Nicolò Maria Lercari

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	18 czerwca 1724
Konsekrator	Benedykt XIII
Współkonsekratorzy	Camillo Cibo; Prospero Marefoschi
Konsekrowani biskupi
Paolo Tommaso Marana	14 marca 1728
Niccolò Maria Lomellini	13 marca 1729
Agostino Rivarola	21 grudnia 1730
Współkonsekrowani biskupi
Zozuno Valignari	9 lipca 1724
Marco Antonio Ansidei	9 lipca 1724
Giovanni Battista Altieri	16 lipca 1724
Benedykt XIV	16 lipca 1724
Antonio Pacecco	24 września 1724
Nicolò Tupputi	24 września 1724
Jean Claude Sommier	11 lutego 1725
Alberto Gualtieri	4 marca 1725
Vittorio Mazzocca	24 czerwca 1725
Nicola Stanislavich	24 czerwca 1725
Francesco Federico Giordani	8 września 1725
Giovanni Battista Gamberucci	8 września 1725
Giusto Fontanini	9 września 1725
Valerio Bellati	9 września 1725
Giulio Alberoni	18 listopada 1725
Placido Pezzancheri	3 lutego 1726
Carlo Francesco Airoldi	17 marca 1726
Nicola Jorio	11 czerwca 1726
Nicolas Gervaise	11 czerwca 1726

Nicolò Maria Lercari
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1675 ; Taggia
Data i miejsce śmierci	21 marca 1757 ; Rzym
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1724-1730
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	7 grudnia 1704
Nominacja biskupia	12 czerwca 1724
Sakra biskupia	18 czerwca 1724
Kreacja kardynalska	9 grudnia 1726; Benedykt XIII
Kościół tytularny	Ss. Ioannis et Pauli; San Pietro in Vincoli

Nicolò Maria Lercari (ur. 9 listopada 1675 w Taggia, zm. 21 marca 1757 w Rzymie^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

Pochodził ze znanego genoańskiego rodu; był synem Giovanniego Tommaso Lercariego^[1]. W 1686 roku wyjechał do Rzymu, gdzie zaczął studiować na Sapienzy i uzyskał w 1696 doktorat utroque iure^[1]. Trzy lata później zaczął pracować jako referendarz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a w okresie 1701-1704 był gubernatorem Todi^[1]. 7 grudnia 1704 przyjął święcenia kapłańskie^[2]. Dzięki głębokiej religijności i protekcji papieża Benedykta XIII pełnił także rolę gubernatora Benewentu (1705-1707), Camerino (1708-1710) Ankony (1711-1714), Civitavecchii (1714-1717) i Perugii (1717)^[1].

12 czerwca 1724 został wybrany arcybiskupem tytularnym Nanziano, a sakrę przyjął sześć dni później^[2]. Dwa dni po nominacji, 14 czerwca został sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej i pełnił tę rolę do 21 lutego 1730^[2]. 9 grudnia 1726 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Ss. Giovanni e Paolo^[2]. Rok później został także protektorem zakonu kanoników laterańskich^[1]. Zmarł w pałacu Campo Marte w Rzymie^[1].

Przypisy

1 2 3 4 5 6 7 Lercari, Niccolò Maria. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-13]. (ang.).
1 2 3 4 Nicolò Maria Cardinal Lercari. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-09-13]. (ang.).

[FIU-1] 1 2 3 4 5 6 7 Lercari, Niccolò Maria. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-13]. (ang.).

[hierarchy-2] 1 2 3 4 Nicolò Maria Cardinal Lercari. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-09-13]. (ang.).

[3] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)