Zakoczył
![]() | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
700–794 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
nieużytki |
Położenie na mapie gminy Czorsztyn ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego ![]() | |
Zakoczył[1], Czerniawa[2][3] – polana w Pieninach. Znajduje się na głównym grzbiecie Pienin Czorsztyńskich, pomiędzy szczytami Nowa Góra i Czoło[3]. Rejon polany jest także przełęczą między tymi szczytami[2].
Nazwa polany prawdopodobnie pochodzi od dawnej nazwy Nowej Góry – Czarna Góra[2]. Józef Nyka w przewodniku Pieniny pisał, że była to piękna, koszona polana[2]. Dzięki specyficznym warunkom glebowym, klimatycznym i geograficznym łąki i polany Pienińskiego Parku Narodowego były siedliskiem bardzo bogatym gatunkowo. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadki, w Polsce zagrożony wyginięciem gatunek porostu – płucnik modry Platismatia glauca[4]. Występował tutaj też storczyk kukawka Orchis militaris[5], ale zaprzestanie użytkowania polany spowodowało, że wyginął[6].
W niewielkiej odległości na północny wschód od polany Zakoczył jest polana Toporzyskowe, a na północny wschód ciąg koszonych łąk o nazwie Pod Forendówką i Forendówki[1].
Polana znajduje się w Pienińskim Parku Narodowym, w miejscowości Sromowce Niżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[1]. Była własnością prywatną. Właścicielom nie opłacało się już polany kosić, wskutek czego zarastała chaszczami i lasem. Doprowadza to do ginięcia roślin i zwierząt, dla których łąki są właściwym siedliskiem i do zmniejszenia bioróżnorodności[7]. Czerniawa została jednak przez dyrekcję parku wykupiona, dzięki czemu prowadzone są na niej przez PPN zabiegi ochrony czynnej; odkrzaczanie i koszenie[8].
Szlak turystyki pieszej
Obrzeżem polany Zakoczył prowadzi szlak turystyczny
Czorsztyn – zbocza Macelaka – Czoło – przełęcz Szopka – Trzy Korony. Jest to fragment szlaku (Tarnów – Wielki Rogacz) biegnący wzdłuż głównego grzbietu Pienin Właściwych[3].
Przypisy
- 1 2 3 Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-10-28].
- 1 2 3 4 Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 174, 269, ISBN 83-915859-4-8.
- 1 2 3 Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008, s. 1.
- ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.
- ↑ Małgorzata Jagiełło, Storczyki łąk i polan Pienińskiego Parku Narodowego, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, 1992, s. 43–49.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, s. 65–76, ISBN 83-7073-288-7.
- ↑ Zakończenie zabiegów ochronnych na łąkach i młakach w 2018 roku [online], Pieniński Park Narodowy [dostęp 2024-10-28].

_location_map.png)


