AOS-71

AOS-71

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Politechnika Warszawska
Konstruktor	Wojciech Frączek
Typ	motoszybowiec
Konstrukcja	kompozytowa
Załoga	2
Historia
Liczba egz.	1
Dane techniczne
Napęd	Sineton A37K015
Moc	30 kW
Wymiary
Rozpiętość	16,4 m[1]
Wydłużenie	17
Długość	7,7 m
Wysokość	2,5 m
Powierzchnia nośna	15,8 m²
Profil skrzydła	NN-18/17
Masa
Własna	470 kg
Użyteczna	180 kg
Startowa	650 kg
Osiągi
Prędkość maks.	250 km/h
Prędkość minimalna	68 km/h
Prędkość holowania	150 km
Prędkość min. opadania	0,8 m/s
Zasięg	100 km (w locie silnikowym)
Doskonałość maks.	31
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

AOS-71 – pierwszy polski motoszybowiec z napędem elektrycznym skonstruowany przez zespół inżynierów z Politechniki Warszawskiej i Politechniki Rzeszowskiej. Nazwa oznacza konstrukcję powstałą w Akademickim Ośrodku Szybowcowym, siódmą na Politechnice Warszawskiej i pierwszą na Politechnice Rzeszowskiej^[1].

W 2006 r. w Akademickim Ośrodku Szybowcowym na lądowisku w Bezmiechowej utworzono Międzyuczelniane Wielofunkcyjne Lotnicze Laboratorium Naukowo-Badawcze, które przystąpiło do opracowania motoszybowca doświadczalnego AOS-71 (wcześniej oznaczonego jako PW-10)^[2]. Kierownikiem projektu został prof. dr hab. inż. Marek Orkisz z Politechniki Rzeszowskiej a głównym konstruktorem mgr inż. Wojciech Frączek z Politechniki Warszawskiej^[3].

Zgodnie z założeniami miał to być dwumiejscowy szybowiec wyposażony w silnik elektryczny, służący jako laboratorium lotnicze używane w Międzyuczelnianym Wielofunkcyjnym Lotniczym Laboratorium Naukowo-Badawczym w Bezmiechowej do badań nad profilami aerodynamicznymi, różnymi typami śmigieł lub nad wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii do napędu statków powietrznych i in^[1]. Może również służyć do szkolenia podstawowego pilotów, nauki podstawowej akrobacji, do startów w zawodach, do lotów rekreacyjnych i pasażerskich, a także do patrolowania lasów^[4].

Projekt opracowania i budowy prototypu dwumiejscowego motoszybowca z napędem elektrycznym był realizowany w ramach programu "Inicjatywa Technologiczna", finansowanego z Narodowego Centrum Badań i Rozwoju przez Politechnikę Rzeszowską i Politechnikę Warszawską^[4].

Od 2006 r. rozpoczęły się prace nad zbudowaniem makiety funkcjonalnej kabiny motoszybowca, właściwe prace projektowe rozpoczęły się w lipcu 2008 r.^[5] Skrzydło i usterzenie przygotowano we współpracy z Zakładem Szybowcowym "Jeżów". W Jeżowie zostały wykonane również okucia oraz układy sterowania. W 2009 r. w Olecku wykonano kompozytowe modele kadłuba, na podstawie których na Politechnice Warszawskiej przygotowano foremniki do jego budowy^[2].

Próby statyczne wykonano w lipcu 2011 r. na Politechnice Rzeszowskiej, następnie przeprowadzono próby rezonansowe w Instytucie Lotnictwa. Po ich zakończeniu motoszybowiec został dopuszczony przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego do prób w locie. 23 czerwca 2012 r. pilot doświadczalny I kl. mgr inż. Jerzy Kędzierski dokonał oblotu wersji szybowcowej (ze schowanym silnikiem), oznaczonej znakami rejestracyjnymi SP-8071, na lotnisku Warszawa Babice. 20 grudnia 2012 r. na lotnisku w Mielcu motoszybowiec został oblatany w locie z silnikiem przez pilota doświadczalnego I kl. mgr inż. Bogusława Mrozka^[6].

Motoszybowiec był prezentowany podczas piątych Targów Kompozyt Expo w Krakowie w 2014 r., gdzie został nagrodzony^[7] oraz podczas 23 edycji Targów AERO Friedrichshafen 2015^[8].

Dwumiejscowy motoszybowiec w układzie górnopłata wykonany z hybrydowych kompozytów^[2][3].

Skrzydło jednodźwigarowe, o obrysie prostokątnym z zaokrąglonymi końcówkami. Wyposażone w lotki z napędem popychaczowym, płytowe hamulce aerodynamiczne wysuwane na górnej powierzchni skrzydła. Na końcach skrzydeł znajdują się dodatkowe kółka ułatwiające start^[2]. W kesonie skrzydła zamontowane baterie akumulatorów (dwa pakiety po 24 ogniwa^[9]) o łącznej masie ok. 50 kg^[2].

Kadłub o konstrukcji skorupowej wykonany jako całość ze statecznikiem pionowym. Kabina zakryta z miejscami obok siebie, osłonięta dwuczęściową limuzyną otwieraną do przodu i do góry^[2]. Lewy fotel przewidziany jest dla pilota, dlatego też przyrządy pokładowe umieszczone są wyłącznie po lewej stronie tablicy przyrządów. Prawy fotel przewidziany jest dla operatora aparatury badawczej lub pasażera^[9].

Podwozie jednotorowe z kółkiem przednim, kołem głównym (osłoniętym owiewką) i kółkiem ogonowym.

Napęd: chowany, trójfazowy elektryczny silnik synchroniczny Sineton A37K015 o mocy 30 kW zasilany akumulatorami litowo-polimerowymi firmy Kokam umieszczonymi w skrzydłach^[2]. Pakiety z akumulatorami wykonała firma Wamtechnik z Piaseczna^[5]. Śmigło dwułopatowe wykonane z kompozytu węglowego. Baterie pozwalają na godzinny lot po starcie za wyciągarką lub na około 20 minut przy starcie samodzielnym. Pełne naładowanie baterii jest możliwe w ciągu 3,5 godziny^[10].

• Motoszybowiec AOS-71 na mieleckim lotnisku - Gazeta Politechniki (pol.), dostęp: 2018-08-24,
• W Mielcu próbowali unikatowy motoszybowiec (pol.), dostęp: 2018-08-24,
• Galeria zdjęć AOS-71 SP-8071 (pol.), dostęp: 2018-08-24,
• Analiza precesji samowzbudnej (whirl-flutter) chowanego napędu motoszybowca elektrycznego (pol.), dostęp: 2018-08-24,
• YouTube - Oblot motoszybowca AOS-71 w wersji szybowcowej (pol.), dostęp: 2018-08-24,
• YouTube - Oblot motoszybowca AOS-71 z napędem elektrycznym (pol.), dostęp: 2018-08-24,
• YouTube - Motoszybowiec podłączany do kontaktu (pol.), dostęp: 2018-08-24,
• YouTube - AOS-71. Motoszybowiec nowej generacji (pol.), dostęp: 2018-08-24.