Grumman F7F Tigercat

Grumman F7F-1 Tigercat

Tigercat w locie
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Grumman
Typ	morski samolot myśliwski (pokładowy i operujący z baz lądowych)
Konstrukcja	metalowa
Załoga	1 osoba (wersje nocne: F7F-2N, F7F-3N i F7F-4N – 2 osoby)
Historia
Data oblotu	3 listopada 1943
Lata produkcji	1944–1946
Wycofanie ze służby	1954
Dane techniczne
Napęd	2 silniki gwiazdowe Pratt & Whitney R-2800-22 Double Wasp
Moc	1566 kW przy 2800 obr./min
Wymiary
Rozpiętość	15,697 m
Długość	13,818 m
Wysokość	4,648 m
Powierzchnia nośna	42,270 m²
Masa
Własna	7113 kg
Startowa	10233 kg
Zapas paliwa	2784 dm³ ze zbiornikami dodatkowymi
Osiągi
Prędkość maks.	716 km/h
Prędkość przelotowa	285 km/h
Prędkość minimalna	143 km/h (prędkość lądowania)
Prędkość wznoszenia	1314 m/min
Pułap praktyczny	11034 m
Zasięg	1883 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 działka 20 mm, 4 km-y 12,7 mm, 907 kg uzbrojenia podwieszanego
Użytkownicy
Stany Zjednoczone
Rzuty

Grumman F7F Tigercat – amerykański dwusilnikowy samolot myśliwski zaprojektowany w okresie II wojny światowej. Był to drugi (po Grumman XF5F Skyrocket) myśliwiec dwusilnikowy zaprojektowany dla potrzeb US Navy, jednak z powodu swoich rozmiarów mógł operować tylko z pokładów lotniskowców typu “Midway”. Pierwszą partię samolotów dostarczono do jednostek US Marines jeszcze przed końcem wojny, ale nie wzięły one aktywnego udziału w walkach. Pomimo że zostały zaprojektowane oryginalnie jako myśliwce pokładowe, jedynie samoloty wersji F7F-4N były używane przez marynarkę wojenną; pozostałe operowały z lotnisk lądowych. Tigercaty wzięły udział w wojnie koreańskiej. Wycofano je ze służby w roku 1954.

Kontrakt na nowy samolot o oznaczeniu XF7F-1 został podpisany 30 czerwca 1941. Firma Grumman pragnęła zaprojektować samolot lepszy od wszystkich współczesnych mu myśliwców, lepiej uzbrojony i mogący spełniać także zadania samolotu szturmowego. Tigercat został uzbrojony w cztery działka M24 i cztery karabiny maszynowe M2 kalibru 12,7 mm. Dodatkowo pod kadłubem i skrzydłami znajdowały się zaczepy na bomby i torpedy. Tigercat był jednym z najszybszych myśliwców z silnikiem tłokowym i najszybszym samolotem w służbie amerykańskiej marynarki wojennej. Na poziomie morza był o ponad 130 km/h szybszy od Vought F4U Corsair.

Znakomite osiągi i silne uzbrojenie samolotu zostały okupione wysoką masą własną i dużą prędkością lądowania, co ostatecznie spowodowało, że uznano je za nienadające się do operowania z lotniskowców. Podczas testów odkryto także problemy ze stabilnością w locie z jednym silnikiem oraz kłopoty z hakiem podogonowym. Pierwsza seria produkcyjna została więc skierowana do jednostek USMC jako myśliwiec nocny. Samolot został w tym celu wyposażony w radar APS-6.

W następnej wersji produkcyjnej F7F-3 dokonano kilku zmian, mających na celu przystosowanie samolotu do działań z lotniskowców, ale po wypadku przy lądowaniu na lotniskowcu USS "Shangri-La" także ten model nie otrzymał certyfikatu Navy. Wersja F7F-3 była produkowana w odmianach jako myśliwiec, myśliwiec nocny i samolot rozpoznania fotograficznego.

Dopiero ostatnia wersja (F7F-4N), która została bardzo poważnie zmodyfikowana, otrzymała certyfikat marynarki wojennej jako myśliwiec pokładowy, ale zbudowano tylko 12 egzemplarzy tego samolotu.

Tigercaty używane były w czasie wojny koreańskiej jako myśliwce nocne i samoloty szturmowe. Po wycofaniu ze służby kilkanaście F7F zostało przerobionych na samoloty do gaszenia pożarów.

Pierwotnie samolot miał otrzymać nazwę "Tomcat" ("kocur"), ale ponieważ "tomcat" oznacza w slangu również "bardzo aktywnego seksualnie mężczyznę", uznano, że nazwa jest zbyt "wulgarna". W późniejszym czasie nazwę Tomcat otrzymał inny myśliwiec US NAVY F-14