Onyx ORE-1

Onyx ORE-1
Monteverdi ORE-1B

Onyx ORE-1B
Kategoria	Formuła 1
Konstruktor	Onyx
Projektant	Alan Jenkins
Dane techniczne
Nadwozie	monokok z włókna węglowego o strukturze plastra miodu
Silnik	Ford Cosworth DFR 3.5 V8
Skrzynia biegów	Onyx/Xtrac, 6 biegów
Paliwo	Mobil
Opony	Goodyear
Historia
Debiut	Grand Prix Brazylii 1989
Kierowcy	Stefan Johansson Bertrand Gachot JJ Lehto Gregor Foitek
Używany	1989–1990
Wyścigi	17
Wygrane	0
Pole position	0
Najszybsze okrążenie	0
– –

Onyx ORE-1 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Alana Jenkinsa i skonstruowany przez Onyx Grand Prix. Używany w roku 1989, następnie na 1990 rok zaktualizowany do wersji „B”. Wywalczył jedno podium za sprawą Stefana Johanssona, który był trzeci w Grand Prix Portugalii 1989. Jedyny samochód Onyksa w Formule 1. Przed Grand Prix Niemiec 1990 wskutek zmian własnościowych przyjął nazwę Monteverdi ORE-1B.

Początki zespołu Onyx sięgają 1978 roku, kiedy to Mike Earle i Greg Field założyli Onyx Race Engineering. W dalszych latach zespół uczestniczył między innymi w Międzynarodowej Formule 3000, a Stefano Modena został w barwach Onyksa mistrzem tej serii w 1987 roku. W 1988 roku podjęto decyzję o debiucie w Formule 1. W tym celu przeniesiono siedzibę zespołu do Westergate. Udziały w nowo powstałym Onyx Grand Prix wykupił Paul Shakespare, a zespół pozyskał wsparcie firm Marlboro i Moneytron. Następnie udziały od Shakespeare'a wykupił właściciel Moneytron, Jean-Pierre Van Rossem.

Projektantem samochodu Onyx został Alan Jenkins. Samochód był napędzany przez silniki Ford Cosworth DFR. Na jego nadwozie składał się monokok z włókna węglowego o strukturze plastra miodu. Napęd był przenoszony za pośrednictwem sześciostopniowej skrzyni biegów. Kierowcami zostali Stefan Johansson oraz Bertrand Gachot.

Chociaż zespół dysponował przyzwoitymi funduszami, to prace nad samochodem opóźniały się i został on ukończony o piątej rano w dniu prezentacji. Problemem był także niedostatek testów w trakcie sezonu. Po krótkiej prezentacji zespół poleciał bezpośrednio na Grand Prix Brazylii. Żaden z kierowców nie zdołał prekwalifikować się w trzech pierwszych Grand Prix. W dalszej części sezonu jednak regularnie do wyścigu kwalifikował się przynajmniej jeden kierowca Onyksa.

W Grand Prix Francji Johansson zdobył pierwsze punkty dla zespołu, finiszując na piątym miejscu. Gachot również miał szansę na punktowaną pozycję, ale w jego samochodzie zepsuł się akumulator. Po Grand Prix Włoch Gachot za negatywne wypowiedzi na temat zespołu został zwolniony, a zastąpił go JJ Lehto. W Grand Prix Portugalii Johansson startował z 12 miejsca i zdecydował się przejechać cały wyścig na jednym komplecie opon. Po kolizji Senny z Mansellem Johansson jechał trzeci, ale jego opony były na tyle zużyte, że wyprzedzili go obaj kierowcy Williamsa. Dwa Williamsy opadły jednak później i Szwed ukończył wyścig na trzeciej pozycji, zdobywając jedyne podium dla Onyksa. W całym sezonie Onyx zdobył sześć punktów.

Przed startem sezonu 1990 sytuacja finansowa Onyksa znacznie pogorszyła się, a Van Rossem sprzedał udziały firmie Monteverdi. Wskutek powstałego w zespole chaosu na tle własnościowym, odszedł z niego Jenkins. W dwóch pierwszych Grand Prix użyto modelu ORE-1, który nie zdołał się zakwalifikować. Następnie wprowadzono wersję „B” tego samochodu, w tym okresie Johanssona zastąpił ponadto Gregor Foitek. Przed Grand Prix Niemiec przeniesiono siedzibę zespołu do Szwajcarii i zmieniono nazwę konstruktora na Monteverdi. Po Grand Prix Węgier wskutek zadłużenia zespół upadł.

• Onyx - Full Profile. [w:] f1rejects.com [on-line]. [dostęp 2014-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-07)]. (ang.).
• Onyx ORE-1. [w:] statsf1.com [on-line]. [dostęp 2014-10-07]. (fr.).