Ł

Ł
	Informacje podstawowe
Majuskuła	Ł
Minuskuła	ł
Podstawowy alfabet	łaciński (polski)
	Pochodzenie
Oparty na grafemie	L
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Litera Ł jako nieoficjalny kod samochodowy Łużyc

Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną^[1]) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę /ɫ/ lub /w/ w językach słowiańskich i /ɬ/ w językach indiańskich.

Pierwsze rozróżnienie ortograficzne l i ł pojawiło się w traktacie Jakuba Parkoszowica z roku 1440: dla „l” zaproponował literę przypominającą $\ell ,$ dla ł literę l z kreską biegnącą ku górze, w lewo^[2]. Obecną ortografię wprowadził Stanisław Zaborowski w wydanej w Krakowie w latach 1514–1515 książce „Orthographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus”. Autor ten Uważany jest także za ojca litery ż^[3].

Litera Ł

Wymowa litery Ł

Kodowanie

W unikodzie litera Ł ma następujące kodowanie:

wielka litera Ł: U+0141
mała litera ł: U+0142

W ISO 8859 Ł jest włączona w systemy kodowania Latin-2, Latin-7 (Baltic Rim) oraz Latin-10 (South-Eastern European).

W TeXu Ł zapisuje się następująco:

wielka litera Ł: \L
mała litera ł: \l

Wymowa

Wskutek wałczenia, Ł jest wymawiane jak U w takich wyrazach jak „auto”. Zanika wymowa Ł scenicznego (kresowego).

Zobacz też

L

Przypisy

↑ RobertR. Bringhurst RobertR., Elementarz stylu w typografii, wyd. II, Kraków: D2D.PL, 2008, s. 347, ISBN 978-83-927308-0-4 .
↑ MarianM. Kucała MarianM., Jakuba Parkosza Traktat o ortografii polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, ISBN 83-01-02967-6 [dostęp 2019-10-01] (pol.).
↑ Edward Polański. Reformy ortografii polskiej – wczoraj, dziś, jutro. „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”. LX, s. 31, 2004. Warszawa: Energeia. ISSN 0032-3802. [zarchiwizowane z adresu 17.02.2007]. (pol.).

[1] RobertR. Bringhurst RobertR., Elementarz stylu w typografii, wyd. II, Kraków: D2D.PL, 2008, s. 347, ISBN 978-83-927308-0-4 .

[2] MarianM. Kucała MarianM., Jakuba Parkosza Traktat o ortografii polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, ISBN 83-01-02967-6 [dostęp 2019-10-01] (pol.).

[zab-3] Edward Polański. Reformy ortografii polskiej – wczoraj, dziś, jutro. „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”. LX, s. 31, 2004. Warszawa: Energeia. ISSN 0032-3802. [zarchiwizowane z adresu 17.02.2007]. (pol.).

[1]

[2]

[3]