Antoni Szymanowski

Antoni Szymanowski karierę piłkarską rozpoczął w 1963 w juniorach Wisły Kraków, z którą w 1968 podpisał profesjonalny kontrakt, a 27 października 1968 w barwach tego klubu zaliczył debiut w rozgrywkach ekstraklasy (ówczesnej I ligi) w bezbramkowo zremisowanym meczu u siebie z GKS-em Katowice, zmieniając w 46. minucie Janusza Sputę^[1][2]. Z klubem dwukrotnie wygrywał swoją grupę w Pucharze Intertoto (1969, 1970). Po sezonie 1969/1970 oraz rozegraniu 41 meczów ligowych odszedł z klubu.

W latach 1970–1972 Antoni Szymanowski reprezentował barwy Gwardii Warszawa, w której rozegrał 24 mecze ligowe, po czym wrócił do Wisły Kraków, w której był jednym z najważniejszych zawodników. W 1973 z klubem wygrał grupę w Pucharze Intertoto. W 1975 został wyróżniony nagrodami: Piłkarza Roku oraz Złotym Butem w plebiscycie „Sportu”. W sezonie 1975/1976 zajął z klubem 3. miejsce w ekstraklasie, a w sezonie 1977/1978 zdobył mistrzostwo Polski oraz strzelił swoją jedyną bramkę w najwyższym polskim poziomie ligowym (26 listopada 1977 w zremisowanym 1:1 meczu u siebie z Widzewem Łódź, pokonując w 13 minucie bramkarza drużyny gości – Stanisława Burzyńskiego)^[1][3]. Po tym sezonie oraz rozegraniu 160 meczów ligowych odszedł z klubu.

Następnie w latach 1978–1981 ponownie reprezentował barwy Gwardii Warszawa (39 meczów), potem belgijskiego klubu Eerste klasse – Club Brugge, z którym w sezonie 1982/1983 dotarł do finału Pucharu Belgii. Po sezonie 1983/1984 w wieku 33 lat zakończył piłkarską karierę. Łącznie w najwyższym poziomie ligowym w Polsce rozegrał 264 mecze ligowe, w których strzelił 1 bramkę, a w Eerste klasse wystąpił w 51 meczach ligowych.

W latach 1970–1980 w reprezentacji Polski rozegrał 82 mecze, w których strzelił 1 bramkę. Debiut zaliczył 22 lipca 1970 w Szczecinie w wygranym 2:0 meczu towarzyskim z reprezentacją Iraku. Ostatni mecz rozegrał 9 lipca 1980 w Bogocie w wygranym 1:4 meczu towarzyskim z Kolumbią.

W 1972 znalazł się w składzie reprezentacji Polski prowadzonej przez Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski w Monachium. Drużyna wraz z nim w podstawowym składzie wygrała w finale 2:1 z Węgrami, zdobywając złoty medal.

17 października 1973 reprezentacja Polski po remisie 1:1 z reprezentacją Anglii na stadionie Wembley w Londynie po 36 latach awansowała na mistrzostwa świata. Na turnieju w 1974 w RFN, na którym Polacy zajęli 3. miejsce, Antoni Szymanowski był podstawowym zawodnikiem drużyny prowadzonej przez Kazimierza Górskiego, występując we wszystkich siedmiu spotkaniach.

W 1976 ponownie znalazł się w składzie reprezentacji Polski, nadal kierowanej przez Kazimierza Górskiego, na turniej olimpijski w Montrealu. W meczu ćwierćfinałowym z reprezentacją Korei Północnej wygranym przez Polskę 5:0 w 65. minucie strzelił bramkę na 4:0; była to jego jedyna bramka w reprezentacji. W finale reprezentacja Polski przegrała 3:1 z reprezentacją NRD i ostatecznie zdobyła srebrny medal, co uznano w kraju za porażkę; trener podał się następnie do dymisji.

W 1978 został powołany przez selekcjonera Jacka Gmocha na mistrzostwa świata w Argentynie, które polska drużyna zakończyła w drugiej rundzie po porażkach z Argentyną (2:0) i Brazylią (3:1) oraz zwycięstwie z Peru (0:1).

Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską. Był trenerem: Clepardii Kraków, Cracovii (1985–1986), CKS Czeladź (1987), reprezentację Polski U-16 i U-18 (1997–2002), koordynatorem ds. młodzieży w Wiśle Kraków (1998–2001), trenerem rezerw Wisły Kraków (2002–2004), Przeboju Wolbrom (2005–2008, asystentem trenera Górnika Zabrze (2008–2009) oraz ponownie trenerem Przeboju Wolbrom (2009).