Douglas TB2D Skypirate

Douglas TB2D Skypirate

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Douglas Aircraft Company
Typ	bombowiec pokładowy
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie trójpodporowe – wciągane w locie
Załoga	3 (pilot, nawigator-bombardier, strzelec pokładowy)
Historia
Data oblotu	1945
Dane techniczne
Napęd	Pratt-Whitney R-4360-8 Wasp Major
Moc	3000 KM (2200 kW)
Wymiary
Rozpiętość	21,3 m
Długość	14,0 m
Wysokość	6,90 m
Powierzchnia nośna	56,21 m²
Masa
Własna	8350 kg
Startowa	12950 kg (normalna) 15767 kg (maksymalna)
Osiągi
Prędkość maks.	547 km/h
Prędkość wznoszenia	7,0 m/s
Pułap	8500 m
Zasięg	2010 km (normalny) 4635 km (z dodatkowymi zbiornikami)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
przewidywane 4 karabiny maszynowe kal. 12,7 mm (stałe – zamontowane w skrzydłach) 2 karabiny maszynowe kal. 12,7 mm (jeden w obrotowej wieżyczce na grzbiecie, drugi pod tylną częścią kadłuba) 4 uniwersalne zaczepy pod skrzydłami, gdzie mogły być umieszczone: 4 torpedy 4 bomby o masie 450 – 600 kg 2 bomby o masie 1800 kg 4 bomby głębinowe 4 dodatkowe zbiorniki paliwa
Użytkownicy
Stany Zjednoczone

Douglas TB2D Skypirate (pol. Podniebny pirat) – amerykański prototypowy bombowiec pokładowy z okresu II wojny światowej

W 1943 roku w związku z rozpoczęciem budowy lotniskowców typu Midway oraz że używane w lotnictwie marynarki wojennej samoloty torpedowe TBD Devastator były już przestarzałe, rozpoczęto pracę nad nowym samolotem który miał wejść na wyposażenie nowych lotniskowców.

Projekt takiego samolotu powstał w wytwórni Douglas Aircraft Company, a dwa prototypy tego samolotu oznaczone jako XTB2D-1 zamówiono w wytwórni w dniu 31 października 1943 roku. Jednak pierwszy prototyp oblatany został dopiero w lutym 1945 roku.

W związku jednak z zakończeniem II wojny światowej zaniechano dalszych prac nad tym samolotem, po zbudowaniu tylko dwóch samolotów prototypowych.

Samolot Douglas TB2D Skypirate, nie został wprowadzony na uzbrojenie.

Samolot Douglas TB2D Skypirate był trzymiejscowym samolotem torpedowo-bombowym w układzie jednosilnikowego, wolnonośnego dolnopłata o konstrukcji metalowej z trójpodporowym wciąganym w locie podwoziem.

Płat trójdzielny o dużej rozpiętości składał się z długiego prostokątnego centropłara oraz składanych (do hangarowania) części skrajnych o obrysie trapezowym i znacznym wznosie. Do kadłuba przymocowane było usterzenie pionowe z płetwą grzbietową i szerokie usterzenie poziome.

Podwozie główne o szerokim rozstawie, wciągane było w skrzydła na zewnątrz, co zapewniało miejsce dla podwieszanie uzbrojenia. Podwozie przednie o zdwojonych kołach wciągane było w tył do kadłuba.

Do napędu samolotu zastosowano największy wówczas silnik tłokowy Pratt-Whitney R-4360-8 Wasp Major w układzie poczwórnej gwiazdy (4 x 7 cylindrów). Silnik napędzał dwa przeciwbieżne, czterołopatowe śmigła przestawialne Curtiss-Electric o średnicy 4,5 m.