Boeing XP-8

Boeing XP-8
Ilustracja
Boeing XP-8
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Boeing

Typ

samolot myśliwski

Załoga

1

Historia
Data oblotu

14 lipca 1927

Lata produkcji

1926

Wycofanie ze służby

1929

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

silnik rzędowy Packard 2A-1500

Moc

600 KM

Wymiary
Rozpiętość

9,16 m

Długość

6,95 m

Wysokość

3,27 m

Powierzchnia nośna

22,53 m²

Masa
Własna

964 kg

Użyteczna

1322 kg

Startowa

1552 kg

Zapas paliwa

341 l

Osiągi
Prędkość maks.

279 km/h na 0 m
267 km/h na 1500 m

Prędkość przelotowa

238 km/h

Prędkość minimalna

100 km/h (lądowania)

Prędkość wznoszenia

652 m/min
(1524 m w 3 min 6 s)

Pułap

7369 m

Pułap praktyczny

7010 m

Zasięg

523 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 km 12,7 mm, 1 km 7,62 mm
Użytkownicy
United States Army Air Corp
Rzuty
Rzuty samolotu

Boeing XP-8 (Boeing Model 66) – doświadczalny amerykański samolot myśliwski zaprojektowany w zakładach Boeing w latach 20. dla United States Army Air Corps jako prywatna inicjatywa tej firmy. Samolot bazował w dużej mierze na wcześniejszym Boeing PW-9. Zbudowano tylko jeden prototyp, a jego postawie powstał udany myśliwiec pokładowy Boeing F2B-1.

Historia

Samolot został zaprojektowany w zakładach Boeinga jako prywatna inicjatywa tej firmy w odpowiedzi na specyfikacje USAAC z kwietnia 1935 na myśliwiec napędzany nowy, wiszącym (odwróconym) silnikiem rzędowym typu Packard 2A-1500 o mocy 600 KM[1][2][3][4][5]. Samolot został zamówiony 24 listopada 1925[4] i przekazany Armii na zasadzie umowy użyczenia (bailment contract), według którego Armia miała zapewnić silnik i całe wojskowe oprzyrządowanie, ale samolot miał pozostać własnością Boeinga[1]. Maszyna została dostarczona Armii w lipcu 1927 jako Boeing Model 66 (numer fabryczny 806, numer seryjny Armii 28-39), jeszcze bez oznaczenia wojskowego, ale już pomalowana na wojskowy sposób; szaro-oliwkowy kadłub i skrzydła, wprowadzone wówczas horyzontalne pasy biało-czerwone na ogonie i biała gwiazda USAAC[1]. Samolot początkowo, w czasie jego oblatywania, otrzymał tymczasowe oznaczenie P-507[6], a w styczniu 1928 po jego wykupieniu go przez Armię za 15.000 dolarów ostateczne XP-8[1]. W późniejszym czasie samolot został przemalowany według obowiązującego wówczas schematu USAAC - szaro-oliwkowy kadłub oraz zastrzały i chromowożółte skrzydła oraz ogon[1].

Samolot bazował w znaczniej mierze na wcześniejszym Boeing PW-9/FB, ale w konstrukcji wprowadzono także szereg zmian[7]. Najbardziej oczywistą zmianą była nietypowa instalacja chłodnicy która została umiejscowiona w środkowej części dolnego skrzydła, które było umieszczone pod kadłubem, na najniższej podłużnicy[2][7]. Podobnie jak wcześniejsze samoloty, XP-8 był dwupłatem jednokomorowym z duraluminiowymi rozpórkami N i skrzydłami o zwężającym się obrysie[6].

Kadłub i skrzydła miały taką samą konstrukcję jak PW-9 (kadłub kratownicowy ze spawanych, stalowych rur w przedniej części oraz z łączonych śrubami rur duraluminiowych w tylnej[6]) z tą różnicą, że tylne druty usztywniające skrzydła zostały zastąpione cienkimi rurkami[7]. Skrzydła miały konstrukcję drewnianą, cały samolot był kryty płótnem[6]. Na przednim wsporniku podwozia zainstalowano pneumatyczny amortyzator, podobnie jak wcześniejszym w Boeingu FB-2, to rozwiązanie stało się później standardem myśliwcach Boeinga[7].

Uzbrojenie samolotu stanowiły dwa karabiny maszynowe umieszczone w przedniej części kadłuba i strzelające przez śmigło - jeden kalibru 12,7 mm i jeden 7,62 mm[4].

Boeing XP-8

XP-8 został oblatany 14 lipca 1927[4]. Samolot został bardzo pozytywnie przyjęty przez pilotów Armii, zwracano uwagę na jego bardzo aerodynamiczne kształty i gładkie linie z bardzo wąskim, ostrym nosem[3][5]. Maszyna miała bardzo dobre właściwości pilotażowe i duży kokpit co było szczególnie chwalone przez pilotów[2][3].

Nieudana za to była jego jednostka napędowa[2]. Silnik Packarda, będący jeszcze wówczas w fazie eksperymentalnej, był trudny w utrzymaniu i eksploatacji, a przez to osiągi samolotu były określane jako niewystarczające[5].

XP-8 był ostatnim myśliwcem Armii z silnikiem Packarda, był także ostatnim dwupłatowcem Boeinga zaprojektowanym dla Armii ze skrzydłami o zwężającym się obrysie[2][3][5].

Samolot nie został zamówiony do produkcji seryjnej, ale niektóre ulepszeń użytych przy jego konstrukcji zostało później wykorzystanych przy projektowaniu następnych myśliwców Boeinga[6].

Słabe osiągi samolotu nie pozwoliły co prawda na jego masową produkcję, ale znakomite oceny pilotów wpłynęły na United States Navy, która zamówiła jego wersję morską Boeing F2B-1 z innym silnikiem[3][5]. Używany przez zespół akrobacyjny USN, The Three Hawks, był jednym z najpopularniejszych samolotów końca lat 20[4].

Samolot został zezłomowany w bazie Wright Field w czerwcu 1929[7].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 93.
  2. 1 2 3 4 5 P. Bowers: Forgotten Fighters 2. s. 54.
  3. 1 2 3 4 5 R. Dorr: Fighters of the United States Air Force. s. 40.
  4. 1 2 3 4 5 E. Angellucci: American Fighter. s. 74.
  5. 1 2 3 4 5 L. Jones: U.S. Fighters. s. 34.
  6. 1 2 3 4 5 E. Angellucci: American Fighter. s. 73.
  7. 1 2 3 4 5 P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 94.

Bibliografia

  • Peter Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. London: Putnam Aeronautical Books, 1989. ISBN 0-85177-804-6.
  • Lloyd S. Jones: U.S. Fighters Army-Air Force 1925 to 1980s. Fallbrook: Aero Publishers, 1975. ISBN 978-0816892006.
  • Peter M. Bowers: Forgotten Fighters/2 and Experimental Aircraft U.S. Army 1918–1941. Arco Publishing, 1971. ISBN 978-0668024037.
  • Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
  • Robert F. Dorr, David Donald: Fighters of the United States Air Force: From World War I Pursuits to the F-117. London: Temple Press Aerospace, 1990. ISBN 0-600-55094-X.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.