Boeing B-50 Superfortress

Boeing B-50 Superfortress
(dane wersji B-50D)

B-50 Lucky Lady II
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Boeing Company
Typ	samolot rozpoznawczy, samolot-cysterna, samolot szkolny
Konstrukcja	metalowy średniopłat z czterema silnikami gwiazdowymi
Załoga	8
Historia
Data oblotu	25 czerwca 1947
Lata produkcji	1947–1953
Wycofanie ze służby	1965
Liczba egz.	371
Dane techniczne
Napęd	4× silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-4360-35
Moc	10 400 kW/14 000 KM (4 × 2600 kW/3 500 KM)
Wymiary
Rozpiętość	43,1 m
Długość	30,2 m
Wysokość	10 m
Powierzchnia nośna	159,9 m²
Masa
Własna	38 506 kg
Użyteczna	55 270 kg
Startowa	78 470 kg
Osiągi
Prędkość maks.	635 km/h na 9000 m
Prędkość przelotowa	393 km/h
Prędkość wznoszenia	11,2 m/s
Pułap	11 250 m
Zasięg	12 478 km
Promień działania	3855 km
Współczynnik obciążenia konstrukcji	343 kg/m²
Dane operacyjne
Uzbrojenie
13 × Karabin maszynowy M2 kal. 12,7 mm Uzbrojenie bombowe: do 9100 kg bomb
Użytkownicy
Stany Zjednoczone
Rzuty

Boeing B-50 Superfortress – wersja rozwojowa samolotu Boeing B-29 Superfortress z mocniejszymi i nieco nowocześniejszymi silnikami Pratt & Whitney R-4360. W wyniku zmniejszenia współczynnika obciążenia mocy samolot miał lepsze parametry lotne (prędkość wznoszenia, pułap) od B-29.

USAF używał B-50 w okresie od roku 1948 do 1963, głównie jako samolotu rozpoznawczego dalekiego zasięgu (RB-50B), samolotu-cysterny (KB-50J) i samolotu szkoleniowego (TB-50H).

Boeing wyprodukował tylko 371 samolotów, które były w istocie ostatnim wcieleniem B-29 i ostatnim nieodrzutowym bombowcem USAF.