Perapion marchicum

Perapion marchicum – gatunek chrząszcza z rodziny pędrusiowatych i plemienia Aplemonini. Zamieszkuje zachodnią Palearktykę. Żeruje na szczawiach.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1797 roku przez Johanna F.W. Herbsta pod nazwą Apion marchicum^[1].

Chrząszcz o ciele długości od 1,6 do 2,2 mm. Ubarwienie ma czarne z zielonkawymi, niebieskimi lub fioletowymi pokrywami. Oskórek porastają bardzo delikatne i słabo widoczne włoski^[2].

Głowę rzeźbią okrągłe^[2][3], drobne, niezbyt gęsto rozmieszczone punkty^[2]. Na policzkach występują drobne, poprzeczne rowki, ale niemal nie ma na nich punktów^[3]. U samca ryjek jest gruby, niemal walcowaty, w widoku bocznym o lekko zakrzywionym wierzchu i niemal prostym spodzie, trochę dłuższy od przedplecza, gęsto punktowany niemal do samego wierzchołka, na samym szczycie nieco lśniący. U samicy ryjek jest walcowaty do lekko zakrzywionego, wyraźnie cieńszy niż u samca, tak długi jak głowa i przedplecze mierzone razem, w wierzchołkowej części skąpiej punktowany i bardziej lśniący niż płci przeciwnej^[2].

Przedplecze jest prostokątne lub ku przodowi zwężone, po bokach słabo zaokrąglone, w widoku bocznym z wierzchu prawie płaskie. Na jego powierzchni obecne jest niezbyt gęste^[2], okrągłe^[2][3], drobne punktowanie^[2]. W miarę trójkątna tarczka ma szerokość równą długości^[3]. Pokrywy nie są dłuższe niż dwuipółkrotność długości przedplecza^[2], niemal zawsze ich długość jest między 1,4 a 1,5 raza większa od wspólnej szerokości^[3]; nasadę mają znacznie szerszą od przedplecza i ku tyłowi są rozszerzone słabiej niż u P. affine. Barki są dobrze rozwinięte. Rzędy są nieco szersze od międzyrzędów^[2]. Brak na pokrywach szczecinek wyspecjalizowanych^[4]. Odnóża nie mają kolca na spodzie pierwszego członu stopy^[3].

Pygidium samca jest szersze niż dłuższe. Genitalia samca mają tegmen o płatach parameroidalnych rozdzielonych u szczytu głębokim wcięciem. Płat środkowy edeagusa (prącie) jest spłaszczony, endofallus ma natomiast szczytową grupę gęsto upakowanych ząbków lub kolców, poprzeczne zmarszczki pośrodku, a u nasady środkową grupkę drobnych kolców lub ząbków i dwie grupy zaokrąglonych ząbków po jej bokach^[4].

Owad rozmieszczony od nizin po tereny górskie, gdzie dochodzi do piętra kosodrzewiny. Zasiedla stanowiska od suchych po wilgotne^[5]. Zarówno larwy, jak i postacie dorosłe są monofagicznymi fitofagami żerującymi na szczawiu polnym. Endofagiczna larwa drąży wewnątrz dolnej części pędu, szyjki korzeniowej i górnej części korzeni krzyżujące się korytarze, co prowadzi do powstawania guzowatych, zazwyczaj zrastających się, a rzadziej pojedynczych wyrośli (galasów) o rozmiarach od 1 do 3 cm^[5][6].

Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rumunii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii oraz europejskiej części Rosji (na północ po Karelię^[5]). W Azji podawany jest z zachodniosyberyjskiej części Rosji, Gruzji i Syrii, a w Afryce Północnej z Algierii^[1]. W Polsce wszędzie pospolity^[5].