Den
 Podobizna faraona na tabliczce z kości słoniowej pochodzącej z jego grobowca | |
| faraon Egiptu | |
| Poprzednik | |
|---|---|
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Den – piąty władca starożytnego Egiptu z I dynastii, pierwszy noszący tytuł króla Górnego i Dolnego Egiptu.
Lata panowania:
- 3050–2995 p.n.e. (Grimal)
- 2930–2910 p.n.e. (Schneider)
- 2939–2892 p.n.e. (Kwiatkowski)
Jego imiona:
- Den (Dewen) – imię horusowe
- Chasti lub Semti, Septi – na Liście Królów z Abydos
- Usaphais – u Manetona
Był synem faraona Dżeta i królowej Meritneit, która w pierwszych latach panowania syna pełniła funkcję regentki[1]. Jego żoną była księżniczka saicka Merneit.
Był energicznym władcą. Prowadził liczne, zwycięskie wojny na Synaju, w Palestynie i Nubii. Starożytne źródła odnotowały również jego ożywioną działalność religijną, udział w licznych uroczystościach i konsekracje nowych wizerunków bóstw. Za jego czasów miało miejsce najprawdopodobniej pierwsze znane święto sed. Prawdopodobnie również przejął dobra swoich poprzedników i pomniejszył władzę urzędników. Utworzył też urząd „kanclerza króla Dolnego Egiptu”[2]. Wykazywał również zainteresowania naukami medycznymi.
Jego panowanie było okresem świetności i dobrobytu, o czym świadczy bogate wyposażenie grobowców jego współczesnych, w tym grobowca kanclerza króla Dolnego Egiptu Hamaki w Sakkarze[2].
Pochowany w Umm al-Kaab w Abydos. Grób jest prostokątny o wymiarach 23,4 x 14,0 - 15,20m, otoczony grubym murem. Jako pierwszy posiadał klatkę schodową. W grobie znaleziono liczne odciski pieczęci i tabliczki z hebanu i kości słoniowej. Jeden z odcisków pieczęci zawiera listę królów I dynastii.
Przypisy
Bibliografia
- Nicolas Grimal, Dzieje starożytnego Egiptu, Adam Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, s. 59-60, 62, ISBN 83-06-02917-8, OCLC 749417518.
- Bogusław Kwiatkowski, Poczet faraonów, Warszawa: Iskry, 2002, s. 57-58, ISBN 83-207-1677-2, OCLC 830308044.
- Schneider Th. - „Leksykon faraonów”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2001, s. 112-113, ISBN 83-01-13479-8
