SZD-48 Jantar Standard 2/3

SZD-48(-1) Jantar Standard 2
SZD 48-3 Jantar Standard 3

Szybowiec Jantar Standard 3 w locie
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Przedsiębiorstwo Doświadczalno-Produkcyjne Szybownictwa PZL Bielsko w Bielsku-Białej
Konstruktor	Władysław Okarmus
Typ	szybowiec
Konstrukcja	laminatowa
Załoga	1
Historia
Data oblotu	10 grudnia 1977 (Std. 2) 15 kwietnia 1982 (Std. 3)
Lata produkcji	1977–1993
Liczba egz.	1 prototyp 285 (Std. 2) 349 (Std. 3)
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	15,00 m
Wydłużenie	21,10
Długość	6,85 m
Wysokość	1,51 m
Powierzchnia nośna	10,66 m²
Profil skrzydła	NN-8
Masa
Własna	260-270 kg
Startowa	390 kg 540 kg z balastem wodnym
Osiągi
Prędkość minimalna	74 km/h
Prędkość ekonomiczna	75 km/h
Prędkość optymalna	95 km/h
Prędkość dopuszczalna	285 km/h
Prędkość holowania	150 km/h
Prędkość min. opadania	0,60 m/s
Doskonałość maks.	40
Współczynnik obciążenia konstrukcji	+5,3 / -2,65 g
Dane operacyjne
Wyposażenie dodatkowe
Zbiorniki balastowe 150 l.

SZD-48 Jantar Standard 2 oraz 3 – polski, jednomiejscowy, wyczynowy szybowiec laminatowy klasy standard, zaprojektowany w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Doświadczalnym Szybownictwa PZL Bielsko w Bielsku-Białej.

Szybowiec SZD-41B Jantar Standard stał się podstawą do opracowania nowej konstrukcji. W nowym szybowcu zwiększono pojemność zbiorników balastowych do 150 litrów, wzmocniono konstrukcję skrzydeł, zmieniono sposób montażu kratownicy oraz mocowanie lotek. Prototyp został oblatany 10 grudnia 1977 r. przez Januarego Romana. W pierwsza serii produkcyjnej, oznaczonej jako SZD-48-1 Jantar Standard 2 dodano klapkę gradientową na sterze wysokości, zmieniono konstrukcję podwozia oraz wprowadzono limuzynę otwieraną do tyłu w górę. Prototyp tej wersji został oblatany 18 września 1978 r. przez Januarego Romana w Bielsku. Powstało 285 egzemplarzy tej wersji^[1].

Inżynier Bogumił Szuba opracował w 1982 r. kolejną wersję rozwojową szybowca oznaczoną jako SZD-48-3 Jantar Standard 3. W tej wersji zmieniono obrys steru kierunku, jak i kształt oraz sposób otwierania limuzyny i powiększono zbiorniki balastowe do 180 litrów. Prototyp tej wersji, powstały na bazie seryjnego egzemplarza o numerze W-903, oblatał również January Roman 15 kwietnia 1982 r.^[1] Powstało 349 egzemplarzy tej wersji.

Jednomiejscowy, wysokowyczynowy szybowiec zawodniczy klasy standard^[2][3][4] w układzie grzbietopłata.

Kadłub wykonany z laminatu jako całość ze statecznikiem kierunku. W części centralnej znajduje się stalowa kratownica będąca miejscem montażu skrzydeł i podwozia. W statecznik pionowy jest wlaminowana antena radiostacji. Kabina wyposażona w kolumnową tablicę przyrządów z laminatową osłoną wyposażoną w prędkościomierz PR-400S, wysokościomierz W-10S lub W-12S, wariometry WRS-5D i PR-03 z kompensatorem KWEC, zakrętomierz EZS-3, busolę BS-1 lub KI-13A. Istnieje możliwość instalacji radiostacji i aparatury tlenowej. Pedały regulowane w locie, fotel pilota regulowany przed startem. Kabina jest wyposażona w system regulowanej wentylacji z nadmuchem na przednią szybę. Szybowiec jest wyposażony instalację sanitarną oraz w dwa zaczepy do startu na holu lub za wyciągarką.

Skrzydło dwudzielne, skorupowe, jednodźwigarowe (dźwigar skrzynkowy) o obrysie trapezowym z profilem NN-8. Lotka konstrukcji przekładkowej, hamulce aerodynamiczne metalowe, jednopłytowe na obu powierzchniach skrzydła.

Usterzenie w układzie T. Ster kierunku, statecznik wysokości i ster wysokości o konstrukcji przekładkowej. Ster wysokości dzielony, każda część zawieszona w 3 punktach. Obie części steru wysokości posiadają stałe klapki laminatowe zwiększające moment zawiasowy. Ster kierunku wyważony masowo i zawieszony w 2 punktach.

Podwozie jednotorowe, chowane, nieamortyzowane z kółkiem (zaopatrzonym w hamulec tarczowy) i stałym kółkiem ogonowym.