I

I (minuskuła: i) – dziewiąta litera alfabetu łacińskiego, dwunasta litera alfabetu polskiego. Oznacza zwykle w danym języku samogłoskę przednią wysoką, np. [i] lub [ɪ].

Litera I

Wymowa litery I

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

W języku angielskim nazwa tej litery to dźwięk „długie I”, wymawiany jako /ˈaɪ/. W większości innych języków jej nazwa odpowiada wymowie litery w sylabach otwartych.

Egipski hieroglif ꜥ	Fenicki Yodh	Zachodniogrecka jota	Etruskie I	Łacińskie I

W alfabecie fenickim litera ta mogła pochodzić z hieroglifu oznaczającego ramię, który reprezentował spółgłoskę szczelinową gardłową dźwięczną (/ʕ/) w języku egipskim, ale został przypisany do /j/ (jak w angielskim „yes”) przez Semitów, ponieważ ich słowo oznaczające „ramię” zaczynało się od tego dźwięku. Litera ta może być również używana do reprezentowania /i/, przymkniętej przedniej niezaokrąglonej samogłoski, głównie w obcych słowach.

Grecy przyjęli formę fenickiego jodh jako swoją literę jota (⟨Ι, ι⟩) do reprezentowania /i/, tak samo, jak w staroitalskim alfabecie. W łacinie (podobnie jak we współczesnej grece) była również używana do reprezentowania /j/ i to użycie utrzymuje się w językach wywodzących się z łaciny. Współczesna litera „j” powstała jako odmiana litery „i” i obie były używane zamiennie zarówno dla samogłoski, jak i spółgłoski, a rozróżniono je dopiero w XVI wieku.

• İi (i z kropką)
• Iı (ı bez kropki)
• Ī ī (ī z makronem)
• И (cyrylica)