Pseudomiopteryginae
| Pseudomiopteryginae | |||
| Giglio-Tos, 1915 | |||
.jpg) Pseudomiopteryx spinifrons | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Parvordo | |||
| (bez rangi) | Amerimantodea | ||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina |
Pseudomiopteryginae | ||
| Synonimy | |||
| |||
Pseudomiopteryginae – podrodzina modliszek z podrzędu Eumantodea i rodziny Thespidae. Obejmuje 15 opisanych gatunków. Zamieszkują Amerykę Środkową i Południową.
Morfologia
Modliszki drobnych do niewielkich rozmiarów, osiągające do 14 do 25 mm długości ciała. W ubarwieniu ich dominują brązy w odcieniach od jasnych po ciemne[1].
Tułów ma przedplecze szersze i silniej guzkowane niż u Miobantiinae[2]. U samców skrzydła są porośnięte szczecinkami i w pozycji spoczynkowej sięgają poza wierzchołek płytki subgenitalnej odwłoka. Samice są zupełnie bezskrzydłe. Chwytne odnóże przedniej pary nie ma wyraźnego dołka na udzie, a na goleni ma od 8 do 10 kolców przednio-brzusznych i od 7 do 9 kolców tylno-brzusznych; kolce w danym szeregu stają się ku szczytowi członu coraz większe[1]. U stadiów młodocianych najbardziej odsiebny z kolców przednio-brzusznych goleni przesunięty jest dogrzbietowo, natomiast u postaci dorosłych leży na swoim miejscu w szeregu[2].
Odwłok ma wszystkie człony przysadek walcowate[1]. Genitalia samca mają całkowicie zesklerotyzowane fallomery[2]. Fallomer brzuszny wyposażony jest na odsiebnej krawędzi w zwężający się ku szczytowi, doogonowo skierowany wyrostek dystalny. Fallomer lewy ma blaszkę grzbietową wąsko połączoną stawowo z fallomerem brzusznym, nie zrośniętą z nim w U-kształtną strukturę. Stercząca ku bokowi apofiza falloidalna ma zakrzywiony kształt[1].
Ekologia i występowanie
Przedstawiciele podrodziny zamieszkują krainę neotropikalną od środkowego Meksyku po tropikalną część Ameryki Południowej. Zasiedlają różne formacje leśne, w tym tropikalne lasy suche, tropikalne wilgotne lasy nizinne oraz tropikalne wilgotne lasy górskie, a także formacje trawiasto-zaroślowe jak paramo. W Andach osiągają rzędne 3500 m n.p.m.[1]
Owady te bytują w różnych mikrosiedliskach, od ściółki przez runo i epifity po piętro koron drzew. Samce dobrze latają[1].
Taksonomia i ewolucja
Do podrodziny tej należy 15 opisanych gatunków[3], zgrupowanych w dwóch rodzajach[2][3]:
- Promiopteryx Giglio-Tos, 1915
- Pseudomiopteryx Saussure, 1870.
Według wyników analiz Julia Riviery i Gavina J. Svensona z 2016 roku oraz Chirstiana J. Schwarza i Rogera Roya z 2019 roku Pseudomiopteryginae zajmują pozycję siostrzaną dla Bantiinae, tworząc z nimi klad siostrzany dla kladu obejmującego Miobantiinae, Musoniellinae i Thespinae[1][2].
Historia
Takson ten wprowadzony został w 1915 roku przez Ermanna Giglio-Tosa na łamach „Bullettino della Società Entomologica Italiana” jako grupa Pseudomiopteriges w obrębie monotypowej podrodziny Pseudomiopteriginae wśród modliszkowatych[4]. Taką samą klasyfikację zastosował Giglio-Tos w systemie z 1919 roku[5]. Giglio-Tos definiował ten takson szeroko, zaliczając doń oprócz Pseudomiopteryx także rodzaje Anamiopteryx, Bantiella, Diabantia, Mantillica, Mantellias, Miobantia[4][5].
W systemie Antona Handlirscha z 1930 roku Pseudomiopteriges znalazły się w podrodzinie Mantinae[6]. W klasyfikacji Maxa Beiera z 1935 roku występowało plemię Pseudomiopterygini w obrębie podrodziny Thespinae zaliczonej do modliszkowatych. Autor ów włączał do tego plemienia także rodzaje Chloromiopteryx, Eumiopteryx i Promiopteryx[7]. W systemie Beiera z 1964 roku takson pozostał w randze plemienia wśród Thespinae[8]. P.S. Terra w 1995 roku wyniósł Thespinae do rangi rodziny, Thespidae, a plemię Pseudomiopterygini do rangi podrodziny, Pseudomiopteryginae. Do omawianego taksonu zaliczył rodzaje: Pseudomiopteryx, Pizaia, Leptomiopteryx, Anamiopteryx i Eumiopteryx[9]. Te same rangi zastosowane zostały w systemie Reinharda Ehrmanna i Roya z 2002 roku. Autorzy ci włączyli jednak do Pseudomiopteryginae także Sinomiopteryx i Palaeothespis[10].
W bazującym na wynikach molekularnej analizy filogenetycznej systemie Riviery i Svensona z 2016 roku takson zachował rangę podrodziny w obrębie Thespidae, ale znacząco zmienił swój skład. Autorzy ci zaliczyli doń tylko rodzaje Promiopteryx i Pseudomiopteryx. Inne uprzednio zaliczane doń rodzaje znalazły się w innych podrodzinach Thespidae, a Sinomiopteryx i Palaeothespis zostały w ogóle z Thespidae wykluczone[1]. W uwzględniającym także dane morfologiczne systemie Schwarza i Roya z 2019 roku podtrzymano klasyfikację Riviery i Svensona[2].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Julio Rivera, Gavin J. Svenson. The Neotropical ‘polymorphic earless praying mantises’ – part I: molecular phylogeny and revised higher-level systematics (Insecta: Mantodea, Acanthopoidea). „Systematic Entomology”. 41, s. 607–649, 2016.
- 1 2 3 4 5 6 Christian J. Schwarz, Roger Roy. The systematics of Mantodea revisited: an updated classification incorporating multiple data sources (Insecta: Dictyoptera). „Annales de la Société entomologique de France (N.S.)”. 55 (2), s. 101–196, 2019. DOI: 10.1080/00379271.2018.1556567.
- 1 2 Daniel Otte, Lauren Spearman, Martin B.D. Stiewe, David C. Eades: family Coptopterygidae. [w:] Mantodea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2024-01-04].
- 1 2 Ermanno Giglio-Tos. Mantidi esotici. Generi e specie nuove. „Bullettino della Società Entomologica Italiana”. 46, s. 134–200, 1915.
- 1 2 Ermanno Giglio-Tos. Saggio di una nuova classificazione dei mantidi. „Bullettino della Società Entomologica Italiana”. 49, s. 50–87, 1919.
- ↑ Anton Handlirsch, Insecta 1, [w:] W. Kükenthal, T. Krumbach (red.), Handbuch der Zoologie 4 (1): Progoneata – Chilopoda – Insecta, Berlin: Walter de Gruyter & Co, 1930, s. 1–892.
- ↑ Max W.P. Beier, Mantodea. Subfamilie: Thespidae, P. Wytsman (red.), „Genera Insectorum,”, 200, Tervuren: Tervuren, 1935, s. 1–32.
- ↑ Max Beier, Blattopteroidea, Mantodea, [w:] H.G. Bronn (red.), Klassen und Ordnungen des Tierreichs. Fünfter Band: Arthropoda. III Abteilung: Insecta, wyd. Geest & Portig, Leipzig 1964, s. 849–970.
- ↑ P.S. Terra. Revisão sistemática dos géneros de louva-a-deus da região neotropical (Mantodea). „Revista Brasileira de Entomologia”. 39, s. 13–94, 1995.
- ↑ Reinhard Ehrmann: Mantodea – Gottesanbeterinnen der Welt. Münster: Natur und Tier Verlag GmbH, 2002.