Mistrzostwa Europy w Piłce Ręcznej Kobiet 2024

Mistrzostwa Europy w Piłce Ręcznej Kobiet 2024

2024 EHF European Women's Handball Championship

2022 2026
Dyscyplina	piłka ręczna
Organizator	EHF
Szczegóły turnieju
Gospodarze	Austria  Węgry  Szwajcaria
Otwarcie	28 listopada 2024
Zamknięcie (finał)	15 grudnia 2024, Wiedeń
Liczba drużyn	24 (z 1 konfederacji)
Liczba hal	4 (w 4 miastach)
I miejsce	Norwegia
II miejsce	Dania
III miejsce	Węgry
Statystyki turnieju
Liczba meczów	65
Liczba bramek	3495 (53,77 na mecz)
Oglądalność	183 821 (2828 na mecz)
Król strzelców	Katrin Klujber (60)
Najlepszy zawodnik (MVP)	Anna Kristensen
Strona internetowa

Mistrzostwa Europy w Piłce Ręcznej Kobiet 2024 – szesnaste mistrzostwa Europy w piłce ręcznej kobiet, oficjalny międzynarodowy turniej piłki ręcznej o randze mistrzostw kontynentu organizowany przez EHF, mający na celu wyłonienie najlepszej żeńskiej reprezentacji narodowej w Europie. Odbywał się w dniach od 28 listopada do 15 grudnia 2024 roku na Węgrzech, w Austrii i Szwajcarii. W turnieju po raz pierwszy wystąpiły dwadzieścia cztery zespoły, automatycznie do mistrzostw zakwalifikowały się reprezentacje trzech gospodarzy, zaś o pozostałe miejsca toczyły się eliminacje. Turniej służył jako jedna z kwalifikacji do Mistrzostw Świata 2025.

W gronie przedturniejowych faworytów wymieniano reprezentacje Norwegii, Danii oraz Francji^[1]. Niespodzianką fazy grupowej był brak awansu Hiszpanek, natomiast Szwajcarki po raz pierwszy przeszły do fazy zasadniczej turnieju^[2]. W powtórce finału z poprzedniej edycji zmierzyły się Norweżki z Dunkami^[3][4], jednak tym razem pojedynek okazał się jednostronny na korzyść obrończyń tytułu. Reprezentantki Norwegii zdobyły tym samym trzecie mistrzostwo Europy z rzędu, a dziesiąte ogółem, zaś dla Katrine Lunde był to siódmy tytuł kontynentalnego czempionatu^[5][6]. Z kolei drugi raz z rzędu Francuzki przegrały zacięty mecz o brąz, zatem to Węgierki powróciły na podium kontynentalnego czempionatu po dwunastu latach przerwy^[7], a medalistki zawodów uzyskały awans na MŚ 2025^[5]. Najwięcej bramek w zawodach rzuciła Węgierka Katrin Klujber^[8].

Po zakończonym turnieju EHF opublikowała statystyki indywidualne^[9] i drużynowe^[10], a także jakościowe^{[11][12][13][14]}. Powstał także raport dotyczący użycia powtórek wideo^[15].

Według pierwotnego harmonogramu wstępne kandydatury państw zainteresowanych organizacją mistrzostw Europejska Federacja Piłki Ręcznej miała przyjmować do 1 maja 2017 roku^[16]. Na początku lipca 2017 roku został zmieniony termin rozegrania ME 2022, co pociągnęło za sobą zmiany w harmonogramie wyboru gospodarzy tych dwóch turniejów. Zgodnie z nim ostateczny termin składania wstępnych propozycji, a następnie oficjalnych aplikacji, upływał odpowiednio 1 września i 1 listopada 2017 roku, zaś decyzja, po przeprowadzonych inspekcjach i zatwierdzeniu kandydatur przez Zarząd EHF w marcu, miała zostać podjęta na kongresie tej organizacji w Glasgow w czerwcu 2018 roku^[17][18][19]. W wyznaczonym terminie wpłynęła jedynie kandydatura Rosji^[19], która jednak nie potwierdziła jej oficjalną aplikacją, toteż o dalszej procedurze miał zadecydować Komitet Wykonawczy EHF^[20][21]. We wrześniu 2019 roku przedstawił on trzy oficjalne kandydatury: rosyjską, węgiersko-austriacko-szwajcarską oraz czesko-polsko-słowacką, zaś decyzja miała zostać podjęta pod koniec listopada tegoż roku^[22]. Komitet przełożył jednak ciężar decyzji na zaplanowany w styczniu 2020 roku nadzwyczajny Kongres^[23][24], podczas którego w drugiej rundzie głosowania wybrano ofertę węgiersko-austriacko-szwajcarską^[25].

W sierpniu 2018 roku EHF Competitions Commission wypowiedziała się negatywnie o rozszerzeniu mistrzostw do dwudziestu czterech, a nawet dwudziestu zespołów, ze względu na niższy poziom zarówno kwalifikacji, jak i samego turnieju finałowego, oraz trudności w znalezieniu gospodarza zawodów^[26]. Dyskusje podczas Zarządu EHF w grudniu tegoż roku doprowadziły do konkluzji, iż analizowanie tego pomysłu powinno być prowadzone dalej^[27], zaś na początku kwietnia 2019 roku została podjęta decyzja o powiększeniu europejskiego czempionatu o osiem reprezentacji^[28]. Dwadzieścia cztery uczestniczące reprezentacje zostały podzielone na sześć czterozespołowych grup rywalizujących systemem kołowym, a po dwa najlepsze z każdej z grup awansowały do fazy zasadniczej. W niej, zachowując punkty z pierwszej fazy, walczyły w dwóch sześciozespołowych grupach o dwa czołowe miejsca premiowane awansem do półfinałów, zespoły z miejsc trzecich zmierzyły się zaś w meczu o piąte miejsce.

Na początku kwietnia 2024 roku przedstawiono oficjalną piłkę zawodów^[29] oraz maskotkę – symbolizującego związane z piłką ręczną cechy, jak szybkość, zręczność i inteligencja – żbika^[30], który w drodze konkursu otrzymał imię Catchy^[31]. Oficjalną piosenką zawodów został wybrany międzynarodowy hit zespołu Opus, "Live is Life", z tekstem dostosowanym do mistrzostw^[32][33], pod koniec tego miesiąca opublikowano też harmonogram rozgrywek^[34][35]. Uruchomiono także sklep internetowy^[36] oraz opublikowano magazyn zawierający informacje o miastach-gospodarzach, zespołach oraz samym turnieju i jego historii^[37][38]. Sprzedaż biletów rozpoczęto na rok przed startem zawodów^[39] – ceny całodziennych wejściówek kształtowały się na poziomie 40–95 CHF / 4500–12 900 HUF / 29–59 EUR na fazę wstępną, 11 500–15 900 HUF / 29–69 EUR na fazę zasadniczą oraz 74–169 EUR na finałowy weekend^{[40][41][42][43][44]}.

Transmisje telewizyjne były dostępne za pośrednictwem kilkudziesięciu stacji z całego świata oraz w serwisach strumieniowych. Fanów angażowano w mediach społecznościowych, a oficjalna aplikacja zawodów oferowała natomiast dostęp do dedykowanych treści, możliwość głosowania na drużynę gwiazd czy też typowania wyników spotkań^[45]. Włodarze europejskiego związku wyrazili następnie zadowolenie z wyników oglądalności telewizyjnych i internetowych, ściągnięć aplikacji czy też odsłon w mediach społecznościowych^[46].

W listopadzie 2022 roku organizatorzy potwierdzili organizację mistrzostw w czterech halach, każda z nich gościła już imprezy tej rangi^[47]. W połowie stycznia 2023 roku w mediach pojawiły się wypowiedzi władz węgierskiego związku oraz ze strony rządowej o wycofaniu się z organizacji zawodów^[48][49], dwa miesiące później budapesztański MVM Dome został zastąpiony przez halę w Wiedniu^[50].

Bazylea	Bazylea Innsbruck Debreczyn Wiedeń	Debreczyn
St. Jakobshalle		Főnix Aréna
Pojemność: '6500[51]		Pojemność: '6500[52]
Innsbruck		Wiedeń
Olympiahalle		Wiener Stadthalle
Pojemność: 6000[53]		Pojemność: 10 000[54]

Losowanie grup zostało grup zaplanowane na 18 kwietnia 2024 roku w Wiedniu. Przed nim drużyny zostały podzielone na cztery koszyki na podstawie wyników osiągniętych podczas Mistrzostw Europy 2022 i eliminacji do ME 2024^[55], a dodatkowo sześć reprezentacji zostało przydzielonych już na tym etapie do konkretnych grup^[56].

Koszyk 1  Norwegia  Dania  Czarnogóra  Francja  Szwecja  Holandia

Koszyk 2  Niemcy  Hiszpania  Rumunia  Węgry  Szwajcaria  Austria

Koszyk 3  Słowenia  Chorwacja  Polska  Serbia  Macedonia Północna  Islandia

Koszyk 4  Czechy  Ukraina  Turcja  Wyspy Owcze  Portugalia  Słowacja

W wyniku transmitowanego w Internecie losowania^[57], które przeprowadziły Silje Solberg, Petra Blazek, Lea Schüpbach i Viktoria Györi-Lukacs, wyłonionych zostało sześć czterozespołowych grup pierwszej fazy turnieju^[58].

Grupa A Debreczyn  Szwecja  Węgry  Macedonia Północna  Turcja

Grupa B Debreczyn  Czarnogóra  Rumunia  Serbia  Czechy

Grupa C Bazylea  Francja  Hiszpania  Polska  Portugalia

Grupa D Bazylea  Dania  Szwajcaria  Chorwacja  Wyspy Owcze

Grupa E Innsbruck  Norwegia  Austria  Słowenia  Słowacja

Grupa F Innsbruck  Holandia  Niemcy  Islandia  Ukraina

Na początku lipca 2024 roku EHF ogłosiła listę osiemnastu par sędziowskich nominowanych do prowadzenia meczów mistrzostw^[59]. Jeszcze przed ich rozpoczęciem nastąpiły trzy zmiany w obsadzie sędziowskiej – pary austriacka, niemiecka i turecka zostały zastąpione przez austriacką, duńską i polską^[60]. Po raz pierwszy arbitrzy mieli wystąpić w koszulkach z nazwiskami^[61]. Przydzielanie sędziów do poszczególnych pojedynków odbywało się przed każdą rundą^[62].

• Ana Vranes i Marlis Wenninger
• Radojko Brkić i Andrej Jusufhodžić
• Tatjana Praštalo i Vesna Balvan
• Georgi Dojczinow i Julian Gorecow
• Jelena Vujačić i Anđelina Kažanegra
• Line Hansen i Josefine Jensen
• Yann Carmaux i Julien Mursch
• Javier Álvarez i Ion Bustamante
• William Weijmans i Rick Wolbertus
• Tomas Barysas i Povilas Petrusis
• Igor Covalciuc i Alexei Covalciuc
• Maike Merz i Tanja Kuttler
• Eskil Braseth i Leif Sundet
• Małgorzata Lidacka i Urszula Lesiak
• Cristina Lovin i Simona Stancu
• Vanja Antić i Jelena Jakovljević
• Ozren Backović i Mirko Palačković
• Pinar Ünlü Hatipoglu i Mehtap Simsek
• Marina Duplij i Ołena Pobedrina
• Kristof Altmár i Marton Horváth
• Gianna Merisi i Andrea Pepe

Po raz pierwszy przyznane zostało wyróżnienie dla najlepszej młodej zawodniczki^[128]. Z grona nominowanych przez organizatorów zawodniczek^[129] nagrody indywidualne otrzymały^{[5][130][131]}:

MVP	Najlepsza bramkarka	Najlepsza lewoskrzydłowa	Najlepsza lewa rozgrywająca	Najlepsza środkowa rozgrywająca	Najlepsza prawa rozgrywająca	Najlepsza prawoskrzydłowa	Najlepsza obrotowa	Najlepsza broniąca	Najlepsza młoda zawodniczka
Anna Kristensen	Anna Kristensen	Emma Cecilie Friis	Tjaša Stanko	Henny Ella Reistad	Katrin Klujber	Viktória Győri-Lukács	Tatjana Brnović	Pauletta Foppa	Petra Simon