73 Dywizja Piechoty (III Rzesza)
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
.svg.png){kind=small}
73 Dywizja Piechoty (niem. 730. Infanterie-Division) – jedna z niemieckich dywizji piechoty z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę i Francję oraz w ataku na Związek Radziecki.
Formowanie i walki
Dywizję utworzono w sierpniu 1939 w 2 fali mobilizacyjnej na bazie pododdziałów wydzielonych z 17 Dywizji Piechoty i Dowództwa Artylerii XVII w Norymberdze (Artillerie-Kommandeur 17). W czasie agresji na Polskę, znajdowała się w składzie Grupy Armii Północ. Szeregowy żołnierz 73 DP po zakończeniu działaniach bojowych napisał W Polsce już zdecydowanie po wszystkim. Kampania przebiegła w tempie do tego stopnia zapierającym dech w piersiach, że trudno w ogóle uwierzyć, że to było możliwe[1].
Następnie 73 DP uczestniczyła w agresji na Francję, Jugosławię, Grecję i ZSRR. Poważne straty dywizja poniosła w ZSRR, gdzie walczyła w górach Kaukaz i na Krymie. W czasie walk na wschód od Warszawy dowodzący 73 DP gen. por. Friedrich Franek wraz ze sztabem 1 sierpnia 1944 roku został wzięty do radzieckiej niewoli[2]. Następnie 73 DP została wycofana na Węgry celem uzupełnienia stanów osobowych i ponownie skierowana do walki we wrześniu 1944[3]. Przed spodziewaną ofensywą Armii Czerwonej, w styczniu 1945 zajmowała pozycję nad Wisłą w rejonie Jabłonny. Podlegała w tym czasie XXXXVI Korpusowi Pancernemu a jej przeciwnikiem były wojska 1 Armii Wojska Polskiego[4].
Bardzo duże straty 73 Dywizja Piechoty poniosła 30 stycznia 1945 pod Toruniem. Kolejnych dużych strat doznała pod Gdańskiem w czasie walk przeciw Armii Czerwonej. Niedobitki zaokrętowano na transportowiec MS Goya, który po wyjściu z portu został zatopiony 17 kwietnia przez lotnictwo i marynarkę Związku Radzieckiego[5].
Dowódcy dywizji
- gen. artylerii Friedrich von Rabenau[6], 26 sierpnia 1939.
- gen. piechoty Bruno Bieler, 29 września 1939.
- gen. piechoty Rudolf von Bünau, 1 listopada 1941.
- gen. mjr Johannes Nedtwig, 1 lutego 1943.
- gen. por. Friedrich Franek, 26 czerwca 1944.
- gen. mjr Kurt Haehling, 30 lipca 1944.
- gen. mjr Franz Schlieper, 7 września 1944.
Struktura organizacyjna
- 1939[7]
- 170 pułk piechoty,
- 186 pułk piechoty,
- 213 pułk piechoty,
- 173 pułk artylerii,
- 173 batalion rozpoznawczy (później cyklistów),
- 173 batalion inżynieryjny,
- 173 batalion łączności,
- 173 dywizyjny oddział zaopatrzeniowe.
Przypisy
- ↑ Shepherd 2017 ↓, s. 86.
- ↑ Dolata 1971 ↓, s. 534.
- ↑ Mitcham jr. 2009 ↓, s. 130.
- ↑ Sobczak 1970 ↓, s. 132.
- ↑ Mitcham jr. 2009 ↓, s. 131.
- ↑ Zarzycki 2014 ↓, s. 20.
- ↑ Mitcham jr. 2009 ↓, s. 130-131.
Bibliografia
- Samuel Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
- Ben Shepherd: Żołnierze Hitlera. Armia niemiecka w Trzeciej Rzeszy. Oświęcim: 2017. ISBN 978-83-7889-539-8.
- Kazimierz Sobczak: Wyzwolenie Warszawy. Styczeń 1945 r. Warszawa: 1970.
- Piotr Zarzycki: Suplement do Września 1939. Orde de Bataille armii niemieckiej, słowackiej i sowieckiej wraz z obsadami personalnymi. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2014, s. 21. ISBN 978-83-933204-7-9.
- Leksykon Wehrmachtu
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
| 1-100 | |
|---|---|
| 101-200 | |
| 201-300 |
|
| 301-400 | |
| 401-500 | |
| 501-600 | |
| 601-719 | |
| Imienne |
|
