Ugolino Vivaldi (1929)

Niszczyciele typu Navigatori miały stalowy kadłub z podwyższonym pokładem dziobowym^[2]. Sylwetka okrętów wyróżniała się dwoma szeroko rozstawionymi pochylonymi kominami, na skutek zastosowania naprzemiennego układu przedziałów siłowni, w celu zwiększenia odporności na uszkodzenia^[1]. Wyporność standardowa pierwotnie wynosiła 1900 ton, a pełna 2599 ton^[7]. Długość całkowita pierwotnie wynosiła 107,28 m, szerokość 10,2 m, a zanurzenie 4,35 m przy wyporności pełnej^[8]. W latach 1938-39 roku „Ugolino Vivaldi” został poddany modernizacji (drugiej) w celu polepszenia stateczności, jako pierwszy z niszczycieli tego typu^[5][9]. W odróżnieniu od później modernizowanych okrętów podniesiono na nim dziób tylko o 0,5 m, przez co długość wzrosła o 0,7 m, do 108 m, a szerokość do 11,2 m (pozostał on o 0,9 m krótszy od innych modernizowanych niszczycieli)^[9]. Wyporność standardowa po modernizacji wynosiła 2125 ton, a pełna 2880 ton^[7].

Załoga etatowo składała się początkowo ze 173 osób, w tym 9 oficerów, a do początku II wojny światowej wzrosła do 224 osób, w tym 12 oficerów^[10].

„Ugolino Vivaldi” był napędzany przez dwa zespoły turbin parowych z przekładniami, poruszające dwie trzyłopatowe śruby o średnicy 3,4 m^[11]. Tak jak połowa okrętów tego typu został wyposażony w turbiny akcyjno-reakcyjne Parsonsa oraz typowe dla nich cztery kotły wodnorurkowe Odero, o ciśnieniu roboczym 22 atmosfer^[11]. Moc projektowa wynosiła 55 000 KM^[11]. Projektowa prędkość maksymalna wynosiła 38 węzłów^[11]. Typowo okręty tego typu rozwijały podczas służby prędkość 33–36 węzłów^[12]. Po drugiej modernizacji prędkość spadła natomiast do 28 węzłów przy pełnej wyporności^[13].

Zapas paliwa po pierwszej modernizacji w 1931 roku został ograniczony z pierwotnego 485–580 ton do 460 ton^[14]. Pierwotnie zasięg był przewidywany na 3800 mil morskich przy prędkości 18 węzłów; po modernizacji był mniejszy^[14]. Po drugiej modernizacji zwiększono normalny zapas do 560 ton, a pełny do 680 ton^[13]. Zasięg po modernizacji wzrósł do 5000 mil przy prędkości 18 węzłów lub 1200 mil przy 28 węzłach^[15].

Główną artylerię stanowiło sześć armat kalibru 120 mm Ansaldo model 1926 o długości lufy 50 kalibrów (L/50) umieszczonych na trzech dwudziałowych podstawach^[16]. Podwójne stanowiska dział z maskami ochronnymi umieszczone były: na pokładzie dziobowym i na niskich nadbudówkach przed drugim kominem i na rufie^[15]. Kąt podniesienia lufy wynosił od -10° do +45° i umożliwiał też strzelanie amunicją rozpryskową do nisko lecących samolotów^[16]. Działa strzelały pociskami o masie 23,15 kg z prędkością początkową 920 m/s na odległość do 19 600 m^[16]. Amunicja była łuskowa rozdzielnego ładowania^[16]. Szybkostrzelność wynosiła do 6–7 strzałów/min, lecz na dłuższą metę była ograniczona do czterech salw przez możliwości systemu podawania amunicji^[16]. Zapas amunicji wynosił etatowo 1200 pocisków bojowych (408 przeciwpancernych, 672 burzące i 120 zapalających) oraz 100 oświetlających – przy czym można było zabrać do komór 250 pocisków więcej^[16].

Uzbrojenie przeciwlotnicze początkowo stanowiły dwa działka automatyczne kalibru 40 mm Vickers-Terni model 1917 o długości lufy L/39, umieszczone na burtach na tylnych końcach pokładu dziobowego^[16]. Ich zapas amunicji wynosił 3000 nabojów^[16]. Uzupełniały je dwa podwójnie sprzężone karabiny maszynowe kalibru 13,2 mm Breda na mostku^[16]. W latach 1933–34 montowano dwa dalsze podwójnie sprzężone km-y na platformie za drugim kominem^[16]. Dla karabinów maszynowych przewidywano początkowo 3000 nabojów^[16]. Pod koniec 1941 roku na „Ugolino Vivaldi” zamieniono działka kalibru 40 mm i karabiny maszynowe na siedem działek automatycznych 20 mm Breda z 2400 nabojów na lufę^[13]. Pod koniec 1942 roku na miejscu rufowego aparatu torpedowego dodano platformę z dwoma działkami przeciwlotniczymi kalibru 37 mm Breda model 1939 z zapasem 3060 nabojów^[13].

Uzbrojenie torpedowe stanowiło pierwotnie sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm w dwóch potrójnych aparatach torpedowych^[17]. Z uwagi jednak na ograniczoną dostępność nowych torped, w środkowych wyrzutniach stosowano wkładki kalibru 450 mm i etatowy zapas obejmował początkowo cztery torpedy kalibru 533 mm i dwie kalibru 450 mm^[17]. Już w latach 1932–33 środkowe wyrzutnie jednak zdemontowano, pozostawiając cztery wyrzutnie torped 533 mm^[10]. W 1942 roku rufowy aparat torpedowy został zdemontowany w celu wzmocnienia uzbrojenia przeciwlotniczego, po czym pozostały dwie wyrzutnie torped^[18].

Okręty początkowo przenosiły po 14 bomb głębinowych na dwóch zrzutniach na rufie, w tym cztery duże bomby o masie 100 kg i 10 małych o masie 50 kg^[17]. Podczas II wojny światowej stosowano także niemieckie bomby głębinowe oraz montowano na okrętach tego typu dwa lub cztery miotacze bomb głębinowych i zwiększano ich zapas^[13]. W 1931 roku okręty otrzymały holowane torpedy przeciw okrętom podwodnym Ginocchio model 1927/46T, wodowane za pomocą żurawika w części rufowej^[17]. „Ugolino Vivaldi” jak większość okrętów typu był wyposażony w tory minowe na pokładzie, na których można było zabierać do 56 min kotwicznych^[17]. W 1941 roku tory minowe wydłużono i można było zabierać od 86 do 104 min zależnie od typu^[13].

Po pierwszej modernizacji w 1931 roku „Ugolino Vivaldi” na dachu nadbudówki dziobowej miał standardowy dla okrętów tego typu dalocelownik z dwoma dalmierzami optycznymi o bazie 3 m^[16]. Na platformie przed masztem znajdował się inklinometr służący do oceny kąta kursowego celu^[16]. Trzeci 3-metrowy dalmierz, rezerwowy dla artylerii oraz służący do strzelań torpedowych, był w zakrytej wieży na platformie nadbudówki za kominem rufowym^[16]. Dane były przetwarzane w centrali artyleryjskiej w dolnej kondygnacji nadbudówki, wyposażonej w przelicznik artyleryjski^[15].

Okręty miały dwa reflektory na skrzydłach mostka^[19]. W skład wyposażenia wchodziła aparatura do stawiania zasłony dymnej (czarnej albo białej) montowana w kominach^[17]. W 1940 roku okręty wyposażono w trały kontaktowe na rufie, o szerokości trałowania 200 m^[13]. „Ugolino Vivaldi” w 1942 roku został wyposażony w stacją hydrolokacyjną, natomiast nie posiadał radaru^[20].