Walki o Bełchatów
| II wojna światowa Operacja wiślańsko-odrzańska | |||
| Czas |
19 stycznia 1945 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna |
ofensywa wiślańsko-odrzańska Armii Radzieckiej | ||
| Wynik |
zakończenie władzy reżimu III Rzeszy w Bełchatowie | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w latach 1945–1951 _location_map.png) | |||
 51°21′49″N 19°21′44″E/51,363611 19,362222 | |||
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=icon}
Walki o Bełchatów – starcie zbrojne mające miejsce 19 stycznia 1945 roku między oddziałami Armii Czerwonej a wojskami niemieckimi, skutkujące zdobyciem Bełchatowa i zakończeniem w mieście władzy reżimu III Rzeszy.
Przebieg działań bojowych
Zakończenie władzy reżimu III Rzeszy w Bełchatowie, stało się możliwe dzięki przełamaniu niemieckich linii obrony w czasie ofensywy Armii Czerwonej która ruszyła 12 stycznia 1945 roku. Według rozkazu nr 849 marsz. Iwana Koniewa cofających się Niemców w kierunku na Bełchatów miały ścigać wojska 13 Armii[1]. Jako pierwsze jednak na przedpola Bełchatowa bronionego przez garnizon niemiecki 19 stycznia 1945 roku dotarły brygady 10 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego dowodzonego przez płk. Niła Czuprowa. 61 Gwardyjska Brygada Pancerna i 63 Gwardyjska Brygada Pancerna ze wspomnianego korpusu przy wsparciu wojsk 13 Armii przełamały opór na przedpolach miasta. Następnie w walkach ulicznych garnizon niemiecki został rozbity, jednak kosztem zniszczenia około 40% zabudowy Bełchatowa[2][3][4].
Przypisy
- ↑ Stańczyk 2014 ↓, s. 205.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 23.
- ↑ Dolata 1971 ↓, s. 207.
- ↑ Stańczyk 2014 ↓, s. 218.
Bibliografia
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
- Henryk Stańczyk: Walec wojny w południowej Polsce 1944-1945. Oświęcim: 2014. ISBN 978-83-7889-126-0.