SU-76I
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Produkcja |
1943 |
| Wycofanie |
1944 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
12-cylindrowy silnik gaźnikowy Maybach HL120 TRM o mocy 265 KM przy 2600 obr./min |
| Poj. zb. paliwa |
300 l |
| Pancerz |
stalowy, 10–60 mm |
| Długość |
6,3 m |
| Szerokość |
2,91 m |
| Wysokość |
2,38 m |
| Prześwit |
0,35 m |
| Nacisk jedn. |
1 kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość |
50 km/h |
| Zasięg pojazdu |
180 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
0,8 m |
| Rowy (szer.) |
2,2 m |
| Ściany (wys.) |
0,6 m |
| Kąt podjazdu |
30° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata F-34 lub ZiS-5 kalibru 76,2 mm (98 nab.) | |
| Wyposażenie | |
| radiostacja 9R, telefon wewnętrzny TPU-3 | |
.svg.png){kind=small}
SU-76I ("I" odnosi się do obcego pochodzenia podwozia) – działo pancerne powstałe w 1943 na podwoziu niemieckiego czołgu średniego Pz.Kpfw. III. Ausf. H/J i zdobytych dział szturmowych Sturmgeschütz III. Postanowiono przystosować je w możliwie prosty sposób do radzieckiej armaty 76,2 mm F-34 lub ZiS-5. Dokonano tego, montując pancerny przedział bojowy na niezmienionym podwoziu czołgu. Pancerz przedni miał grubość 50–60 mm, boczny 30 mm, tylny 25 mm. SU-76I miały czteroosobową załogę i mogły zabierać 98 pocisków do działa. Poza działem uzbrojenie składało się z broni osobistej załogi i granatów ręcznych. Wyprodukowano łącznie około 200 sztuk, ważących 22 tony i rozwijających prędkość do 45 km/h. Do dnia dzisiejszego jeden z egzemplarzy pełni funkcję pomnika w miejscowości Sarny na Ukrainie[1].
Przypisy
Bibliografia
- Tomasz Wachowski. Działo samobieżne SU-76I. „Nowa Technika Wojskowa”. 2003. nr 11. s. str. 65-67. ISSN 1230-1655.