Bitwa pod Chrobrzem

Bitwa pod Chrobrzem

powstanie styczniowe
Czas	17 marca 1863
Miejsce	pod Chrobrzem niedaleko Pińczowa.
Terytorium	Królestwo Kongresowe
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
powstańcy styczniowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
gen. Marian Langiewicz płk Ksawery Czengiery
Siły
ok. 3000 powstańców 8 rot, 2 i pół szwadronu, 140 kozaków, 2 działa
Straty
300 ludzi (razem z bitwą pod Grochowiskami) 300 zabitych i rannych, 2 działa i 500 karabinów
Położenie na mapie Guberni Królestwa Polskiego (1904) miejsce bitwy
50°25′19,9992″N 20°33′19,0008″E/50,422222 20,555278

Bitwa pod Chrobrzem – bitwa stoczona 17 marca 1863 roku podczas powstania styczniowego.

Oddziały polskie pod wodzą dyktatora powstania gen. Mariana Langiewicza w sile 3000 ludzi, przyparte wcześniej do granicy zaboru austriackiego, odrzuciły rosyjski oddział płk. Ksawerego Czengierego, torując sobie drogę na Kielce.

Maszerujący do Miechowa Langiewicz zatrzymał się w Chrobrzu, gdzie zaskoczyła go wiadomość o maszerującej doliną Nidy od strony Pińczowa grupie rosyjskich wojsk (4 roty, pół szwadronu, 40 kozaków). Osłonił się przed nią oddziałem żuawów Rochebrune'a, a sam ruszył na Zagość. Nagle na lewym brzegu Nidy pojawiła się druga grupa wojsk rosyjskich (4 roty, 2 szwadrony, 100 kozaków i 2 działa), która uderzyła na tabory wojsk polskich. Langiewicz skierował przeciw nim piechotę Czachowskiego. W tym czasie Rochebrune spalił most na Nidzie i dołączył do reszty sił Langiewicza. Całość sił polskich wycofywała się, a odwrót osłaniał Czachowski, który nocą oderwał się od Rosjan. W bitwie Rosjanie stracili 300 zabitych i rannych, 2 działa oraz 500 karabinów. Polacy natomiast stracili 300 ludzi łącznie w bitwie pod Chrobrzem i w pod Grochowiskami.

• Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I