Sikorsky C-6

W latach 20. i w początkowych latach 30. XX wieku United States Army ponosiła odpowiedzialność za obronę linii brzegowej Stanów Zjednoczonych i ich zamorskich terytoriów^[1]. Aby umożliwić wykonywanie tej misji, USAAC zakupił równego typu samoloty-amfibie mogące operować zarówno z lotnisk lądowych, jak i z powierzchni wody^[1]. Pierwszym samolotem transportowym tego typu zakupionym przez USAAC była łódź latająca typu Sikorsky S-38B^[1].

Samolot miał bardzo nietypową konstrukcję, był to dwusilnikowy półtorapłat, którego dolne skrzydło służyło bardziej jako część strukturalna dla podwozia, pływaków i podtrzymywania górnego skrzydła niż jako powierzchnia nośna^[1]. Samolot był żartobliwie określany jako „kolekcja części latająca w formacji” (a collection of parts flying in formation), jako że wszystkie główne części samolot (kadłub, gondole silnikowe, skrzydło główne i ogon) były osobnymi strukturami połączonymi razem licznymi zastrzałami i wspornikami^[2].

Pierwszy samolot (numery seryjny Armii 29-406) został dostarczony pod koniec 1929, w czasie prób użytkowych w bazie Wright Field nosił tymczasowe oznaczenie XC-6^[1]. Po zakończeniu testów został przekazany do bazy Boiling Field w Waszyngtonie, gdzie służył jako samolot sztabowy^[1].

W połowie 1930, USAAC zamówił kolejnych dziesięć samolotów tego typu w nieco zmienionej wersji (numery seryjne Armii 30-397/406), które otrzymały oznaczenie C-6A^[3]. Samoloty miał być używane głównie do patrolowania linii brzegowych i wszystkie samoloty z wyjątkiem jednego zostały przekazane do baz na wschodnim i zachodnim wybrzeżu USA oraz do baz zamorskich (Kanał Panamski, Nicols Field na Filipinach i Wheeler Field na Hawajach)^[3].

Jeden samolot (numer seryjny 30-405) był testowany jako samolot ratownictwa morskiego (SAR)^[3]. Samolot został wyposażony w dwie duże flary M3 zamontowane na tylnych wspornikach kadłuba, które miały służyć do oznaczania pozycji rozbitków, ułatwiając ich znalezienie przez jednostki ratownicze^[3].

Samoloty C-6A pozostały w służbie tylko do połowy 1933^[3]. Trzeci z zamówionych samolotów (30-399) rozbił się 25 lipca 1933 przy starcie z powodu utraty skrzydła^[3]. Śledztwo wykazało poważne zmęczenie wielu części struktur kadłuba samolotów powodowane twardymi lądowaniami na lotniskach lądowych^[3]. Podwozie samolotów okazało się zbyt sztywne, aby mogły one być używane głównie jako samoloty lądowe, stres twardych lądowań był przenoszony na strukturę skrzydeł, co doprowadziło do katastrofy^[3]. Po zakończeniu śledztwa wszystkie C-6A zostały uziemione i wkrótce je złomowano^[3].

US Navy zakupiła dwa S-38 w 1928 które weszły do służby jako samoloty patrolowe PS-2, oraz trzy następne S-38B pomiędzy 1929 a 1932 które służyły jako PS-3^[4]. Samoloty US Navy były początkowo uzbrojone w karabiny maszynowe w przednich i tylnych stanowiskach strzeleckich, ale w późniejszym czasie uzbrojenie zostało wymontowane i samoloty służyły już jako transportowce z oznaczeniami RS-2 i RS-3^[5].