Psalm 133

Psalm 133
ilustracja
Inicjał litery E w Psalmie 133 (132) w „Psałterzu Eleonory Akwitańskiej”, XII w.
Autor

przypisywany Dawidowi

Tematyka

religijna

Typ utworu

psalm biblijny

Data powstania

między XI a III w. p.n.e.

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Palestyna

Język

hebrajski

Data wydania

p.n.e.

poprzednia
Psalm 132		 następna
Psalm 134

Psalm 133 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów, jeden z tzw. psalmów stopni. W systemie numeracji stosowanym w greckiej Septuagincie i łacińskiej Wulgacie psalm ten jest psalmem 132.

Psalm ten identyfikuje się również często przez łaciński incipit Ecce quam bonum (pol. Co piękniejsze)[1][2].

Tekst psalmu i jego interpretacja

Ten bardzo krótki psalm zaliczany jest do grupy nazywanej „pieśniami stopni”, za tekstem hebrajskim (hebr. ‏שִׁיר הַמַּעֲלוֹת‎). Psalmy te na pewno były wykonywane w świątyni, towarzyszyły rytom[3]. Według redaktorów Biblii Jerozolimskiej psalm opiewa więzy łączące kapłanów i lewitów jerozolimskich, tzn. personel świątynny[4]. Biblia Tysiąclecia uznaje go za pieśń pielgrzymią typu mądrościowego[a] i tylko zakłada, iż może chodzić o relacje między kapłanami i lewitami[5].

Podmiot liryczny docenia przebywanie razem, braterskie obcowanie, a jeśli tłumaczyć yāšaḇ jako „zasiadać”, nawet wspólne biesiadowanie, być może z okazji zakończenia pielgrzymki do Jerozolimy w Święto Namiotów (w. 1)[4]. Obraz oleju (hebr. ‏שֶׁמֶן‎) namaszczenia obficie spływającego na brodę Aarona ma symbolizować Boże błogosławieństwo (w. 2–3)[2]. Mojżesz z polecenia Boga dokonał wprowadzenia Aarona w czynności kapłańskie, co zostało opisane w rozdziale 8. Księgi Kapłańskiej. Polecenia namaszczenia olejem znajduje się w Księdze Wyjścia 29,7. Olej miał być przygotowany z mieszanki mirry, cynamonu, wonnej trzciny, kasji i oliwy, i miał specjalny, święty charakter. Pod żadnym pozorem nie wolno go było używać do innych celów (Wj 30,22–38). Namaszczenie ma szczególne duchowe i społeczne znaczenie, jest obrazem harmonii. Porównanie oleju namaszczenia do rosy (hebr. ‏טַל‎) Hermonu osiadającej aż na Górze Syjon sygnalizuje jego kojący, niosący błogosławieństwo i pokój charakter. Syjon, a więc Jerozolima ze swoją świątynią to miejsce działania Boga (w. 3).

W Psalmie 133 jeden raz wymienione zostało imię Jahwe (hebr. ‏יְהוָֹה‎; w. 3)[6].

Redaktorzy wydań umieścili przed psalmem nagłówki sugerujące interpretację tekstu Życie braterskie (Biblia Jerozolimska), Szczęście płynące ze zgody (Biblia Tysiąclecia), Pochwała bratniej zgody (Biblia poznańska)[4][5][6].

Użycie w liturgii chrześcijańskiej

W rzymskiej liturgii godzin zreformowanej po soborze watykańskim II Psalm 133 odmawiany jest jako drugi psalm Modlitwy w ciągu dnia w piątek czwartego tygodnia brewiarza. W nagłówku redaktorzy zasugerowali interpretację: „Szczęście płynące ze zgody”. Jako krótki komentarz kursywą zacytowany został Pierwszy List św. Jana Apostoła: „Miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga” (1 J 4,7)[7]. W okresie zwykłym psalm odmawiany jest z własną antyfoną: Wszyscy wierzący mieli jedno serce i jedną duszę (Dz 4,32 w tłum. Biblii Paulistów)[8].

Uwagi

Przypisy

  1. ↑ Jan Kochanowski: Psałterz Dawidów. [dostęp 2025-03-22].
  2. 1 2 133. W: Remigiusz Popowski (tłum.): Biblia Pierwszego Kościoła. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Vocatio, 2017, s. 809, seria: Prymasowska Seria Biblijna. ISBN 978-83-7829-235-7. OCLC 1014053330.
  3. ↑ Wstęp do Księgi Psalmów. W: Biblia Jerozolimska. Poznań: Wydawnictwo Pallottinum, 2006, s. 702. ISBN 83-7014-519-1.
  4. 1 2 3 Psalm 134(133). W: Biblia Jerozolimska. Poznań: Wydawnictwo Pallottinum, 2006, s. 832. ISBN 83-7014-519-1.
  5. 1 2 Augustyn Jankowski (tłum), Lech Stachowiak (tłum.): Psalm 133 (Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003). biblia.deon.pl. [dostęp 2025-03-22].
  6. 1 2 Psalm 134. W: Pismo Święte Stary i Nowy Testament w przekładzie z języków oryginalnych. Poznań: Księgarnia Św. Wojciecha, 2004, s. 809. ISBN 83-7015-663-0.
  7. ↑ Liturgia godzin zakonów franciszkańskich w Polsce. T. 1, Okres Adwentu, okres Narodzenia Pańskiego. Wrocław: Franciszkańskie Wydawnictwo św. Antoniego, 2013, s. 878. ISBN 978-83-63084-17-2.
  8. ↑ Liturgia godzin zakonów franciszkańskich w Polsce. T. 3, Okres zwykły, tygodnie 1–11. Wrocław: Franciszkańskie Wydawnictwo św. Antoniego, 2014, s. 861. ISBN 978-83-63084-20-2.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.