PWS-51
 PWS-51 podczas III Krajowego Konkursu Awionetek | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot sportowy |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne stałe |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Wycofanie ze służby | |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik gwiazdowy AS Genet |
| Moc |
80 KM (nominalna) - |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10.8 m |
| Długość |
7,75 m |
| Wysokość |
2,25 m |
| Powierzchnia nośna |
18 m² |
| Masa | |
| Własna |
440 kg |
| Użyteczna |
280 kg |
| Startowa |
720 kg |
| Zapas paliwa |
100 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
155 km/h |
| Prędkość przelotowa |
125 km/h |
| Prędkość minimalna |
70 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
2,2 m/s |
| Pułap |
2 700 m |
| Zasięg |
700 km |
| Rozbieg |
170 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
.svg.png){kind=small}
PWS-51 – polski samolot sportowy skonstruowany w 1930 w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, zbudowany w jednym egzemplarzu.
Historia
Samolot został zaprojektowany w latach 1929-1930 przez inż. Stanisława Cywińskiego w Podlaskiej Wytwórni Samolotów, z własnej inicjatywy fabryki, jako jeden z kilku samolotów przeznaczonych specjalnie do uczestnictwa w Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych Challenge 1930 (ponadto PWS-8, PWS-50, PWS-52). Prototyp został zbudowany z pomocą finansową LOPP i oblatany na wiosnę 1930 w Białej Podlaskiej (pilot Franciszek Rutkowski)[1].
Prędkość maksymalna prototypu była o 18 km/h większa, od zakładanej i był on tylko 10 kg cięższy od projektu (w przeciwieństwie do PWS-8 i PWS-50). Był pierwszym samolotem sportowym PWS o konstrukcji mieszanej[1].
Użycie
Samolot ze znakami rejestracyjnymi SP-ADC i numerem startowym O7 wziął udział w zawodach Challenge 1930 w lipcu 1930, pilotowany przez kpt. Józefa Lewoniewskiego. Przeleciał większość trasy lotu okrężnego, lecz 28 lipca z powodu uszkodzenia przewodu olejowego musiał przymusowo lądować pod Wiedniem i się wycofać[2].
Później samolot był przez używany przez Klub Lotniczy przy Podlaskiej Wytwórni Samolotów. Brał udział w kilku zawodach lotniczych w Polsce, bez większych sukcesów. We wrześniu-październiku 1930 zajął 10. miejsce w III Krajowym Konkursie Awionetek, pilotowany przez K. Stefaniuka, mimo uszkodzenia samolotu. W 1931 podczas remontu wymieniono silnik na również gwiazdowy Walter Vega NZ (85 KM) z samolotu PWS-8, z pierścieniem Townenda.
W czerwcu 1933 samolot został uszkodzony podczas lotu do Krakowa na V Lot Południowo-Zachodniej Polski. Podczas remontu po raz kolejny wymieniono silnik, na rzędowy ADC Cirrus III z samolotu PWS-50 (85 KM). Samolot został jednak ponownie rozbity przez A. Uszackiego podczas IV Lubelsko-Podlaskich Zimowych Zawodów Lotniczych 2-4 lutego 1934, po czym został skasowany[1].
Opis techniczny
Zastrzałowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej. Kadłub o przekroju prostokątnym, zaokrąglony od góry, kratownicowy, spawany z rur stalowych, kryty płótnem oraz blachą aluminiową w części osłony silnika. Płat prostokątny z zaokrąglonymi końcówkami, dwudźwigarowy, dwudzielny, konstrukcji drewnianej, kryty płótnem i sklejką do drugiego dźwigara. Płat podparty dwiema parami zastrzałów z rur stalowych. Usterzenie drewniane, stateczniki kryte sklejką, stery płótnem[1].
Załoga w dwóch odkrytych kabinach w układzie tandem, wyposażonych w wiatrochrony. Kabiny miały podwójne sterownice, w kabinie pasażera drążek sterowy był wyjmowany. Za kabiną był bagażnik.
Podwozie stałe, trójgoleniowe, w układzie klasycznym, z osią łamaną i amortyzatorami olejowo-powietrznymi oraz płozą ogonową.
Silnik z przodu kadłuba. Śmigło dwułopatowe, drewniane, stałe. Zbiornik paliwa pojemności 100 l umieszczony w kadłubie przed kabiną. Przelotowe zużycie paliwa 22 l/h[1].
Linki zewnętrzne
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Glass, Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939, WKiŁ, Warszawa 1977, s. 187-188.