Język gane
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2900 (1982) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | gzn | ||
| IETF | gzn | ||
| Glottolog | gane1237 | ||
| Ethnologue | gzn | ||
| BPS | 0688 6 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język gane (a. gani)[1], także giman[1][2][3] (a. gimán)[4] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki Północne w Indonezji, w południowej części wyspy Halmahera[1][2]. Według danych z 1982 roku mówi nim 2900 osób[1].
Jest bliski językowi wschodniomakiańskiemu (taba)[3][5], z którym tworzy kontinuum dialektalne[4]. Jego użytkownicy zamieszkują głównie dwie wsie: Gimán Puliló (indonez. Gane Dalam) i Gimán Pulikin (indonez. Gane Luar)[6]. Między miejscowościami występują niewielkie różnice dialektalne (w zakresie wymowy i leksyki)[4].
Rodzime określenie tego języka to hagimán, a lokalna nazwa grupy etnicznej to Gimán[7]. Nazwa „Gane”, używana w języku indonezyjskim, wywodzi się z języka ternate[6].
Posługuje się nim grupa etniczna Gimán, aczkolwiek nie we wszystkich domenach komunikacji. D. Teljeur (1990) stwierdza, że w powszechnym użyciu są także inne języki (indonezyjski, malajski Moluków Północnych i ternate). Indonezyjski jest stosowany w sferze religijnej czy edukacji, a lokalny malajski i ternate (historycznie ugruntowany język literacki, a zarazem lingua franca) służą do kontaktów międzygrupowych. Indonezyjski to preferowany środek porozumiewania się w niektórych sferach tematycznych (jak np. religia, polityka i handel)[8].
W roli języka pisanego występuje przede wszystkim język narodowy, sam język gane jest zapisywany jedynie sporadycznie[8].
W publikacji z 1980 r. zawarto listę słownictwa gane[9].
Przypisy
- 1 2 3 4 M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Gane, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-05-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- 1 2 Darrell Tryon, Australasia and the Pacific, [w:] R.E. Asher, Christopher Moseley (red.), Atlas of the World’s Languages, wyd. 2, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 95–126, 128–155 (mapy), DOI: 10.4324/9781315829845, ISBN 978-0-415-31074-1, ISBN 978-1-315-82984-5, OCLC 163566751 [dostęp 2022-09-18] (ang.), patrz s. 147.
- 1 2 John Bowden, Taba: Description of a South Halmahera Language, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2001 (Pacific Linguistics 521), s. 7, DOI: 10.15144/PL-521, ISBN 978-0-85883-517-7, OCLC 50166340 (ang.).
- 1 2 3 Teljeur 1990 ↓, s. 15.
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Makian, East, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-12-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-11] (ang.).
- 1 2 Teljeur 1990 ↓, s. 31.
- ↑ Teljeur 1990 ↓, s. 13, 15.
- 1 2 Teljeur 1990 ↓, s. 17.
- ↑ W.A.L. Stokhof, Lia Saleh-Bronkhorst, Holle lists: vocabularies in languages of Indonesia. Vol. 2. Sula and Bacan Islands, North Halmahera, South and East Halmahera, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1980 (Pacific Linguistics D-28; Materials in languages of Indonesia 2), s. 313–325, DOI: 10.15144/PL-D28, ISBN 0-85883-218-6, OCLC 27582893 (ang.).
Bibliografia
- Dirk Teljeur, The symbolic system of the Giman of South Halmahera, Dordrecht–Providence: Foris Publications, 1990 (Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 142), DOI: 10.1515/9783111672380, ISBN 978-9-06-765460-9, ISBN 978-3-11-167238-0, OCLC 1110710205 [dostęp 2022-10-22] (ang.).