Fiat 127

Fiat 127

Fiat 127 Mk1
Inne nazwy	Fiat Stella (Finlandia) Polski Fiat 127p SEAT 127 SEAT Fura
Producent	FIAT
Projektant	Pio Manzù
Zaprezentowany	1971
Okres produkcji	1971–1995
Miejsce produkcji	Turyn Betim Barcelona Warszawa Córdoba Ateny
Poprzednik	Fiat 850[1]
Następca	Fiat Uno
Dane techniczne
Segment	B
Typy nadwozia	2 i 4-drzwiowy fastback 3 i 5-drzwiowy hatchback 3-drzwiowe kombi
Skrzynia biegów	4 i 5-biegowa manualna[1]
Napęd	przedni
Długość	1971–1977: 3595 mm 1977–1981: 3645 mm 1981–1995: 3711 mm
Szerokość	1971–1977: 1525 mm 1977–1981: 1527 mm
Wysokość	1971–1977: 1360 mm 1977–1981: 1358 mm
Rozstaw osi	1971–1981: 2225 mm
Dane dodatkowe
Pokrewne	Fiat 147 Fiat Fiorino Fiat Oggi Fiat Panorama Autobianchi A112 Zastava Yugo Koral
Konkurencja	Citroën LN Ford Fiesta Mini Peugeot 104 Renault 5 Volkswagen Polo

FIAT 127 – samochód osobowy klasy aut miejskich produkowany przez włoski koncern motoryzacyjny FIAT w latach 1971–1995.

Samochód został po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany w marcu 1971 roku jako następca tylnosilnikowego modelu 850^[1]. W konstrukcji pojazdu wykorzystanych zostało wiele podzespołów pochodzących z modelu Autobianchi A112^[1], którego produkcję rozpoczęto w 1969 roku. Z modelu Autobianchi przejęty został cały układ napędowy oraz zespół podwozia. Nadwozie pojazdu zaprojektowane zostało całkowicie od nowa. Początkowo pojazd oferowany był wyłącznie jako 2-drzwiowy fastback. Do napędu pojazdu służył czterocylindrowy silnik benzynowy o pojemności 0.9 l, który przekazywał moc na przednie koła za pomocą 4-biegowej ręcznej skrzyni biegów^[1].

W 1972 roku gamę nadwoziową pojazdu poszerzono o wersję 3-drzwiowego hatchbacka. W tym samym roku rozpoczęto także produkcję pojazdu w hiszpańskich zakładach Seata w Barcelonie pod nazwą SEAT 127. W 1974 roku wprowadzona została wersja Special charakteryzująca się bogatszym wyposażeniem^[1].

W maju 1977 roku przeprowadzona została pierwsza modernizacja pojazdu. Wprowadzony został m.in. nowy pas przedni pojazdu i pokrywa silnika, zastosowane zostały większe zderzaki wykonane z tworzywa sztucznego, z tyłu pojazdu poszerzono drzwi oraz powiększono lampy. We wnętrzu pojazdu zmieniony został wystrój deski rozdzielczej, a oprócz silnika 0.9 l wprowadzono nowy silnik o pojemności 1.05 l, dostarczany przez brazylijskie zakłady Fiata. Od 1978 roku dostępna była także usportowiona wersja Sport^[1].

W 1980 roku gamę nadwoziową pojazdu poszerzono o wersję 5-drzwiowego hatchbacka, który został opracowany i wyprodukowany w Hiszpanii. Pod koniec tego samego roku do produkcji wprowadzona został wersja kombi o nazwie 127 Panorama. Wiosną 1981 roku gamę jednostek napędowych powiększono o wolnossący silnik wysokoprężny o pojemności 1.3 l^[1].

Na początku 1982 roku zaprezentowano pojazd po drugiej modernizacji. Całkowicie zmieniono wygląd przedniej części pojazdu. Zastosowano zupełnie nowy pas przedni w który wkomponowane zostały większe reflektory, większa atrapa chłodnicy oraz zupełnie nowe zderzaki^[1].

Oficjalnie pojazd zastąpiony został w Europie przez model Uno w 1983 roku. Jego produkcję kontynuowano w Ameryce Południowej do 1995 roku.

W sierpniu 1973 r. rozpoczęto montaż Fiata 127 w polskich zakładach FSO pod oznaczeniem Polski Fiat 127p. Prace wykonywane w Polsce obejmowały bardzo mały zakres, samochody docierały do zakładów prawie gotowe do jazdy, a dopiero w późniejszym okresie montowano część podzespołów produkcji polskiej^[2]. Zakup licencji na model 126 wiązał się z dyskusją w prasie, w której wskazywano model 127 jako lepszy i postulowano zakup praw do jego produkcji w miejsce modelu 126^[3]. Montaż w Polsce trwał do 1978 roku; przy czym w latach 1973–74 zmontowano odpowiednio 2696 i 3214 sztuk, a potem już niewielkie ilości^[2]. Łącznie sprzedano ok. 6200 pojazdów, w tym także egzemplarze zakupione we Włoszech jako gotowe. Samochód był dostępny tylko w sieci Pewex za dewizy^[2]. Licencja na model 127 z nadwoziem Autobianchi została zakupiona przez jugosłowiańskie zakłady Zastava, produkujące go do 2008 roku jako Zastava Koral.

W 1972 roku pojazd wybrany został Europejskim Samochodem Roku, wyprzedzając na podium Renault 15/17 oraz Mercedesa 350 SL^[4].

• ZdzisławZ. Podbielski ZdzisławZ., Pojazdy włoskie, Warszawa: WKiŁ, 1986, s. 93-100, ISBN 83-206-0540-7, OCLC 749355268 .