Języki minahaskie

Języki minahaskie
Obszar

Celebes Północny (Indonezja)

Użytkownicy

Minahasa

Klasyfikacja genetyczna

języki austronezyjskie

Podział

• język tonsawang
• grupa północna

Kody rodziny językowej
Glottolog mina1272
Występowanie
Ilustracja
Mapa grup językowych wyspy Celebes. Języki filipińskie (w tym minahaskie) oznaczono kolorem żółtym.
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki minahaskie – grupa spokrewnionych języków austronezyjskich używanych przez lud Minahasa na wyspie Celebes. Tradycyjny obszar tych języków to region Minahasa w północno-wschodniej części wyspy[1]. Należą do gałęzi języków filipińskich[2][3]. Ich podział przedstawia się w następujący sposób[4]:

W językach minahaskich zaznaczyły się zarówno wpływy europejskie, jak i wpływy innych języków Indonezji. Wiele zapożyczeń pochodzi z takich języków jak hiszpański, ternate i portugalski[5][6]. Istotnym źródłem słownictwa jest również malajski, z którym języki minahaskie przeszły długookresową historię kontaktu; dodatkowo malajski pośredniczył w zapożyczaniu wyrazów sanskryckich, arabskich i innych[7]. Języki minahaskie jedynie w ograniczonym stopniu wpłynęły na leksykę malajskiego miasta Manado[8][9].

Języki minahaskie wykazują pewien poziom wzajemnej zrozumiałości[10]. Wśród użytkowników tych języków panuje powszechna wielojęzyczność[11]. Są wypierane przez malajski miasta Manado, który służy jako regionalna lingua franca[11][12]. Do ich zaniku przyczyniają się również migracje ludności (wiele osób z ludu Minahasa zamieszkuje inne zakątki wyspy Celebes i pobliskie regiony kraju)[13].

W ujęciu geograficznym do języków minahaskich zalicza się także ponosakan, bantik i ratahan[14]. Ponosakan wykazuje jednak bliższy związek z językiem mongondow[15], a języki bantik i ratahan są pokrewne językowi sangir[3][14]. Wszystkie trzy są zagrożone wymarciem[15][16]. Dokonano rekonstrukcji języka praminahaskiego (Sneddon 1978 ↓).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Zorc, Lobel i Hall 2024 ↓, s. 87.
  2. ↑ Adelaar 2005 ↓, s. 16.
  3. 1 2 Wil Lundström-Burghoorn, Minahasa Civilization: A Tradition of Change, Göteborg: Acta Universitatis Gothoburgensis, 1981 (Gothenburg studies in social anthropology 2), s. 19, ISBN 91-7346-095-8, OCLC 8165475 (ang.).
  4. ↑ Sneddon 1978 ↓, s. 9.
  5. ↑ F.S. Watuseke. Kata-kata Ternate dalam bahasa Melaju-Manado dan bahasa-bahasa Minahasa. „Pembina Bahasa Indonesia”. IX, s. 107–110, 1965. (indonez.).
  6. ↑ M.J.C. Schouten, Leadership and social mobility in a Southeast Asian society: Minahasa, 1677–1983, Leiden: KITLV Press, 1998 (Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 179), s. 39–40, DOI: 10.1163/9789004486898, ISBN 978-90-67-18109-9, ISBN 978-90-04-48689-8, OCLC 1290022747 (ang.).
  7. ↑ Sneddon 1978 ↓, s. 12–13.
  8. ↑ Brickell 2020 ↓, s. 168.
  9. ↑ David Henley, Nationalism and regionalism in a colonial context: Minahasa in the Dutch East Indies, Leiden: KITLV Press, 1996 (Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 168), s. 86, DOI: 10.1163/9789004486928, ISBN 978-90-6718-080-1, ISBN 978-90-04-48692-8, OCLC 35113123 (ang.).
  10. ↑ Merrifield i Salea 1996 ↓, s. 11.
  11. 1 2 Prentice 1994 ↓, s. 411.
  12. ↑ Worldmark Encyclopedia of Cultures and Daily Life ↓, s. 651.
  13. ↑ Florey 2005 ↓, s. 53–54.
  14. 1 2 Sneddon 1970 ↓, s. 13.
  15. 1 2 Jason William Lobel. Ponosakan: A Dying Language of Northeastern Sulawesi. „Oceanic Linguistics”. 54 (2), s. 396–435, 2015. DOI: 10.1353/ol.2015.0022. ISSN 1527-9421. OCLC 7973568496. JSTOR: 43897709. (ang.).
  16. ↑ Florey 2005 ↓, s. 53.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.