Jagiellonia Białystok

Dzięki badaniom, których autorami są historycy Jerzy Górko i Jarosław Dunda na podstawie dokumentów przyjęto za datę powstania Jagiellonii dzień 30 maja 1920. Wówczas to żołnierze batalionu zapasowego 42 pułku piechoty powołali do życia Klub Sportowy Batalionu Zapasowego 42 Pułku Piechoty^[2]. Swój pierwszy oficjalny mecz „wojskowi” rozegrali 30 maja 1920. Natomiast 27 stycznia 1932 odbyło się zebranie, w trakcie którego zaakceptowano pomysł ówczesnego dowódcy 42 Pułk Piechoty, ppłka Kazimierza Bogaczewicza o przekształceniu Wojskowego Klubu Sportowego w cywilno-wojskowy Białostocki Klub Sportowy Jagiellonia^[3]. Powstał on na bazie połączenia WKS 42 Pułku Piechoty i Klubu Sportowego Związku Młodzieży Wiejskiej, Jagiellonia przejęła ich tradycje, zawodników, obiekty i miejsce w rozgrywkach sportowych.

Nazwa, którą nadano klubowi wiązała się z historią miasta i regionu, których losy przeplatały się z dziejami dynastii Jagiellonów. W 1932 piłkarze WKS 42 PP przystąpili do kolejnego sezonu w białostockiej klasie A, przyjmując nazwę Jagiellonii. Po wojnie reaktywacja Jagiellonii nastąpiła w październiku 1945. W czerwcu roku następnego, w nowej, totalitarnej rzeczywistości zabrakło miejsca dla Jagiellonii. Za główną przeszkodę uznano rodowód Jagiellonii, której historia była nierozerwalnie związana z wsławionym w wojnie z bolszewikami 1920 roku 42 Pułkiem Piechoty. 26 stycznia 1957 z połączenia Budowlanych Białystok i Sparty Białystok oficjalnie został reaktywowany Białostocki Klub Sportowy Jagiellonia. Klubowi przywrócono jego dawne tradycje przedwojenny herb oraz żółto-czerwone i biało-czarne barwy.

Barwy klubowe

W statucie klubu z 1932 widnieją^[4] zapisy mówiące o herbie klubowym oraz fladze klubowej. Herb składał się z czarnej, stylizowanej litery „J” znajdujący się na żółto-wiśniowej tarczy, natomiast flaga klubowa oraz stroje były w kolorach biało-czarnych. Identyczny zapis znalazł się w statucie z 1957. W połowie lat 80. kibice zaczęli używać kolorów żółto-czerwonych jako barw klubowych, choć w oficjalnych dokumentach widniały jeszcze barwy biało-czarne. Obecnie drużyna oficjalnie ma barwy żółto-czerwone, ale w nawiązaniu do historii drugie stroje zespołu zazwyczaj są w kolorach białych lub czarnych.

Na przestrzeni lat projekt herbu klubowego ulegał zmianom, jednak niezmiennie zawierał żółto-czerwone barwy oraz literę "J", stanowiące jego rozpoznawalne elementy graficzne.^[5]. W latach 2006–2020 obowiązywał projekt nawiązujący do herbu z 1932^[5][6]. Po referendum przeprowadzonym wśród kibiców, przed sezonem 2020/2021 Ekstraklasy, klub powrócił do herbu z lat 1989–1999 oraz 2003–2006, z innym kształtem tarczy oraz litery „J”^[6].

Protoplastą Jagiellonii był Klub Sportowy Batalionu Zapasowego 42 Pułku Piechoty założony na bazie żołnierzy 42 Pułku Piechoty im. Gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Białostoczanie w swoim pierwszym meczu pokonali Kresowców Białystok 5:1. W latach 1920–1923 odbywały się głównie mecze towarzyskie oraz turnieje miejskie.

Klub przystąpił do regularnych rozgrywek w 1924, rozpoczynając od klasy B Wileńskiego OZPN. Beniaminek zakończył start sukcesem zdobywając pierwsze miejsce, zapewniające awans do klasy A w przyszłorocznych rozgrywkach. Ze względu na pauzę w 1925, rozgrywki A klasowe ruszyły w 1926. Wileńska klasa A wzbogacona drużynami z Białegostoku i Grodna zakończyła swoje rozgrywki w dość spektakularny sposób. Mianowicie po zakończonym sezonie przy "zielonym" stoliku zmieniono wyniki poszczególnych meczów przyznając walkowery w rezultacie czego z ligi miała spaść Wilja Wilno. Wobec całego incydentu WKS 42 PP Białystok zdecydował się opuścić Wileński OZPN i w przyszłym roku zgłosić do Warszawskiego OZPN.^[7]

W następnym sezonie 42 PP wygrał rywalizację w podokręgu białostockim, ale uległ w eliminacjach o klasę A drużynie WKS 9PAC Siedlce. Start w warszawskim OZPN trwał tylko rok, gdyż od 1929 roku zespół wystartował w nowo utworzonej A klasie białostockiego OZPN. Największy sukces 42 PP osiągnął w 1930, kiedy zdobył mistrzostwo okręgu, a to pozwoliło mu wystąpić w barażach o grę w najwyższej klasie rozgrywkowej w kraju. Po wyrównanej rywalizacji w grupie okazało się, że dwie najlepsze drużyny mając identyczny bilans punktowy, muszą stoczyć ze sobą baraż na neutralnym terenie. Spotkanie odbyło się w Siedlcach, a przeciwnikiem był WKS 82 pp Brześć. Mecz zakończył się zwycięstwem drużyny z Brześcia (2:1) i odpadnięciem białostoczan. Sukcesu, jakim było zdobycie mistrzostwa okręgu przez „wojskowych”, nie powtórzyła przed II wojną światową żadna inna białostocka drużyna. W latach międzywojennych (1929–39) w białostockim okręgu zdecydowanie dominował WKS 76 pp Grodno, który ośmiokrotnie zostawał mistrzem Podlasia (1931, 32, 33, 34, 36, 37, 38, 39), po jednym razie wygrywały Cresovia Grodno (1929), Warmia Grajewo (1935) i właśnie 42 pp Białystok (1930).

Przełomowym momentem w sportowych dziejach Białegostoku było podjęcie decyzji o połączeniu ze dwóch najsilniejszych klubów, z których miał powstać jeden, dominujący w mieście i regionie. Dnia 27 stycznia 1932 doszło do połączenia ze sobą WKS 42 Pułku Piechoty z sekcją piłki nożnej i Klubu Sportowego Związku Młodzieży Wiejskiej oraz z sekcją lekkoatletyczną w wyniku czego powstał nowy klub o nazwie – Białostocki Klub Sportowy „Jagiellonia”. Nie wiadomo kto był twórcą herbu i barw klubu. Pewne jest, że nazwa związana była z historią regionu, którego losy przeplatały się z panowaniem Jagiellonów, dziejami Wielkiego Księstwa Litewskiego i losami przedrozbiorowej Rzeczypospolitej. W przedwojennym klubie prym wiedli lekkoatleci, m.in. Edward Luckhaus i Kazimierz Kucharski. Równie dobrze spisywały się inne sekcje – bokserzy, koszykarze, szczypiorniści i siatkarze.

W składzie piłkarskiego zespołu wyróżniali się tacy zawodnicy jak Skalimowski (pomocnik), Kudaszewicz (obrońca), Kowalczyński (bramkarz) i napastnik Antoni Komendo-Borowski. Wystąpił on w reprezentacji Polski zdobywając bramkę w meczu z Łotwą w 1935.

Lata 30.

W połowie lat trzydziestych Jagiellonia zaczęła przeżywać problemy, miasto nie było w stanie utrzymać białostockiego klubu. Sytuację próbowało ratować wojsko, które po 1932 brało aktywny udział w życiu klubu. Decyzją władz miejskich w 1936 klub został przekształcony w Wojskowy Klub Sportowy Jagiellonia. Ta decyzja nie uchroniła klubu od częściowego rozwiązania, które nastąpiło to w 1938. Jagiellonia przystąpiła do rozgrywek A klasy sezonu 1937/38, ale z powodów finansowych nie ukończyła ich i została wycofana. Wszystkie jej mecze anulowano, a piłkarze zmuszeni byli znaleźć sobie nowy klub, w większości zasilili drużynę Strzelca Białystok i ostatnie dwa sezony grali w A klasie w barwach Strzelca. Rozwiązano większość sekcji (m.in. piłkę nożną), z nielicznych sekcji, które przetrwały była lekkoatletyka. Wybuch wojny w 1939 zamknął pierwszy rozdział w dziejach klubu.

Po II wojnie światowej Jagiellonia została reaktywowana na bardzo krótko, przez przedwojennego piłkarza tej drużyny Karola Kowalczyńskiego. Oficjalnie klub istniał od 12 października 1945 do 20 czerwca 1946. Na miejsce rozwiązanej Jagiellonii, powołano do życia Klub Sportowy o nazwie Motor Białystok, który w 1946 został mistrzem okręgu białostockiego i awansował do eliminacji mistrzostw Polski. Motor w 1947 przystąpił do walki o mistrzostwo Polski oraz prawo gry w I lidze. Turniej uwidocznił braki sportowe drużyny, która zajęła ostatnie miejsce w grupie. Motor Białystok został rozwiązany w 1948, a jego sekcję piłki nożnej przejął istniejący od 1946 Klub Sportowy Wici Białystok, który w 1949 zmienił nazwę na Związkowiec Białystok.

W 1949 w Białymstoku pojawi się nowa drużyna o nazwie Klub Sportowy Budowlani. Przejął on w 1951 sekcję piłki nożnej po rozwiązanym Związkowcu, zdobywając w tym samym roku mistrzostwo okręgu. Na ten tytuł zapracowali min: Józef Kościuk – Wiktor Tofiło, Zenon Sosnowski, Leon Łupaczyk – Sergiusz Nizniczenko, Bernard Dryll, Józef Pańkowski, Jerzy Szpuda, Jerzy Tarasiewicz – Władysław Gałasiński, Edward Barański, Czesław Krygier, Henryk Rutkowski, Bogdan Jaświłko, Henryk Wszędorówny.

W 1955 Budowlani Białystok zmienili nazwę na BKS Jagiellonia Białystok. Dnia 26 stycznia 1957 nastąpiło połączenie^[8] dwóch klubów, Jagiellonii i Sparty Białystok, w wyniku czego powstał klub o nazwie Jagiellonia. Sparta (wcześniej Ogniwo) wniosła silną sekcję lekkoatletyczną, szermierczą oraz obiekty sportowe, stadion w Zwierzyńcu oraz halę przy ul. Jurowieckiej 21. W ten sposób Jagiellonia po raz drugi w historii stała się gospodarzem stadionu Zwierzynieckiego. Lata 70. to pobyt Jagiellonii w okręgowych ligach, głównie A klasie Białostockiego ZPN.

Lata 70.

Na początku lat 70. XX wieku zespół występował w klasie A i lidze okręgowej. Sytuacja w sekcji zmieniła się z przyjściem trenera Michała Urbana. Piłkarze wyjechali na pierwsze zgrupowanie, zaczęli nowocześnie trenować. W zespole pojawili się młodzi zawodnicy, m.in. późniejsi reprezentanci Polski juniorów. W 1971 zespół objął Grzegorz Bielatowicz, który sprowadził do klubu kilku utalentowanych piłkarzy z regionu północno-wschodniego. Wśród nich był Jerzy Zawiślan w sezonie 1975/76 wicekról strzelców II ligi z 13 bramkami. Tak wzmocniony zespół odnosił sukces za sukcesem, a co za tym szło piął się w futbolowej hierarchii coraz wyżej. W sezonie 1974/75 zespół po udanych barażach awansował do II ligi, zostawiając w polu pokonane zespołu Wisły Tczew, Wisły Płock i Gwardii Olsztyn.

Istotnym wydarzeniem w tym okresie był fakt, że do zespołu Jagiellonii włączono najlepszych zawodników Włókniarza, co było pokłosiem spadku Włókniarza w sezonie 1973/74 z II ligi i nieskuteczną walką Jagiellończyków o awans do tej klasy. Jak się okazało decyzja ta była trafna. Od sezonu 1974/75 zaczęła się dobra passa Jagiellonii w rozgrywkach ligowych na szczeblu centralnym, niejednokrotnie popierana spektakularnymi sukcesami. W II lidze białostoczanie występowali trzy sezony i w sezonie 1977/78, zajmując przedostanie miejsce, spadli do niższej klasy. Sezon po spadku Jagiellonia uplasowała się na czwartym miejscu, nie gwarantującym awansu do II ligi. W kolejnym sezonie byli już bezkonkurencyjni, wyprzedzając w tabeli Gwardię Szczytno i Stomil Olsztyn, strzelając najwięcej bramek w lidze. Jak się okazało kolejny sezon nie był udany, jak również II ligowi rywale zbyt mocni. Jagiellonia zajęła przedostatnie miejsce, wyprzedzając jedynie Star Starachowice. W III-ligowych bojach, rok później, nie udało się białostoczanom powrócić do II ligi. Pod koniec lat 70 Jerzy Bołtuć, Leszek Frelek, Ryszard Karalus i Zbigniew Skoczylas, rozpoczęli bowiem szeroką pracę z młodzieżą.

Lata 80.

W sezonie 1982/83 nie mieli już sobie równych i z dziewięciopunktową przewagą nad wiceliderem, Gwardią Szczytno, weszli do II ligi zespół prowadził Grzegorz Bielatowicz. W pierwszym sezonie po powrocie udało się Jagiellonii utrzymać. Zespół prowadził wówczas Ryszard Karalus, późniejszy szkoleniowiec utalentowanych pokoleń piłkarskich w Białymstoku. Rok później Jagiellonia uplasowała się na 7. miejscu. Zespół systematycznie wzmacniany takimi zawodnikami jak: Jasiukiewicz, czy Miszewski oraz uzupełniony doświadczonymi graczami Sowiński, Mojsa, a także wymienionym wcześniej wychowankami Jagiellonii okazał się dobrym kolektywem i pod wodzą przyszłego szkoleniowca medalistów igrzysk olimpijskich z Barcelony oraz reprezentacji Polski, Janusz Wójcika, w sezonie 1985/86 zajął wysokie trzecie miejsce. Okazało się, że charyzmatyczny trener oraz solidna drużyna, rok później byli na tyle silni, że po wspaniałym sezonie 1986/87 z potężną przewagą nad rywalami 15 punktów, zajęli pierwsze miejsce w swojej grupie II ligi. Dodatkowo najlepszym strzelcem rozgrywek okazał się późniejszy reprezentant Polski, Jacek Bayer 23 gole, który wyprzedził kolejnego snajpera aż o 11 trafień.

Ekstraklasa i "Wielka Jaga"

Już w drugiej lidze mecze w Białymstoku oglądało średnio 15 tys. widzów. Sympatię swą okazywała także amerykańska Polonia o rodowodzie białostockim. Mecz inauguracyjny z Widzewem Łódź przyszła oglądać na stadion duża liczba widzów, oceniana na około 36 tysięcy osób, a kolejne mecze odwiedzało zawsze nie mniej niż 20 tys. kibiców z całego regionu. Z opowiadań świadków wynika że całe autobusy przyjeżdżały z pobliskich miejscowości. Pierwszy sezon w ekstraklasie nie zapowiadał się dobrze. Po rundzie jesiennej, niedoświadczeni piłkarze Jagiellonii zajmowali 14. miejsce. Wówczas zespół objął asystent Wójcika, Mirosław Mojsiuszko (w latach 1998–2003 prezes klubu) i na wiosnę białostoczanie wygrywając wszystkie mecze na własnym boisku ukończyli sezon na 8. miejscu.

Rok później piłkarze Jagiellonii również zajęli ósme miejsce w lidze, uczestnicząc jednocześnie w finale Pucharu Polski, gdzie musieli uznać wówczas wyższość Legii Warszawa. Po tym sezonie, zbyt pochopnie, działacze Jagiellonii rozstali się z większością kluczowych zawodników (Lisowski, Dariusz Bayer, Jacek Bayer, Michalewicz, Czykier), co sprawiło, że w następnym sezonie klub został relegowany z rozgrywek, zajmując ostatnie miejsce.

Lata 90.

W sezonie 1990/1991 zespół awansował do baraży o ekstraklasę, przegrywając po niezwykle dramatycznym dwumeczu, zakończonym rzutami karnymi z drużyną Zagłębia Sosnowiec. Sezon 1991/92 okazał się pomyślniejszy dla Jagiellonii, która ostatecznie wyprzedzona przez Siarkę Tarnobrzeg awansowała z drugiego miejsca, po raz drugi do ekstraklasy. W sezonie 1992/93 Jagiellonia została wręcz zdeklasowana przez swych pierwszoligowych rywali, zajmując ostatnie miejsce w ekstraklasie. W następnych latach zespół miał duże problemy finansowe, które przyczyniły się do spadku Jagiellonii do IV ligi. Z pomocą białostockim firm i działaczy dokonano niezbędnych zmian naprawczych, a zespół powoli wydostał się z niższych poziomów i w sezonie awansował trzeci raz w swojej historii do ekstraklasy.

Powrót do ekstraklasy, Puchar i Superpuchar Polski

3 czerwca 2007^[9] po czternastu latach występów na niższych poziomach ligowych Jagiellonia awansowała do ekstraklasy. W pierwszym sezonie po powrocie uplasowała się na 14. miejscu z dorobkiem 27 punktów. Następny rok był już dużo lepszy, kiedy "Jaga" zakończyła sezon na 8 pozycji z 34 punktami. Wtedy też klub został ukarany dziesięcioma ujemnymi punktami (na starcie następnego sezonu) za korupcję, której to dopuścił się poprzedni prezes klubu. Wielkim sukcesem okazał się następny sezon 2009/2010, kiedy to drużyna zdobyła Puchar Polski po finale z Pogonią Szczecin (1:0 po bramce Andriusa Skerli) i utrzymała się w ekstraklasie pomimo balastu −10 punktów. Na początku sezonu 2010/11 piłkarze Dumy Podlasia zdobyli Superpuchar Polski po zaciętym meczu z mistrzem polski Lechem Poznań. Jedyną bramkę tym meczu strzelił Tomasz Frankowski. Po zakończeniu rundy jesiennej Jagiellonia była liderem ekstraklasy wyprzedzając o trzy punkty Wisłę Kraków i warszawską Legię. Ostatecznie jednak sezon zakończyła na czwartej pozycji, jednak z powodu zdobycia Pucharu Polski przez warszawską Legię czwarta lokata promowała zespół do gry w kwalifikacjach do ligi europejskiej.

Europejskie Puchary

Nowym etapem w historii klubu był start w kwalifikacjach Ligi Europy, gdzie 29 lipca 2010 stadion przy Słonecznej gościł grecki Aris Saloniki. Mecz w Białymstoku zakończył się porażką białostoczan 1:2, a pierwszego gola w rywalizacji europejskiej strzelił Rafał Grzyb. W rewanżu białostoczanie zremisowali 2:2. W sezonie 2011/2012 drużyna zajęła 10. miejsce w lidze oraz zaliczyła następny dwumecz w rywalizacji europejskiej. Rywalem białostoczan był Irtyszem Pawłodar z Kazachstanu, z którym odnieśli swoje pierwsze zwycięstwo w rozgrywkach europejskich pokonując u siebie Irtysz 1:0. Niestety na wyjeździe przegrali 2:0. W następnych latach Jagiellonia plasowała się w środku tabeli, w sezonie 2012/2013 10. miejsce, a w sezonie 2013/2014 11. miejsce.

Dwukrotne wicemistrzostwo Polski

W sezonie 2014/2015 pod wodzą trenera Michała Probierza pierwszy raz w historii klubu zespół zajął miejsce medalowe, a było to 3. miejsce i brązowy medal mistrzostw Polski. Następny sezon przyniósł spadek formy i 11. miejsce w lidze, ale progres w rywalizacji europejskiej, kiedy drużyna wygrała dwumecz z litewską Kruoja Pokroje 0:1 i 8:0 i awansowała do II rundy, gdzie nieznacznie uległa cypryjskiej Omonii Nikozja 0:0 i 1:0. Do wielkich emocji doszło w sezonie 2016/17, gdy po rundzie zasadniczej drużyna zajmowała 1. miejsce i była blisko mistrzowskiego tytułu, jednak w rundzie finałowej wyprzedziła ją o 1 pkt. Legia Warszawa. Pomimo zadyszki na finiszu zespół osiągnął następny krok w swojej historii zdobywając tytuł wicemistrza Polski. Po sezonie Jagiellonia pożegnała się z trenerem Probierzem i zatrudniła Ireneusza Mamrota, który w sezonie 2017/2018 poprowadził zespół do drugiego z rzędu wicemistrzostwa Polski. W europejskich pucharach Jagiellonia w I rundzie wyeliminowała gruzińskie Dinamo Batumi 1:0 i 4:0, a w II rundzie odpadła z azerbejdżańską Qəbələ FK 1:1 i 0:2. Następny sezon zespół zakończył na 5. miejscu w lidze, ale miał udane występy w pucharach, kiedy w II rundzie wyeliminował portugalskie Rio Ave FC 1:0 i 4:4. W III rundzie Jagiellonię pokonał belgijski KAA Gent 0:1 i 1:3.

11 czerwca 2019 roku został otwarty ośrodek treningowy zlokalizowany przy ul. Elewatorskiej 4 w Białymstoku. Inwestycja o wartości blisko 19 mln zł została zrealizowana przy wsparciu Ministerstwa Sportu i Turystyki, które pokryło 40% kosztów.

Kolejne cztery sezony to stopniowy spadek formy zakończony walką o utrzymanie. W tym okresie zespół zajmował kolejno w sezonach 2019/2020 - 8. miejsce, 2020/2021 - 9. miejsce, 2021/2022 - 12. miejsce.

Mistrzostwo Polski – 2024

4 czerwca 2021 roku doszło do zmiany we władzach klubu, wówczas odszedł dotychczasowy prezes Cezary Kulesza, który objął funkcję prezesa PZPN. Nowym prezesem Jagiellonii została Agnieszka Syczewska, a od 2 lutego 2022 funkcję to pełnił Wojciech Pertkiewicz, miesiąc później kierownikiem drużyny został Łukasz Masłowski. Duet ten w ramach ratowania drużyny przed spadkiem zatrudnił w kwietniu 2023 roku trenera Adriana Siemieńca, który wykonał to zadanie i Jagiellonia zakończyła sezon na 14. miejsce.

Sezon 2023/2024 okazał się najlepszym w historii klubu, 25 maja 2024 roku po zwycięstwie 3:0 z Wartą Poznań, białostoczanie wywalczyli pierwsze w 104-letniej historii mistrzostwo Polski. W całym sezonie Jagiellonia strzeliła łącznie 77 bramek. Zgodnie z regulaminem Ekstraklasy Jagiellonia Białystok uprawniona jest do umieszczenia nad herbem białej gwiazdki () symbolizującej wywalczenie Mistrzostwa Polski.

• 
  Skład Jagiellonii na ostatni mecz ligowy z Wartą Poznań, po którym wygrała mistrzostwo (25.05.2024)
• 
  Świętowanie zdobycia Mistrzostwa Polski w sezonie 2023/24
• 
  Wojciech Strzałkowski świętuje zdobycie Mistrzostwa Polski

Europejskie puchary 2024/25 – Liga Mistrzów, Liga Europy i Liga Konferencji

Jagiellonia rozpoczęła europejskie zmagania 23 lipca, przystępując do eliminacji Ligi Mistrzów. W I rundzie pokonała mistrza Litwy, FK Poniewież, wygrywając 4:0 i 3:1 (w dwumeczu 7:1). W kolejnej rundzie żółto-czerwoni zmierzyli się z norweskim FK Bodø/Glimt, jednak przegrali oba spotkania – 0:1 i 1:4 (1:5). W rywalizacji o Ligę Europy Jagiellonia wylosowała AFC Ajax. Pomimo ofensywnego stylu gry zespół zanotował dwie porażki 0-3 i 1-4 (w dwumeczu 1-7). Mimo porażki Jagiellonia zakwalifikowała się do fazy ligowej Ligi Konferencji UEFA, rozgrywanej w nowej formule. W jej ramach każdy z 32 zespołów rozgrywa po 6 spotkań, a o awansie do fazy pucharowej (1/8 finału) decyduje miejsce w tabeli. Bezpośredni awans uzyskało 8 najlepszych drużyn, natomiast zespoły z miejsc 9–24 przystąpiły do rundy play-off.

Rywalizację w LK 2024/25 Jagiellonia rozpoczęła na Parken Arena, pokonując zespół FC Kopenhaga 2:1. Gola piętką zdobył Pululu, a zwycięskiego w ostatniej akcji meczu zapewnił Czurlinow. Pozostałe mecze to zwycięstwo 2:0 z mołdawskim Petrocub Hîncești, 3:0 z norweskim Molde FK, remis na wyjeździe z słoweńskim NK Celje 3:3, porażka na wyjeździe z czeską Mladą Boleslav oraz bezbramkowy remis u siebie z słoweńską Olimpiją Lublana. Zespół zajął 9 pozycję i przystąpił do rundy play-off gdzie rywalizował z serbskim FK TSC Bačka Topola. Oba mecze zakończyły się zwycięstwem białostoczan 3:1.

W 1/8 finału Jagiellonia zmierzyła się z belgijskim Cercle Brugge. W pierwszym spotkaniu, rozegranym w Białymstoku, Jaga wygrała przekonująco 3:0. Bramkę na 3:0, efektowną przewrotką, zdobył Afimico Pululu — jego ósmego gola w tegorocznych rozgrywkach LKE. W rewanżu w Brugii Jagiellonia przegrała 0:2, ale w dwumeczu zwyciężyła 3:2 i awansowała do ćwierćfinału. Ostatecznie Jagiellonia zakończyła swój udział w Lidze Konferencji UEFA na etapie ćwierćfinału, przegrywając z hiszpańskim Realem Betis 0:2 na wyjeździe oraz remisując 1:1 w rewanżu w Białymstoku. Jagiellonia w sezonie 2024/25 rozegrała we wszystkich rozgrywkach europejskich aż 18 spotkań, wygrywając 8, remisując 3, przegrywając 7, strzelając 29 bramek, tracąc 25.

Pierwszy sztandar Jagiellonia otrzymała w 1967 roku z okazji 35-lecia (wówczas przyjmowano rok 1932 jako datę jego powstania), a jego fundatorem był Miejski Komitet Frontu Jedności Narodowej. Został wręczony 29 lipca 1967 roku podczas otwarcia XIII Związkowych Mistrzostw Polski w lekkoatletyce, które odbyły się na stadionie Jagiellonii przy ul. Jurowieckiej 21.^[10] Ówczesna Jagiellonia była klubem wielosekcyjnym z silną sekcją lekkoatletyczną.

Sztandar przez lata towarzyszył klubowi podczas ważnych wydarzeń i uroczystości, co doprowadziło do jego zużycia i konieczności renowacji. Władze Jagiellonii uznały wówczas, że historyczny sztandar powinien zostać umieszczony w gablocie muzealnej, a klub powinien otrzymać nowy, nawiązujący do oficjalnej daty założenia w 1920 roku. Nowy sztandar został uszyty we wrześniu 2021 roku przez siostry zakonne z klasztoru Karmelitanek Bosych w Elblągu. Na jego głównej stronie widnieje herb Jagiellonii, a na odwrocie herb miasta Białegostoku.
Uroczyste poświęcenie sztandaru odbyło się 17 lutego 2024 roku, podczas święta "Ultry"^[11][12]. Ceremonii przewodniczyli zwierzchnicy Kościołów katolickiego i prawosławnego w regionie – Metropolita Białostocki, gen. Józef Guzdek, oraz Jego Ekscelencja Arcybiskup Białostocki i Gdański Jakub.

„Łączy nas ten sztandar, te barwy, duma i miłość do Jagiellonii Białystok.” – Wojciech Strzałkowski, prezes Rady Nadzorczej

Uroczystość zgromadziła wielu sympatyków Jagiellonii przed pomnikiem marszałka Józefa Piłsudskiego. Po odśpiewaniu hymnów Polski i klubu kibice przemaszerowali ulicami miasta na stadion przy ul. Słonecznej, gdzie rozegrano mecz ligowy z Lechem Poznań^[13].

Głównym pomysłodawcą i autorem hymnu był Tomasz Kozak ps. Kodżak (zm.20.03.2020) legendarny kibic i współzałożyciel SSJB^[47][48]. Pierwotnie miała to być zwykła przyśpiewka, ale po pewnych przeróbkach i konsultacjach wśród kibiców uznano, że spełnia oczekiwania hymnu. Utwór został napisany do melodii piosenki filmowej "W stepie szerokim" autorstwa Wojciecha Kilara (muzyka) i Jerzego Lutowskiego (tekst) pochodzący z serialu telewizyjnego Przygody pana Michała, którą wykonywał Leszek Herdegen^[49].
Pierwsze wykonanie hymnu miało miejsce 22 maja 2010 roku, przed meczem finału Pucharu Polski z Pogonią Szczecin.

Rozgrywki	Miejsce	Razy	Sezony
Mistrzostwa Polski	1. miejsce	1	2023/24
	2. miejsce	2	2016/17, 2017/18
	3. miejsce	2	2014/15, 2024/25
Sezony w ekstraklasie (dawna I liga)		22	1987/88, 1988/89, 1989/90, 1992/93, 2007/08, 2008/09, 2009/10, 2010/11, 2011/12, 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2015/16, 2016/17, 2017/18, 2018/19, 2019/20, 2020/21, 2021/22, 2022/23, 2023/24, 2024/25
Sezony w I lidze (dawna II liga)		18	1975/76, 1976/77, 1977/78, 1980/81, 1983/84, 1984/85, 1985/86 1986/87 1990/91, 1991/92, 1993/94, 1994/95, 1995/96, 2001/02, 2003/04, 2004/05, 2005/06, 2006/07.

Jagiellonia zajmuje 15. miejsce w tabeli wszech czasów ekstraklasy.

Reprezentanci Polski w barwach Jagiellonii Białystok

Nazwisko	Mecze	Data	rodz.	mecz	bramki	czas
Jacek Bayer	1	12.04.1987	el.ME	: 0:0	0	45'
Kamil Grosicki	4	10.10.2009	el.MŚ	: 2:0	0	81'
		7.09.2010	tow.	: 1:2	0	15'
		12.10.2010	tow.	: 2:2	0	22'
		10.12.2010	tow.	: 2:2	0	90'
Grzegorz Sandomierski	3	10.12.2010	tow.	: 2:2	0	90'
		6.02.2011	tow.	: 0:1	0	90'
		29.03.2011	tow.	: 0:0	0	90'
Tomasz Kupisz	4	10.12.2010	tow.	: 2:2	0	12'
		16.12.2011	tow.	: 0:1	0	84'
		14.12.2012	tow.	: 1:4	0	30'
		2.02.2013	tow.	: 1:4	0	35'
Jakub Słowik	1	2.02.2013	tow.	: 1:4	0	90'
Michał Pazdan	6	15.11.2013	tow.	: 0:2	0	3'
		19.11.2013	tow.	: 0:0	0	90'
		18.01.2014	tow.	: 0:3	0	17'
		20.01.2014	tow.	: 0:1	0	90'
		13.06.2015	el.ME	: 4:0	0	89'
		16.05.2015	tow.	: 0:0	0	90'
Przemysław Frankowski	4	23.03.2018	tow.	: 0:1	0	85'
		11.09.2018	Liga Narodów	: 1:1	0	9'
		15.11.2018	tow.	: 0:1	0	63'
		20.11.2018	Liga Narodów	: 1:1	0	90'
Dawid Plizga	1	20.01.2014	tow.	: 0:1	0	68'
Jacek Góralski	1	14.11.2016	tow.	: 1:1	0	61'
13. Taras Romanczuk	4	27.03.2018	tow.	: 3:2	0	61'
		26.03.2024	Baraże do ME 2024	: 0:0 (4:5k)	0	15'
		7.06.2024	tow.	: 3:1	1	61'
		16.06.2024	ME 2024	: 1:2	0	55'
Bartłomiej Wdowik	1	21.11.2023	tow.	: 2:0	0	12'
Razem:	30
Kadra B
Jerzy Zawiślan	1	1976	tow.
Mirosław Sowiński	1	1980	tow.