13 Armia (ZSRR)

13 Armia
13-я армия
Historia
Państwo

 ZSRR →
 Rosja

Sformowanie

wrzesień 1939

Rozformowanie

1999

Dowódcy
Pierwszy

gen. mjr Piotr Fiłatow

Działania zbrojne
II wojna światowa
bitwa o Kielce
Walki o Bełchatów
bitwa o Ścinawę
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

Podległość

Front Briański[1]

13 Armia (ros. 13-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej, Armii Radzieckiej oraz Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.

Działania bojowe

W czerwcu 1941 roku w skład Armii wchodziły dwa korpusy strzeleckie (6 dywizji strzeleckich) oraz dwa korpusy zmechanizowane (17 i 20). Dowódcą był generał major Piotr Fiłatow[2]. Jesienią 1941 roku Armia wchodziła w skład Frontu Briańskiego gen. por. Andrieja Jeriomienko. Uczestniczyła w bitwie kurskiej (5 lipca - 23 sierpnia 1943) w czasie której dowództwo frontu tworzyli następujący oficerowie: dowódca Nikołaj Puchow, szef sztabu Aleksandr Pietruszewski, członkowie rady wojennej M. Kozłow i N. Czernyszew oraz szef zarządu politycznego Nikołaj Woronow[3].

W 1944 roku w ramach operacji Bagration dotarła do ziem polskich. W pościgu za oddziałami niemieckiej Grupy Armii Północna Ukraina uczestniczyła wraz z 1 Gwardyjską Armią Pancerną, grupą konno-zmechanizowaną gen. Siergieja Sokołowa i 3 Gwardyjską Armią, która 20 lipca dotarła w rejon Hrubieszowa i Lubyczy Królewskiej[4]. Wieczorem 29 lipca 1944 roku 350 Dywizja Piechoty (wchodząca w skład 13 Armii) dowodzona przez gen. mjra Grigorija Wiechina jako pierwsza dotarła do Wisły w rejonie Sandomierza[5]. W walkach o uchwycenie przyczółka czołowe pułki 350 Dywizji Strzeleckiej rozpoczęły forsowanie rzeki w rejonie Baranowa Sandomierskiego. Pierwszy sforsował Wisłę 2 batalion z 1178 Pułku Strzeleckiego dowodzonego przez ppłk Teoktysta Barbasowa.

Dowódcy armii

Struktura organizacyjna

Skład w październiku 1941 roku[7]
Skład w 1945 roku[9]
Skład w 1990 roku[10]

w składzie Przykarpackiego Okręgu Wojskowego

  • 17 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 51 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 97 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 161 Dywizja Zmechanizowana[a]
  • 38 Brygada Rakiet Operacyjno-Taktycznych
  • 62 Brygada Rakiet Przeciwlotniczych
  • 86 Brygada Zaopatrzenia
  • 802 pułk artylerii rakietowej
  • 13 pułk artylerii samobieżnej
  • 49 pułk saperów
  • 119 pułk śmigłowców bojowych
  • 442 pułk śmigłowców bojowych
  • 55 pułk łączności

Zobacz też

Uwagi

  1. 1 2 3 4 Przekazana Ukrainie[11].

Przypisy

Bibliografia

  • Karl Bahm: Berlin 1945. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-11-13571-0.
  • Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
  • Michał Fiszer. Rozgromienie Frontu generała Dmitrija Pawłowa. „Technika Wojskowa. Historia”. 3, 2011. Warszawa: Magnum-X Sp. z o. o. 
  • Robert Forczyk, Howard Gerrard: Moskwa 1941. Pierwsza porażka Hitlera. Kraków: 2008. ISBN 978-83-7396-709-0.
  • Andriej Grieczko: Siły zbrojne państwa radzieckiego. Warszawa: MON, 1975.
  • Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
  • G. Kołtunow, B. Sołowjow: Bitwa pod Kurskiem. Warszawa: 1971.
  • Tadeusz Sawicki: Front wschodni a powstanie warszawskie. Warszawa: 1989.
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Fryderyk Zbiniewicz: Armia Radziecka w wojnie z hitlerowskimi Niemcami 1941-1945. Warszawa: 1988. ISBN 83-11-07489-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.