Typ Mannheim

Typ Mannheim – niemiecko-austriacka seria przegubowych, wysokopodłogowych wagonów wytwarzanych w latach 1969–1993 dla systemów tramwajowych i kolei miejskiej. Wagony produkowano w zakładach Düwag w Düsseldorfie i kilku innych fabrykach na podstawie zakupionej licencji^[1][2][3].

Poczynając od prototypu zbudowanego w 1951 r., zakłady Düwag produkowały wagony tramwajowe dla sieci w Niemczech Zachodnich i innych częściach świata. Pod koniec lat 60. XX w., na wniosek miasta Mannheim, podjęto decyzję o opracowaniu koncepcji nowego typu tramwaju, który miał zastąpić kursujące po mieście przestarzałe wagony dwuosiowe. Nowy tramwaj nazwano typem Mannheim^[1][2].

Układ napędowy z silnikami elektrycznymi i wózki został przejęty od konwencjonalnych przegubowych wagonów Düwag. Wprowadzono zmiany w konstrukcji nadwozia w celu poprawy komfortu pasażerów i motorniczego. Powiększono boczne okna oraz okna na czołach tramwaju. Powiększono szyby w drzwiach tramwaju. Liczba reflektorów na czole różniła się w zależności od miasta, przy czym pierwsze wagony dla Mannheimu miały dwa reflektory, podczas gdy wagony dla Wiednia, Grazu i innych miast miały tylko jeden. Tramwaje dla Mannheimu były pierwszymi zachodnioniemieckimi tramwajami wyposażonymi w klimatyzację^[1][2].

Pierwsze tramwaje dostarczono do Mannheimu w 1969 roku i po udanych jazdach próbnych wprowadzono do eksploatacji 23 grudnia tego samego roku. Następnie powstały wagony dla Düsseldorfu (wersja niemiecka) i innych miast. Oprócz Düwagu tramwaje produkowano na licencji w Linke-Hoffmann i MAN. Ponadto austriackie firmy Simmering-Graz-Pauker (SGP) (wersja austriacka) i Lohner-Werke (wersja niemiecka) produkowały na licencji dla Wiednia i Grazu w Austrii dwu- i trój-członowe silnikowe wagony przegubowe oraz jednoczłonowe wagony doczepne^[1][2][3].

Produkcja w Niemczech Zachodnich, w tym w Düwagu, zakończyła się w latach 70. XX wieku, kiedy rozpoczęto wytwarzanie nowocześniejszej serii tramwajów M/N, podczas gdy licencjonowana produkcja w Austrii trwała do 1993 r. Od tego czasu część tramwajów została zezłomowana w związku z zakupem taboru niskopodłogowego lub sprzedana za granicę. Niektóre tramwaje zmodernizowano poprzez wstawienie środkowego członu niskopodłogowego^[1][2][3].