Miobantiinae

Miobantiinae – podrodzina modliszek z podrzędu Eumantodea i rodziny Thespidae. Obejmuje 18 opisanych gatunków. Zamieszkują Amerykę Południową.

Modliszki rozmiarów od drobnych po przeciętne, osiągające od 9 do 36 mm długości ciała. W ich ubarwieniu dominują odcienie szarości lub brązu, rzadziej zieleni^[1].

Tułów ma przedplecze węższe niż u Pseudomiopteryginae^[2]. U samców skrzydła są porośnięte szczecinkami i w pozycji spoczynkowej sięgają poza wierzchołek płytki subgenitalnej odwłoka^[1]. Szerokość skrzydeł jest większa niż u Pseudopogonogastrinae^[2]. Samice są zupełnie bezskrzydłe. Chwytne odnóże przedniej pary nie ma wyraźnego dołka na udzie, a na goleni ma od 7 do 11 kolców przednio-brzusznych i od 6 do 9 kolców tylno-brzusznych; kolce w danym szeregu stają się ku szczytowi członu coraz większe^[1]. Najbardziej odsiebny z kolców przednio-brzusznych goleni nie jest przesunięty dogrzbietowo^[2]. Gatunki mające 6 kolców tylno-brzusznych na przedniej goleni charakteryzują się jednocześnie obecnością guzków na powierzchni przedplecza^[1].

Odwłok ma wszystkie człony przysadek walcowate^[1]. Na segmentach odwłoka brak jest rozbudowanych, liściowatych wypustek. Genitalia samca mają całkowicie zesklerotyzowane fallomery^[2]. W boczno-odsiebnej części prawej krawędzi fallomeru brzusznego często znajduje się dobrze zesklerotyzowany wyrostek o formie od krótkiej i tępej po długą i zaostrzoną, a wyjątkowo wyrostki takie są tam dwa. Jeśli takiego wyrostka brak, to w jego miejscu występuje przynajmniej rejon silniej zesklerotyzowanego oskórka^[1]. W przeciwieństwie do Bantiinae fallomer lewy ma blaszkę grzbietową nie zrośniętą fallomerem brzusznym, z nim w U-kształtną strukturę^[1][2]. Apofiza falloidalna miewa różną długość, ale zawsze jest hakowato zakrzywiona, o bocznie wystającej podstawie i pozbawionej wzdłużnych rowków powierzchni^[1].

Owady te zasiedlają stanowiska od wilgotnych po suche. Bytują na roślinach zielnych, wśród zarośli, na krzewach i korze drzew^[1].

Przedstawiciele podrodziny zamieszkują krainę neotropikalną, ograniczonymi będąc zasięgiem do Ameryki Południowej. Większość występuje na południe od Amazonii. Największą różnorodność podrodzina osiąga w południowej części Brazylii, gdzie jej członkowie zasiedlają formacje Mata Atlântica, cerrado i caatinga^[1].

W 1904 roku William Forsell Kirby wprowadził podrodzinę Miopteryginae, czyniąc jej typem nomeklatorycznym Miopteryx^[3], rodzaj wprowadzony w 1869 roku przez Henriego de Saussure^[4]. Nazwa Miopteryx okazała się być młodszym homonimem nazwy utworzonej w 1842 roku przez Émile’a Blancharda dla jednego z rodzajów kózkowatych^[5][6], w związku z czym Ermanno Giglio-Tos w opublikowanej w 1927 roku książce zastąpił ją nazwą Antimiopteryx, nie zmieniając jednak nazwy podrodziny Miopteryginae^[5]. W 1995 roku P.S. Terra zsynonimizował Antimiopteryx z Miobantia^[7]. W związku z tym ze względu na wymogi artykułu 39 Międzynarodowego kodeksu nomenklatury zoologicznej nazwa podrodziny zmieniona została w 2013 roku przez Rogera Roya na Miobantiinae^[6].

W systemie Giglio-Tosa z 1919 roku omawiany takson klasyfikowany był jako plemię Miopteriges w monotypowej podrodzinie Miopteriginae w obrębie modliszkowatych^[8]. W systemie Antona Handlirscha z 1930 roku plemię to znalazło się w podrodzinie Mantinae^[9]. W systemach Reinharda Ehrmanna i Rogera Roya z 2002 roku, Julia Riviery i Gavina J. Svensona z 2016 roku oraz Chirstiana J. Schwarza i Roya z 2019 roku ma rangę podrodziny w rodzinie Thespidae^[10][1][2].

Do podrodziny zalicza się 18 opisanych gatunków^[11], sklasyfikowanych w pięciu rodzajach^[2][11]:

• Anamiopteryx Giglio-Tos, 1915
• Chloromiopteryx Giglio-Tos, 1915
• Eumiopteryx Giglio-Tos, 1915
• Miobantia Giglio-Tos, 1917
• Paradiabantia Toledo Piza, 1973.

Według wyników analiz Riviery i Svensona z 2016 roku oraz Schwarza i Roya z 2019 roku Miobantiinae zajmują pozycję siostrzaną dla kladu obejmującego Musoniellinae i Thespinae, tworząc z nimi klad siostrzany dla kladu tworzonego przez Pseudomiopteryginae i Bantiinae^[1][2].