Fendylina

Fendylina
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	3,3-difenylo-N-(1-fenyloetylo)propano-1-amina
	Inne nazwy i oznaczenia
farm.	łac. fendilinum
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C23H25N
Masa molowa	315,45 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	13042-18-7
PubChem	3336
DrugBank	DB08980
SMILES
	CC(C1=CC=CC=C1)NCCC(C2=CC=CC=C2)C3=CC=CC=C3
InChI
	InChI=1S/C23H25N/c1-19(20-11-5-2-6-12-20)24-18-17-23(21-13-7-3-8-14-21)22-15-9-4-10-16-22/h2-16,19,23-24H,17-18H2,1H3
	InChIKey
	NMKSAYKQLCHXDK-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Temperatura topnienia	200–201 °C
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2016-04-18]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki; chlorowodorek fendyliny
Uwaga
Zwroty H	H302
Zwroty P	brak zwrotów P
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
ATC	C08EA01
Farmakokinetyka
Biodostępność	2%
Okres półtrwania	20–35 h
Wydalanie	56–65% z moczem, 18–25% z kałem
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania	doustna

Fendylina (łac. fendilinum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, lek stosowany w leczeniu choroby niedokrwiennej serca, o działaniu blokującym kanały wapniowe typu L oraz aktywację kalmoduliny.

Historia

Odkrywcą fendyliny jest węgierski doktor chemii Harsányi Kálmán (1927–2005), podczas prac prowadzonych dla Chinoin (obecnie Gedeon Richter)^[3].

Fendylina jest antagonistą kanału wapniowego działającym na wolne kanały wapniowe, hamując wchodzenie do komórek mięśnia sercowego oraz komórek tkanki mięśniowej gładkiej małych naczyń krwionośnych^[4], jonów wapniowych oraz aktywację kalmoduliny^[5]. Maksymalny efekt następuje po 4 godzinach od podania^[6].

W 2016 roku fendylina nie była dopuszczona do obrotu w Polsce^[7].

↑ Fendiline, [w:] DrugBank [online], University of Alberta, DB08980 (ang.).
1 2 3 W.R. Kukovetz, F. Brunner, E. Beubler, R. Weyhenmeyer i inni. Single dose pharmacokinetics of fendiline in humans. „Eur J Drug Metab Pharmacokinet”. 7 (2), s. 105–110, 1982. PMID: 7117293.
↑ Dr. Harsányi Kálmán (1927-2005). „A Budapesti Műszaki És Gazdaságtudományi Egyetem Évkönyve, 2005-06”, s. 25, 2006. Uniwersytet Techniczno-Ekonomiczny w Budapeszcie. (węg.).
↑ G.R. Lee, M.H. Hyun. Liquid chromatographic resolution of fendiline and its analogues on a chiral stationary phase based on (+)-(18-crown-6)-2,3,11,12-tetracarboxylic acid.. „Molecules”. 19 (12), s. 21386–21397, 2014. DOI: 10.3390/molecules191221386. PMID: 25532838.
1 2 R. Bayer, R. Mannhold. Fendiline: a review of its basic pharmacological and clinical properties. „Pharmatherapeutica”. 5 (2), s. 103–136, 1987. PMID: 3310016.
↑ R. Weyhenmeyer, E. Fenzl, M. Apecechea, K.D. Rehm i inni. Tolerance and pharmacokinetics of oral fendiline. „Arzneimittelforschung”. 37 (1), s. 58–62, 1987. PMID: 3566858.
↑ Obwieszczenie Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych z dnia 6 kwietnia 2016 r. w sprawie ogłoszenia Urzędowego Wykazu Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dziennik Urzędowy Ministra Zdrowia, 2016-04-06. [dostęp 2016-04-18].

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.