Dominik Fischnaller

Dominik Fischnaller

Dominik Fischnaller w 2018 roku
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1993 Bressanone
Klub	Carabinieri[1]
Wzrost	173 cm[2]
Debiut w PŚ	28 listopada 2010, Igls (12. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	28 listopada 2010, Igls (12. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	6 stycznia 2012, Königssee (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	6 stycznia 2012, Königssee
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie brąz Pekin 2022 Jedynki Mistrzostwa świata brąz Igls 2017 Jedynki brąz Igls 2017 Jedynki-sprint brąz Soczi 2020 Jedynki-sprint Mistrzostwa Europy złoto Oberhof 2019 Sztafeta złoto Lillehammer 2020 Jedynki srebro Lillehammer 2020 Sztafeta brąz Sigulda 2014 Jedynki brąz Sigulda 2021 Jedynki brąz Sigulda 2023 Sztafeta brąz Igls 2024 Sztafeta brąz Winterberg 2025 Sztafeta Mistrzostwa świata juniorów złoto Park City 2013 Jedynki złoto Park City 2013 Sztafeta srebro Innsbruck 2010 Sztafeta srebro Oberhof 2011 Sztafeta srebro Königssee 2012 Jedynki brąz Oberhof 2011 Jedynki brąz Königssee 2012 Sztafeta Puchar Świata Kryształowa Kula 2022/2023 2. miejsce 2019/2020 3. miejsce 2013/2014

Dominik Fischnaller (ur. 20 lutego 1993 w Bressanone^[2]) – włoski saneczkarz pochodzący z Tyrolu Południowego^[3], brązowy medalista olimpijski, zdobywca Pucharu Świata, wielokrotny medalista mistrzostw świata juniorów oraz wielokrotny medalista mistrzostw świata i mistrzostw Europy.

Jego starszy brat Hans Peter i kuzyn Kevin także uprawiają saneczkarstwo^[4].

Jest związany z amerykańską saneczkarką Emily Sweeney^[5].

W 2007 roku rozpoczął starty w Pucharze Świata juniorów^[6]. 28 listopada 2010 roku miał miejsce jego debiut i zarazem zdobycie pierwszych punktów w Pucharze Świata, kiedy to na rozgrywanych w Igls zawodach sezonu 2010/2011 zajął 12. miejsce w konkurencji jedynek^[7]. W tym samym roku wziął udział w mistrzostwach świata juniorów w Innsbrucku, na których zdobył srebrny medal w konkurencji sztafetowej, a także zajął 6. miejsce w konkurencji jedynek^[7]. W 2011 roku pojawił się na mistrzostwach świata juniorów w Oberhofie, na których wywalczył srebrny medal w sztafecie i brązowy w jedynkach oraz na mistrzostwach Europy juniorów w Igls, z których wrócił z jedynkowym złotym medalem^[7].

6 stycznia 2012 roku zaliczył pierwsze podium i jednocześnie odniósł pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata, pokonując w będącej częścią rozgrywanych w Königssee zawodów sezonu 2011/2012 konkurencji sztafetowej, w której startował z Sandrą Gasparini, Christianem Oberstolzem i Patrickiem Gruberem ekipy z Niemiec oraz Rosji^[8]. W tym samym roku wystartował ponadto w mistrzostwach świata w Altenbergu, na których zajął 11. miejsce w konkurencji jedynek, w mistrzostwach świata juniorów w Königssee, które przyniosły mu srebrny medal za konkurencję jedynek i brązowy za konkurencję sztafetową, a także w mistrzostwach Europy w Paramonowie, na których był szósty w jedynkach^[7]. 6 stycznia 2013 roku po raz pierwszy stanął na podium Pucharu Świata w konkurencji jedynek, zajmując 3. miejsce na rozgrywanych w Königssee zawodach sezonu 2012/2013, na których uległ jedynie Niemcowi Davidowi Möllerowi i Rosjaninowi Albertowi Diemczence^[9]. 17 listopada 2013 roku odniósł z kolei pierwsze jedynkowe zwycięstwo w tym cyklu, pokonując na zorganizowanych w Lillehammer zawodach sezonu 2013/2014 Niemców Davida Möllera i Felixa Locha^[10]. W tym samym roku pojawił się także na mistrzostwach świata juniorów w Park City, na których wywalczył złote medale zarówno w konkurencji jedynek, jak i w sztafetowej, na mistrzostwach świata do lat 23 w Whistler, z których wrócił ze złotym medalem za konkurencję jedynek oraz na mistrzostwach świata w Whistler, na których zajął 16. miejsce w jedynkach^[7].

W 2014 roku pojawił się na mistrzostwach Europy w Siguldzie, na których wywalczył brązowy medal w konkurencji jedynek, plasując się na podium za rodakiem Arminem Zöggelerem i Niemcem Johannesem Ludwigiem, a także na igrzyskach olimpijskich w Soczi, z których wrócił z jedynkowym 6. miejscem^[11][1]. W tym samym roku zajął również 3. miejsce w klasyfikacji generalnej konkurencji jedynek sezonu 2013/2014 Pucharu Świata^[7]. Rok później wziął udział w mistrzostwach świata w Siguldzie, na których zajął 4. miejsce w konkurencji jedynek i 13. w konkurencji sztafetowej, a także w mistrzostwach Europy w Soczi, które przyniosły mu jedynkowe 7. miejsce^[7]. W 2016 roku wystartował w mistrzostwach świata w Königssee, na których był siódmy w sztafecie i trzynasty w jedynkach oraz w mistrzostwach Europy w Altenbergu, na których zajął 10. miejsce w konkurencji jedynek^[7]. W następnym roku, na mistrzostwach Europy w Königssee zajął 4. miejsce w konkurencji sztafetowej i 6. w konkurencji jedynek, z kolei na mistrzostwach świata w Igls zajął 4. miejsce w sztafecie oraz wywalczył brązowe medale zarówno w sprincie, jak i w jedynkach plasując się na podium w obu tych konkurencjach za Austriakiem Wolfgangiem Kindlem i Rosjaninem Romanem Riepiłowem^[7][12][13]. W 2018 roku pojawił się na igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu, na których zajął 4. miejsce w konkurencji jedynek i 5. w konkurencji sztafetowej^[14]. Rok później wystartował w mistrzostwach świata w Winterbergu, na których był siódmy w jedynkach i jedenasty w sprincie, a także na mistrzostwach Europy w Oberhofie, na których zajął 8. miejsce w konkurencji jedynek oraz zdobył złoty medal w konkurencji sztafetowej, w której jego sztafeta, współtworzona przez Andreę Vötter, Ivana Naglera i Fabiana Malleiera pokonała ekipy z Niemiec i Łotwy^[7][15][16].

Na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2022 roku zdobył brązowy medal w rywalizacji jedynek.

• Dominik Fischnaller na stronie FIL (ang.)
• Dominik Fischnaller na Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-18)]. (ang.)