Pułk Konny Żelaznej Dywizji
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1924 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
sot. Michaił Frołow |
| Ostatni |
sot. Anton Homza |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
.svg.png){kind=small}
3 pułk konny Żelaznej Dywizji – oddział kawalerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
I formowanie
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Pułk został sformowany na bazie 42 konnego oddziału partyzanckiego kozaków dońskich z sotni Michaiła Frołowa z białogwardyjskiej Samodzielnej Rosyjskiej Armii Ochotniczej gen. Nikołaja Bredowa, który na początku marca 1920 przeszedł na stronę URL i dołączył do Samodzielnej Brygady Strzelców płk. Ołeksandra Udowyczenki. W związku formowaniem 2 Dywizji Strzelców, oddział przemianowany został na 2 pułk kawalerii[2]. 9 czerwca otrzymał nr 3, ale planowana nazwa „Podolski” nie została zatwierdzona.
Rozkazem Dowództwa Armii Czynnej nr 183 z 1 października 1920 zatwierdzono oficjalnie nową nazwę jednostki – 3 pułk konny Żelaznej Dywizji. W drugiej połowie października do Armii Czynnej dołączyła Zbiorcza Dywizja Kozacka esauła Michaiła Jakowlewa. Co prawda oficjalnie nie wydano zezwolenia, ale praktycznie składający się przeważnie z kozaków dońskich pułk pod koniec listopada przeszedł pod rozkazy Jakowlewa[3].
II formowanie
Przejście kadrowego pułku kawalerii dywizji pod dowództwem sot. Frołowa do Kozaków esauła Jakowlewa wymusiło formowanie nowej jednostki. W październiku 1920 w Dunajowcach rozpoczęto jej organizowanie z nowo zmobilizowanych rekrutów. W jej wyniku liczebność oddziału znacznie wzrosła[4]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[5].
Do listopada nie zdążono jednak zakończyć formowania, dlatego też w bojach z bolszewikami brały udział tylko jego samodzielne sotnie. Po internowaniu wojsk URL w Polsce, do składu 3 pułku konnego Żelaznej Dywizji włączono całą kawalerię 3 Dywizji Strzelców, oraz resztki półsotni kureni i sotni brygad[6][7].
W związku z demobilizacją Armii URL i likwidacją obozów internowania żołnierzy ukraińskich w Polsce, pułk w 1924 został rozformowany[6].
Żołnierze pułku
| Dowódcy jednostki[3] | ||
| Stopień imię i nazwisko | Okres pełnienia służby | Uwagi |
| sot. Michaił Frołow | podczas całej wojny | I formowanie |
| sot. Anton Homza | X 1920 - koniec wojny | II formowanie |
Przypisy
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 312.
- 1 2 Rukkas 2020 ↓, s. 313.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- 1 2 Rukkas 2020 ↓, s. 314.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
Bibliografia
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko – ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.