Reprezentacja Szwecji w piłce nożnej mężczyzn

Szwecja

Sverige

Przydomek	Tre Kronor (Trzy Korony), Blågult (Niebiesko-żółci)
Związek	Svenska Fotbollförbundet
Sponsor techniczny	Adidas
Trener	Jon Dahl Tomasson (od 2024)
Asystent trenera	Peter Wettergren
Skrót FIFA	SWE
Ranking FIFA	26. (1531.13 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo	34. (1737 pkt.) (18 lipca 2023)
Zawodnicy
Kapitan	Victor Lindelöf
Najwięcej występów	Anders Svensson (148)
Najwięcej bramek	Zlatan Ibrahimović (62)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Szwecja 11:3 Norwegia  (Göteborg, Szwecja; 12 lipca 1908)
Najwyższe zwycięstwo  Szwecja 12:0 Łotwa  (Sztokholm, Szwecja; 29 maja 1927)  Szwecja 12:0 Korea Płd. (Londyn, Wielka Brytania; 5 sierpnia 1948)
Najwyższa porażka  Wielka Brytania 7:0 Szwecja  (Londyn, Wielka Brytania; 20 października 1908)
Medale
Igrzyska olimpijskie
1948 1924 1952
Mistrzostwa świata
1958 1950, 1994
Mistrzostwa Europy
1992
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 15 lutego 2024.

Reprezentacja Szwecji w piłce nożnej mężczyzn – zespół biorący udział w imieniu Szwecji w zawodach piłkarskich.

Szwecja jest dwunastokrotnym uczestnikiem turnieju o Mistrzostwo Świata (srebrny medal w 1958, brązowy w 1950 i 1994 roku), sześciokrotnie grała na Mistrzostwach Europy i siedmiokrotnie na Igrzyskach Olimpijskich (złoty medal w 1948, brązowy w 1924 i 1952). Niebiesko-żółci są od 1904 roku zrzeszeni w FIFA i od 1954 w UEFA.

Domowym stadionem jest Friends Arena w Solnie. Trenerem kadry jest Janne Andersson, a kapitanem Andreas Granqvist.

Szwecja jest pierwszą reprezentacją zrzeszoną w UEFA, która rozegrała ponad 1000 oficjalnych spotkań (stan na dzień 15 czerwca 2022 – 1082 spotkania, 533 wygrane, 229 remisów i 320 przegranych)^[1].

Pierwszy mecz międzypaństwowy reprezentacja Szwecji w piłce nożnej rozegrała w 1908 roku, wygrywając z Norwegią 11:3. W 1962 roku Lennart Nyman został pierwszym selekcjonerem reprezentacji. W poprzednich latach kadra zespołu narodowego wybierana była przez specjalną komisję.

Szwecja swoje największe piłkarskie sukcesy odnosiła w latach 50. Na Mistrzostwa Świata 1950 jechała jako triumfator rozgrywanych dwa lata wcześniej Igrzysk Olimpijskich. W Brazylii w rozgrywkach grupowych wyeliminowała Włochy, a w rundzie finałowej mimo porażek 1:7 z Brazylią i 2:3 z Urugwajem w ostatnim meczu wygrała z Hiszpanią i ostatecznie zajęła trzecie miejsce w turnieju. Dwa lata później, w 1952 roku, Szwedzi zdobyli brązowy medal na Igrzyskach, a w 1958 na Mundialu rozgrywanym na ich własnym terenie dotarli do finału, w którym ulegli 2:5 Brazylii. Drużyna, w której składzie grali m.in. bramkarz Kalle Svensson, obrońca Orvar Bergmark, czy napastnicy Lennart Skoglund i Gunnar Gren, uważana jest za najsilniejszą w historii futbolu szwedzkiego.

Po okresie sukcesów reprezentacja na prawie trzy dekady popadła w przeciętność. Przez dwanaście lat nie potrafiła zakwalifikować się do mistrzostw świata, a kiedy w latach 70. już regularnie występowała na Mundialach zazwyczaj kończyła swój udział na pierwszej rundzie.

Odrodzenie szwedzkiej drużyny narodowej związane jest z osobą trenera Tommy’ego Svenssona, który od 1991 roku przez sześć lat był selekcjonerem reprezentacji. Najpierw Szwedzi bardzo dobrze zaprezentowali się na Euro 1992 – tam po raz pierwszy pokazało się nowe pokolenie piłkarzy urodzonych w drugiej połowie lat 60. z Martinem Dahlinem, Tomasem Brolinem, Jonasem Thernem, Kennetem Anderssonem, Klasem Ingessonem, Stefanem Schwarzem czy starszym od nich bramkarzem Thomasem Ravellim na czele. Dwa lata później ci sami zawodnicy, wspomagani przez dwudziestoparolatków Patrika Anderssona i Henrika Larssona, zdobyli brązowy medal na Mundialu.

Później po sukcesach na dwóch ostatnich turniejach, pod koniec lat 90. XX wieku nastąpił jednak chwilowy zastój reprezentacji, przegrywając eliminacje do Euro 1996 i Mundialu 1998. Po obu nieudanych eliminacjach Svensson pożegnał się z reprezentacją.

Od 2000 roku (z wyjątkiem Mundialu 2010 i MŚ 2014), Szwecja jest obecna na każdych mistrzostwach świata i Europy, i mimo iż prezentuje futbol nie tylko podporządkowany żelaznej taktyce, ale i jak na piłkarstwo skandynawskie bardzo efektowny, to zazwyczaj odpada albo w fazie grupowej albo w drugiej rundzie (1/8 finału mistrzostw świata lub ćwierćfinał mistrzostw Europy – z wyjątkiem Mundiali w: 1934 – ćwierćfinał, 1938 – czwarte miejsce, 1950 – trzecie miejsce, 1958 – drugie miejsce i 1994 – trzecie miejsce, oraz mistrzostw Europy w 1992 – półfinał). Przez cztery lata jako pierwsza reprezentacja w Europie prowadzona była przez dwóch równorzędnych selekcjonerów – Tomasa Söderberga i Larsa Lagerbäcka. Po Euro 2004 ten pierwszy odszedł do drużyny młodzieżowej. Ten drugi prowadził reprezentację do 2009 roku, osiągając z nią 1/8 finału mistrzostw Świata 2006 w Niemczech, oraz awansując z nią do finałów Euro 2008, które Szwedzi zakończyli na fazie grupowej. Jego następcą na stanowisku selekcjonera reprezentacji Szwecji został Erik Hamrén, który wywalczył z nią awans na mistrzostwa Europy 2012 w Polsce i na Ukrainie, oraz Euro 2016 we Francji (w obu przypadkach Szwedzi kończyli swój udział w tych imprezach na fazie grupowej). Po tych ostatnich mistrzostwach, Erik Hamrén przestał być trenerem szwedzkiej ekipy, a kolejno bramkarz Andreas Isaksson, pomocnik Kim Källström oraz napastnik tej drużyny Zlatan Ibrahimović zakończyli kariery reprezentacyjne^[2]. Następcą Erika Hamréna na stanowisku selekcjonera reprezentacji Szwecji został Janne Andersson.

Pod jego wodzą Szwedzi grali w eliminacjach do Mistrzostw Świata w Rosji 2018. Znaleźli się w grupie A razem z Francją, Holandią, Bułgarią, Luksemburgiem i Białorusią. Zajęli w niej drugie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów na koncie po sześciu zwycięstwach, remisie i trzech porażkach (taki sam bilans spotkań i dorobek punktowy mieli Holendrzy). O ostatecznej kolejności zadecydował bilans bramkowy. Pozwolił on reprezentacji Szwecji awansować do baraży, w których spotkała się ona z reprezentacją Włoch. Po zwycięstwie w pierwszym meczu w Sztokholmie 1:0, w rewanżu na San Siro w Mediolanie padł bezbramkowy remis co dało kadrze „Trzech Koron” pierwszy od 2006 roku awans na mundial.

Szwedzi na turnieju w Rosji grali w grupie F razem z Niemcami, Meksykiem i Koreą Południową. Po zwycięstwie 1:0 z Koreańczykami w pierwszym meczu przyszła minimalna porażka 1:2 z Niemcami oraz zwycięstwo 3:0 z Meksykiem. Pozwoliło to ostatecznie reprezentantom Szwecji awansować z pierwszego miejsca w grupie do 1/8 finału. Po zwycięstwie ze Szwajcarią 1:0 awansowali do ćwierćfinału, gdzie zmierzyli się z Anglią. Przegrali ten mecz 0:2 i odpadli z turnieju.

W eliminacjach do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2022, Szwecja zajęła drugie miejsce w grupie B i zakwalifikowała się do baraży. W półfinale wyeliminowała reprezentację Czech po dogrywce^[3], ale 29 marca 2022 roku przegrała w finale na Stadionie Śląskim z reprezentacją Polski 0:2^[4].

26-osobowa kadra na Mistrzostwa Europy 2020, które odbyły się w dniach 11 czerwca 2021–11 lipca 2021. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2021.

Nr	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Występy	Gole	Klub
Bramkarze
1	Robin Olsen	8 stycznia 1996	40	0	Everton
12	Karl-Johan Johnsson	28 stycznia 1990	9	0	FC Kopenhaga
13	Kristoffer Nordfeldt	23 czerwca 1989	14	0	SK Gençlerbirliği
Obrońcy
2	Mikael Lustig	13 grudnia 1986	90	6	AIK Solna
3	Victor Lindelöf	17 lipca 1994	41	3	Manchester United
4	Andreas Granqvist (kapitan)	16 kwietnia 1985	88	9	Helsingborgs IF
5	Pierre Bengtsson	12 kwietnia 1988	38	0	Vejle BK
6	Ludwig Augustinsson	21 kwietnia 1994	32	2	Werder Brema
14	Filip Helander	22 kwietnia 1993	15	0	Glasgow Rangers
16	Emil Krafth	2 sierpnia 1994	28	0	Newcastle United
18	Pontus Jansson	13 lutego 1991	27	0	FC Brentford
24	Marcus Danielson	8 kwietnia 1989	9	3	Dalian Yifang
Pomocnicy
7	Sebastian Larsson	6 czerwca 1985	129	10	AIK Solna
8	Albin Ekdal	28 lipca 1989	57	0	Sampdoria Genua
10	Emil Forsberg	23 października 1991	58	9	RB Leipzig
13	Gustav Svensson	7 lutego 1987	31	0	Guangzhou R&F
15	Ken Sema	30 września 1993	12	0	Watford F.C.
17	Viktor Claesson	2 stycznia 1992	46	9	FK Krasnodar
19	Mattias Svanberg	5 stycznia 1999	9	1	FC Bologna
20	Kristoffer Olsson	30 czerwca 1995	25	0	FK Krasnodar
21	Dejan Kulusevski	25 kwietnia 2000	13	1	Juventus Turyn
21	Jens Cajuste	10 sierpnia 1999	4	0	FC Midtjylland
Napastnicy
9	Marcus Berg	17 sierpnia 1986	86	24	FK Krasnodar
11	Alexander Isak	21 września 1999	22	6	Real Sociedad
11	Jordan Larsson	20 czerwca 1997	6	1	Spartak Moskwa

     Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy

• Oficjalna witryna związku (szw.)
• Profil na stronie FIFA. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-25)]. (ang.).
• Profil na National Football Teams (ang.)
• RSSSF – archiwum wyników 1908-2003 (ang.)
• RSSSF – archiwum zawodników z największą ilością występów i goli (ang.)
• RSSSF – archiwum trenerów 1908-1998 (ang.)