Brewster SB2A Buccaneer

Brewster SB2A Buccaneer
Ilustracja
Brewster SB2A Buccaneer
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Brewster Aeronautical Corporation

Typ

samolot zwiadowczo-bombowy

Załoga

2

Historia
Data oblotu

17 czerwca 1941

Liczba egz.

771

Dane techniczne
Napęd

1× 8-cylindrowy Wright R-2600, 1,200 KM (895 kW)

Wymiary
Rozpiętość

14,33 m

Długość

11,94 m

Wysokość

4,70 m

Powierzchnia nośna

35,2 m²

Masa
Własna

4501 kg

Startowa

6481 kg

Osiągi
Prędkość maks.

441 km/h

Pułap

7590 m

Zasięg

2696 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Wielka Brytania
Rzuty
Rzuty samolotu

Brewster SB2A Buccaneer (ang. Bukanier) – dwumiejscowy bombowiec nurkujący (SB – scout-bomber) zaprojektowany dla potrzeb amerykańskiej marynarki wojennej w latach 40. XX wieku. Został określony przez historyka Davida Donalda jako „jeden z najgorszych samolotów II wojny światowej”[1].

Samolot, oznaczony fabrycznie jako Model 340, zaprojektowany był na konkurs na bombowiec nurkujący dla lotnictwa US Navy. Prototyp został zamówiony przez marynarkę 4 kwietnia 1939 roku[2]. Został oblatany 17 czerwca 1941 roku. Samolot zyskał najpierw zamówienia eksportowe dla Wielkiej Brytanii (750 sztuk) i Holandii (162 sztuki)[2]. Mimo że w konkursie zwyciężył samolot Curtiss SB2C Helldiver, US Navy również zamówiła 24 grudnia 1940 roku 140 sztuk z oznaczeniem SB2A i nazwą Buccaneer, z czego zbudowano 80 SB2A-2 i 60 wersji pokładowej SB2A-3 ze składanymi skrzydłami i hakiem do lądowania[2]. Samoloty z zamówienia holenderskiego po upadku Holenderskich Indii Wschodnich zostały również przejęte przez US Navy pod oznaczeniem SB2A-4[2]. Wyprodukowano ostatecznie tylko 468 samolotów dla Wielkiej Brytanii[2].

Buccaneer był jednosilnikowym średniopłatem o klasycznej konstrukcji budowanym w trzech wersjach różniących się jedynie silnikiem. Wersja dla marynarki wojennej używała silnika Wright R-2600 o mocy 1200 KM (895 kW). Przewidziano także wersję dla US Army Air Corps A-34, lecz nie została zamówiona[2].

Samoloty te w toku swojej służby nie były używane bojowo[2]. W USA były używane jako szkolno-treningowe w lotnictwie Marines[2]. W ramach umowy Lend-Lease Act samoloty tego typu dostarczono także do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymały oznaczenie Bermuda. Do służby trafiły w lipcu 1942 roku[2]. Bermudy w RAF-ie wykorzystywano do celów pomocniczych – jako samoloty treningowe oraz do holowania celów powietrznych[2]. Pięć egzemplarzy wyposażonych w silniki Cyclone zostało dostarczonych do brytyjskiego Fleet Air Arm w celach testowych.

Uzbrojenie

  • 2× karabiny maszynowe 12,7 mm w kadłubie
  • 2× karabiny maszynowe 7,62 mm w skrzydłach
  • 2× karabiny maszynowe 7,62 mm strzelające do tyłu
  • do 454 kg bomb
SB2A Buccaneer w barwach Royal Air Force na lotnisku
Brewster SB2A Buccaneer na lotnisku w 1941 r.
Silnik Wright Cyclone R-2600 eksponowany w MLP w Krakowie

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ David Donald: American Warplanes of World War II. Hoo: Grange Books, 2000, s. 37. ISBN 1-84013-392-9. (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Szymon tytuł =SB2C Helldiver w walce Tetera. „Technika Wojskowa Historia”. Nr specjalny 6/2012, s. 41, 2012. Warszawa: Magnum X. ISSN 2080-9743.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.