SZD-38 Jantar 1
 SZD-38 Jantar 1 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja | |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
14 lutego 1972 |
| Lata produkcji |
1973–1975 |
| Liczba egz. |
57 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
19 m |
| Wydłużenie |
27 |
| Długość |
7,11 m |
| Wysokość |
1,61 m |
| Powierzchnia nośna |
13,38 m² |
| Profil skrzydła |
Fx-67 K170 przechodzący w Fx-67 K150 |
| Masa | |
| Własna |
295 kg |
| Użyteczna |
119 kg |
| Startowa |
417 kg (bez balastu), 515 kg (z balastem) |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
70 km/h |
| Prędkość dopuszczalna |
250 km/h, 230 km/h (z balastem) |
| Prędkość min. opadania |
0,5 m/s przy 75 km/h (bez balastu) |
| Doskonałość maks. |
47 przy 95 km/h (bez balastu) |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji |
+5,3 / -2,65 g |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska, Australia | |
SZD-38 Jantar 1 – polski, jednomiejscowy, szybowiec wysokowyczynowy, zaprojektowany w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Szybownictwa w Bielsku-Białej.
Historia
Zespół konstrukcyjny pod kierownictwem mgr. inż. Adama Kurbiela, na bazie SZD-37 Jantar, opracował kolejną wersję Jantara, która została skierowana do produkcji seryjnej. Od wcześniejszej wersji różniła się całkowicie laminatową konstrukcją kadłuba, nową tablicą przyrządów oraz powiększonymi do 98 litrów zbiornikami balastowymi[1].
Dwa pierwsze egzemplarze, o znakach rejestracyjnych SP-2659 i SP-2660, zostały przygotowane z myślą o starcie w 14 Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Waikerie[2]. Franciszek Kępka zajął w nich trzecie miejsce w klasie otwartej a Stanisław Wujczak był ósmy[3].
Jantary zostały sprzedane w Australii zaraz po zawodach. W 2013 r. jeden z nich należał do członka Geelong Gliding Clubi nosił znaki VH-GOD[1].
Produkcja seryjna ruszyła w 1973 r. i łącznie wyprodukowano 57 szybowców, z czego 24 trafiło na eksport.
Konstrukcja
Szybowiec jednomiejscowy w układzie średniopłata o konstrukcji laminatowej[1].
Skrzydło dwudzielne, skorupowe, jednodźwigarowe o obrysie dwutrapezowym o konstrukcji przekładkowowej z wbudowanymi zbiornikami balastowymi. Dźwigar skrzynkowy, z pasami z włókna szklanego. Wyposażone w lotki bez wyważenia masowego działające również jako klapy oraz w metalowe hamulce aerodynamiczne umieszczone na górnej i dolnej powierzchni skrzydła.
Kadłub całkowicie laminatowy, w części centralnej wlaminowana jest stalowa kratownica stanowiąca węzeł mocujący podwozie główne i łączący skrzydła z kadłubem. Wyposażony w zaczep do lotów na holu i startu za wyciągarką. Kabina zakryta z dwuczęściową limuzyną. Pedały i fotel pilota regulowane. Tablica przyrządów wyposażona w prędkościomierz PR-250s lub PR-400s, wysokościomierz W-12s lub W-10s, wariometr WRs-5 z kompensatorem WEC, wariometr WRs-30c, zakrętomierz EZS-3, busolę BS-1. Istnieje możliwość zabudowy sztucznego horyzontu, radiostacji i instalacji tlenowej[4]. Anteną radiostacji wlaminowana w statecznik pionowy.
Usterzenie w układzie T o konstrukcji przekładkowej. Usterzenie wysokości dwuczęściowe o obrysie trapezowym.
Podwozie jednotorowe, główne chowane w locie wyposażone w hamulec tarczowy sprzężony z hamulcami aerodynamicznymi, tylne stałe osłonięte laminatową owiewką.
Przypisy
- 1 2 3 SZD-38 "Jantar 1", 1973. [dostęp 2018-06-09]. (pol.).
- ↑ Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 142
- ↑ 14 Szybowcowe Mistrzostwa Świata, Waikerie, Australia 1974. [dostęp 2018-06-09]. (pol.).
- ↑ SZD-38 Jantar 1. [dostęp 2018-06-09]. (pol.).
Bibliografia
- Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 142.
Linki zewnętrzne
- SZD-38 Jantar 1 (pol.), dostęp: 2018-06-09
- SZD-38 "Jantar 1", 1973 (pol.), dostęp: 2018-06-09
- Fotograficzny Rejestr Szybowców (pol.), dostęp: 2018-06-09
.svg.png)