Heike Kamerlingh Onnes

Heike Kamerlingh Onnes

Państwo działania	Holandia
Data i miejsce urodzenia	21 września 1853 Groningen
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1926 Lejda
profesor
Specjalność: fizyka
Uczelnia	Uniwersytet Techniczny w Delfcie, Uniwersytet w Lejdzie
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki

Heike Kamerlingh Onnes (ur. 21 września 1853 w Groningen, zm. 21 lutego 1926 w Lejdzie) – holenderski fizyk^[1], laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1913. Wyróżnienie to otrzymał za badania właściwości substancji w najniższych temperaturach i skroplenie helu^[2].

Jego rozprawa doktorska dotyczyła krótkiego wahadła Foucaulta do pokazów laboratoryjnych. Po doktoracie został asystentem profesora fizyki na Politechnice w Delfcie, a w latach 1882–1923 był profesorem Uniwersytetu w Lejdzie. W roku 1904 założył laboratorium badania niskich temperatur. W 1908 jako pierwszy skroplił hel (izotop hel 4). W 1911 odkrył zjawisko nadprzewodnictwa. W 1913 wykonał pierwszy elektromagnes nadprzewodnikowy. Za swoje odkrycia otrzymał w 1913 nagrodę Nobla. Był członkiem Królewskiej Holenderskiej Akademii Sztuk i Nauk^[3].

Do stypendystów pracujących w laboratorium w Lejdzie należeli między innymi Polacy: Konstanty Zakrzewski (1902–1904), Mieczysław Wolfke (1921–1928), Wacław Werner (1925 i 1926) i Dobiesław Doborzyński (1931–1933).

• Andrzej K. Wróblewski. Władca mrozu. „Wiedza i Życie”, s. 63, luty 2009. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929. 

• Heike Kamerlingh Onnes – Facts. [w:] The Nobel Prize in Physics 1913 [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-05-02]. (ang.)., Biographical
• Heike Kamerlingh Onnes. [w:] Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-05-02]. (ang.).