguny (rejon święciański)

Maguny
ilustracja
Państwo

 Litwa

Okręg

 wileński

Rejon

święciański

Gmina

Maguny

Wysokość

142 m n.p.m.

Populacja (2007)
 liczba ludności


396

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Maguny”
Położenie na mapie Polski w 1939 r.
Mapa konturowa Polski w 1939 r., u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Maguny”
Ziemia54°53′10″N 25°45′21″E/54,886111 25,755833

Maguny (lit. Magūnai) – wieś gminna (Maguny) w rejonie święciańskim położona w malowniczej okolicy borów sosnowych pokrywających wzgórza morenowe, przy obecnej granicy Republiki Litewskiej z Białorusią. W związku z izolowanym położeniem, na południu rzeka Wilia, na zachodzie jej dopływ rzeka Żejmiana, a od wschodu granica, dojazd możliwy tylko jedną drogą z północy, z Podbrodzia.

Historia

W czasach zaborów w gminie Kiemieliszki, w powiecie święciańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 r. we wsi było 20 domów zamieszkanych przez Polaków, 243 katolików i 11 żydów[1]. W 1905 r. było tu 258 mieszkańców,

Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich. W latach 1920–1922 w składzie Litwy Środkowej.

Od 11 kwietnia 1922[2] wieś a następnie kolonia leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie święciańskim, w gminie Kiemieliszki[3].

W 1931 w 77 domach zamieszkiwało 419 osób[4].

Od 1945 roku w Litewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. W 1989 roku liczyła 314 mieszkańców.

Od 1990 na niepodległej Litwie.

Uwagi

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. W Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich miejscowość leżała w okręgu wileńskim; w Polsce do 20 stycznia 1926 w Ziemi Wileńskiej, następnie w województwie wileńskim.

Przypisy

  1. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom V - wynik wyszukiwania - DIR [online], dir.icm.edu.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
  2. Dz.U. z 1922 r. nr 26, poz. 213
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej.. T. I. Województwo wileńskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1938.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 47.

Linki zewnętrzne