Janina Burhardtowa

Janina Burhardtowa

Janina Węsławska

Halina Zahorska (córka Władysława Zahorskiego) i Janina z Węsławskich Burhardtowa (po prawej), rok 1902.
Data i miejsce urodzenia	17 września 1887 Wilno
Data śmierci	po 1939
Zawód, zajęcie	działaczka społeczna i narodowa
Stanowisko	przewodnicząca NOK w Wilnie
Partia	Stronnictwo Narodowe
Rodzice	Witold Węsławski, Emilia Sariusz-Bielska
Małżeństwo	Aleksander Burhardt
Dzieci	Michał, Witold, Halina, Krystyna
Krewni i powinowaci	Stanisław Węsławski (brat), Michał Węsławski (stryj)
Odznaczenia

Janina Burhardtowa z Węsławskich (ur. 17 września 1887 w Wilnie^[1], zm. po 1939) – polska działaczka społeczna i narodowa, publicystka, przewodnicząca Narodowej Organizacji Kobiet w Wilnie.

Ukończyła szkołę średnią w Warszawie^[2]. W Wilnie uczyła się w szkole ogrodniczo-gospodarczej Antoniny Bernatowiczówny^[3]. Następnie podjęła studia na kursach ogrodniczych przy Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego^[2]. Dzieciństwo spędziła w Wilnie w kamienicy przy ul. Niemieckiej, gdzie jej sąsiadką i przyjaciółką była Zofia z Dembowskich Romer^[4].

Przed I wojną światową brała udział w tajnym nauczaniu. W 1912 była członkinią rzeczywistą Towarzystwa Rolniczego Kowieńskiego^[5]. Założyła ochronkę dla dzieci, której była przełożoną^[6]. W 1919 weszła w skład komitetu pogrzebowego, który pochować miał żołnierzy poległych w walkach o Wilno^[7]. Rok później brała udział w pracach Polskiego Białego Krzyża. Od 1925 pełniła funkcję przewodniczącej Narodowej Organizacji Kobiet w Wilnie, którą to zakładała jej matka Emilia Węsławska^[2][8]. Była członkinią Polskiej Macierzy Szkolnej Ziem Wschodnich^[9]. W 1926 należała do opieki szkolnej Państwowego Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie^[10]. W 1927 weszła w skład Wojewódzkiego Komitetu Społecznego Pomocy Ofiarom Powodzi^[11]. W 1928 należała do Katolicko-Narodowego Komitetu Wyborczego w wyborach do Sejmu^[12]. W tym samym roku weszła w skład komitetu Polskiego Towarzystwa Eugenicznego^[13] i została członkinią Komitetu Wykonawczego Obchodu X-lecia wskrzeszenia Rzeczypospolitej^[14]. W 1929 została wybrana członkinią zarządu Stowarzyszenia Opieki nad Rodakami na Obczyźnie w Wilnie^[15]. Weszła też w skład wykonawczego Komitetu Społecznego obchodu 350-letniej rocznicy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie^[16]. W 1928 i 1929 pracowała w Sekcji Wyżywienia Komitetu I i II Marszu Stefana Batorego^[17][18].

W wyborach w 1930 kandydowała do Senatu z Listy Narodowej w okręgu wileńskim^[19]. W 1931 wzięła udział w zjeździe okręgowym Stronnictwa Narodowego w Wilnie^[20]. W tym samym roku została członkinią Komitetu Kongresu Eucharystycznego w Wilnie i Archidiecezji Wileńskiej^[21] oraz Komitetu Narodowego Daru Narodowego 3-go maja^[22]. Weszła w skład prezydium komisji odzieżowej Komitetu Walki z Bezrobociem^[23] i Okręgowej Komisji Dyscyplinarnej dla nauczycieli szkół na obszarze Okręgu Szkolnego Wileńskiego^[24]. W 1932 została matką chrzestną sztandaru Bractwa Matek Chrześcijańskich^[25]. W tym samym roku została członkinią Koła Pań Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Wilnie^[26]. Należała do Komitetu Wykonawczego Obchodu 25-lecia prasy narodowej w Wilnie^[27]. W 1933 organizowała i przemawiała na wileńskim wiecu przeciwko wypowiedziom Adolfa Hitlera o zwrocie Pomorza^[28]. W 1934 podczas wyborów do rady miasta Wilna weszła w skład prezydium Narodowego Komitetu Wyborczego^[29]. W 1936 była członkinią Komisji Finansowej Komitetu Odnowienia Bazyliki Wileńskiej^[30]. Publikowała w „Dzienniku Wileńskim” i wileńskim dodatku do „Zorzy”^[2].

Była córką Witolda Jana Węsławskiego, lekarza, i Emilii z Sariusz-Bielskich (1863-1921), tłumaczki, publicystki i działaczki społecznej. Jej bratem był Stanisław Węsławski, adwokat i kompozytor. Stryjem zaś i ojcem chrzestnym był Michał Węsławski (1849-1917), prezydent Wilna i poseł do Dumy Państwowej^[1]. 10 czerwca 1910 w kościele św. Jana w Wilnie wyszła za mąż za Aleksandra Burhardta (1885-1976), adwokata i radnego Wilna^[31][32]. Mieli razem dwóch synów: Michała Witolda (1912^[33]-1989), żołnierza ZWZ i AK^[34], Witolda (1914^[35]-1936), podporucznika artylerii^[36], oraz dwie córki: Halinę Janinę po mężu Mikułowską (1917^[37]-1998), etnografkę i muzealniczkę, oraz Krystynę po mężu Mickiewicz (ur. 1921^[38])^[39][40].

• Odznaka pułkowa 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich^[41]