OKo1
 OKo1 w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1916-1924 |
| Układ osi |
2'C2' |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
37 t |
| Długość |
14 800 mm |
| Wysokość |
4260 mm |
| Średnica kół napędnych |
1650 mm |
| Średnica kół tocznych |
860 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Ciśnienie w kotle |
12 kG/cm² |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
138 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
42,2 m² |
| Powierzchnia rusztu |
2,44 m² |
| Średnica cylindra |
560 mm |
| Skok tłoka |
630 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
100 km/h |
OKo1 – tendrzak przystosowany do szybkiego ruchu pasażerskiego.
Jednakową prędkość w obydwóch kierunkach jazdy uzyskano przez dodanie dwóch dwuosiowych wózków. Jego prędkość maksymalna wynosi 100 km/h. Jest to konstrukcja pruska, produkowana przez firmę Vulcan ze Szczecina jako seria T18; w kolejach niemieckich nosiła oznaczenie serii 78.
Dla kolei niemieckich zbudowano 534 lokomotywy pod oznaczeniem 78 0-5, 8 maszyn dla kolei tureckich, a ostatnią tego typu wybudowano w 1939 dla prywatnych kolei. W Polsce skoncentrowane były w dyrekcji poznańskiej (MD Poznań Osobowa, Jarocin, Zbąszynek i in.)
Z PKP ostatnia została wycofana w 1975 roku z Zielonej Góry. Do celów muzealnych pozostawiono lokomotywę OKo1-3, która znajduje się w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.