Giulio Maria della Somaglia

Giulio Maria della Somaglia

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1744 Piacenza
Data i miejsce śmierci	2 kwietnia 1830 Rzym
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	28 września 1823–17 stycznia 1828
Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	29 maja 1820–2 kwietnia 1830
Wyznanie	katolicyzm
Sakra biskupia	21 grudnia 1788
Kreacja kardynalska	1 czerwca 1795 Pius VI
Kościół tytularny	S. Sabina (22 września 1795) S. Maria sopra Minerva (20 lipca 1801) biskup Frascati (26 września 1814) biskup Porto e S. Rufina (21 grudnia 1818) biskup Ostia e Velletri (29 maja 1820)

Giulio Maria della Somaglia (ur. 29 lipca 1744 w Piacenzy, zm. 2 kwietnia 1830 w Rzymie) – włoski duchowny, kardynał, dyplomata.

Ukończył studia na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie z tytułem doktora praw. Pracował w Kurii Rzymskiej od 1769 roku. Sekretarz Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii (1775-84), Kongregacji ds. Obrzędów (1784-87) i Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (1787-95). W 1788 wybrano go tytularnym patriarchą Antiochii, uzyskał sakrę biskupią z rąk szwajcarskiego kardynała Hiacynta Gerdila.

W 1795 uzyskał nominację kardynalską i został wikariuszem generalnym diecezji rzymskiej (zrezygnował 1818), prefektem Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów, archiprezbiterem bazyliki laterańskiej. W 1798 na polecenie papieża Piusa VI bezskutecznie próbował przekonać armię francuską do odstąpienia od marszu na Rzym. Niedługo potem został na krótko aresztowany przez Francuzów, a następnie wygnany z Rzymu, za pomoc w ucieczce kardynałom Braschi Onesti i Albaniemu (mieli być aresztowani). Uczestniczył w Konklawe 1799–1800, pomógł nowemu papieżowi Piusowi VII objąć władzę w Rzymie. Następnie został wyznaczony do negocjowania z Francją konkordatu. Prefekt Kongregacji ds. Obrzędów od 1800. W 1808 po ponownym zdobyciu Wiecznego Miasta przez Napoleona został sprowadzony do Francji i osadzony w Charleville. Z powodu odmowy uczestniczenia w ślubie Napoleona z arcyksiężną Marią Ludwiką Austriacką zabroniono mu (podobnie jak 12 innym kardynałom) noszenia oznak godności kardynalskiej. Po podpisaniu konkordatu w Fontainebleau w 1813 został zwolniony i połączył się z papieżem, ale w styczniu 1814 internowano go ponownie i osadzono w Draguignan. Uwolniony kilka tygodni później, powrócił do Rzymu. Papież Pius VII zatwierdził go na zajmowanych dotąd stanowiskach, a ponadto mianował sekretarzem Rzymskiej Inkwizycji oraz biskupem Frascati. Wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego od 1818. Biskup Porto e Santa Rufina 1818-20. W maju 1820 uzyskał promocję do diecezji Ostia e Velletri i objął funkcję dziekana Świętego Kolegium. Przewodniczył konklawe 1823 i konklawe 1829, na tym pierwszym był uważany za papabile. Osiągnął duże wpływy za pontyfikatu Leona XII – był sekretarzem stanu (1823-28), proprefektem Kongregacji Propaganda Fide (1824-26) i bibliotekarzem św. Kościoła Rzymskiego (od 1826). Jako sekretarz stanu w polityce zagranicznej kontynuował w znacznej mierze politykę kardynała Consalviego, natomiast w polityce wewnętrznej wspierał reakcyjny kurs Leona XII. Był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Piusa VI. Zmarł w Rzymie, został pochowany w bazylice Santa Maria sopra Minerva.

• Giulio Maria della Somaglia