Armstrong Whitworth Albemarle

Armstrong Whitworth A.W.41 Albemarle
(dane wersji Mk III)

Armstrong Whitworth AW.41 Albemarle ST Mark I
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Armstrong Whitworth Aircraft
Typ	samolot bombowy, samolot desantowy, holownik szybowców
Konstrukcja	dwusilnikowy średniopłat konstrukcji mieszanej, podwozie z kółkiem przednim, chowane w locie
Załoga	3-4
Historia
Data oblotu	20 marca 1940
Liczba egz.	600
Dane techniczne
Napęd	2× 14-cylindrowy silnik gwiazdowy Bristol Hercules XI
Moc	2372 kW (3180 KM) 2× 1186 kW (1590 KM)
Wymiary
Rozpiętość	23,47 m
Długość	18,26 m
Wysokość	4,75 m
Powierzchnia nośna	74,6 m²
Masa
Własna	11 497 kg
Startowa	16 556 kg
Osiągi
Prędkość maks.	426 km/h
Prędkość przelotowa	274 km/h
Prędkość patrolowa	113 km/h
Prędkość wznoszenia	4,7 m/s
Pułap praktyczny	5485 m
Zasięg	2092 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 karabiny maszynowe Browning kal. 7,7 mm w wieżyczce na grzbiecie, 2 karabiny maszynowe Browning kal. 7,7 mm w wieżyczce pod samolotem (w kilku pierwszych egzemplarzach) do 2040 kg bomb
Użytkownicy
Royal Air Force
Rzuty

Armstrong Whitworth A.W.41 Albemarle – brytyjski dwusilnikowy wojskowy samolot wielozadaniowy z okresu II wojny światowej. Pierwotnie zaprojektowany jako bombowiec średni, następnie przeznaczony do transportu ładunków, wojsk spadochronowych czy holowania szybowców desantowych. Samoloty tego typu wzięły m.in. udział w lądowaniu w Normandii i operacji Market Garden.

Projekt samolotu powstał w oparciu o specyfikację B.38/18 brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa, która wymagała dwusilnikowego bombowca średniego o konstrukcji metalowo-drewnianej, który mógłby być produkowany poza ośrodkami przemysłu lotniczego. Wiele części samolotu zostało wykonanych ze stali w celu oszczędzenia aluminium, co miało negatywny wpływ na parametry maszyny^[1].

Pierwsze dwa prototypy zostały zbudowane w wytwórni Armstrong Whitworth Aircraft. Oblatano je 20 marca 1940. Pierwotny projekt zakładał załogę składająca się z sześciu ludzi, włączając dwóch strzelców obsługujących sprzężone karabiny maszynowe, odpowiednio na grzbiecie kadłuba i pod nim. W takiej konfiguracji wyprodukowano 32 samoloty oznaczone jako Mk I Seria I. Maszyny tego typu zostały użyte w akcjach bojowych jedynie dwa razy, gdyż uważane były za gorsze od pozostających w służbie Wellingtonów. Pozostałe maszyny były budowane jako transportowe, przeznaczone do zadań ogólnych (GT) lub specjalnych (ST).

Charakterystyczną cechą konstrukcji było podwozie trójpunktowe - z kołem przednim, a także dodatkowym półzakrytym kółkiem ogonowym, mającym na celu uchronienie od uszkodzeń ogon samolotu przy podchodzeniu do lądowania. Takie rozwiązanie zostało zastosowane po raz pierwszy w samolocie produkcji brytyjskiej^[1].

• Chant Chris: Samoloty II wojny światowej. Warszawa: Bellona, 2010, s. 317. ISBN 978-83-11-11489-0.