Douglas TBD Devastator
![]() | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
pokładowy samolot torpedowo-bombowy |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie |
| Załoga |
3 (pilot, nawigator – bombardier, radiotelegrafista – strzelec pokładowy) |
| Historia | |
| Data oblotu |
15 kwietnia 1935 |
| Lata produkcji | |
| Wycofanie ze służby | |
| Liczba egz. |
130 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc |
900 KM (671 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15,25 m |
| Długość |
10,66 m |
| Wysokość |
4,37 m |
| Powierzchnia nośna |
39,20 m² |
| Masa | |
| Własna |
2800 kg |
| Startowa |
4480 kg (normalna) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
335 km/h |
| Pułap |
5900 m |
| Zasięg |
1200 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny Browning kal. 7,62 mm 1 torpeda kal. 571 mm Mk. 13 lub 800 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| USA | |
| Rzuty | |
![]() | |
Douglas TBD Devastator – amerykański pokładowy samolot torpedowo-bombowy, zaprojektowany w 1934 roku i zbudowany w amerykańskiej wytwórni lotniczej Douglas Aircraft Company.
Historia
W 1934 roku w wytwórni lotniczej Douglas Aircraft Company opracowano samolot bombowo-torpedowy przystosowany do startów z pokładu lotniskowca. W dniu 15 kwietnia 1935 roku prototyp tego samolotu został oblatany, a następnie po dokonaniu niezbędnych poprawek w konstrukcji w maju 1937 roku został wprowadzony do produkcji seryjnej. 5 października 1937 roku samolot został przyjęty do uzbrojenia US Navy jako Douglas TBD-1 Devastator. Pierwszą jednostką przezbrojona w TBD była eskadra torpedowa VT-3 lotniskowca USS „Saratoga” (CV-3).
Wyprodukowano 129 samolotów Douglas TBD-1 Devastator, istniała także wersja samolotu pod nazwą Douglas TBD-1A Devastator, która posiadała pływaki.
Zastosowanie samolotu
.jpg)
Samoloty torpedowo-bombowe Douglas TBD-1 Devastator były używane w lotnictwie marynarki amerykańskiej. Służyły jako samoloty pokładowe na amerykańskich lotniskowcach: USS "Saratoga", USS "Enterprise", USS "Yorktown", USS "Lexington", USS "Wasp", USS "Hornet", USS "Ranger". Z uwagi na zbyt małą prędkość tych samolotów, już jednak na początku wojny na Pacyfiku Devastatory nie spełniały wymagań ówczesnego pola walki. Bez większych sukcesów wzięły jeszcze udział w amerykańskich rajdach pierwszej połowy 1942 roku oraz w bitwie na Morzu Koralowym. Zaraz jednak po niej został rozpoczęty proces wymiany Devastatorów na znacznie nowocześniejsze maszyny Grummana, TBF Avenger, których pierwsze 21 egzemplarzy dotarło na Hawaje na przełomie maja i czerwca. Z uwagi jednak na brak czasu na przeszkolenie pilotów na nowych samolotach przed kolejną bitwą, to starsze Devastatory wzięły udział w kolejnym starciu z lotniskowcami Połączonej Floty.
Po katastrofalnych stratach prowadzących do niemal całkowitej likwidacji pokładowych eskadr Devastatorów podczas bitwy pod Midway, samoloty te zostały całkowicie wycofane ze służby w US Navy i zastąpione przez nowoczesne Avengery.
Opis techniczny
Samolot torpedowo-bombowy Douglas TBD-1 Devastator był trzymiejscowym dolnopłatem, o konstrukcji całkowicie metalowej. Kabiny zakryte. Napędzany silnikiem gwiazdowym w układzie podwójnej gwiazdy. Podwozie samolotu chowane w locie.
Bibliografia
- Krzysztof Zalewski. Samolot torpedowy TBD-1 Devastator. „Nowa Technika Wojskowa”. 1992. Nr. 5(11). s. s. 31-33. ISSN 1230-1655.
_on_4_June_1942_(80-G-41686).jpg)
.jpg)

.svg.png)
.svg.png)
.svg.png)