Ty37
 Ty37-17 | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1937–1941 |
| Układ osi |
1'E |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
91,6 t + 22,6 t tender |
| Masa służbowa |
98,8 t + 54,1 t tender |
| Długość |
12 550 mm |
| Długość z tendrem |
20 500 mm |
| Wysokość |
4620 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
9050 mm |
| Średnica kół napędnych |
1450 mm |
| Średnica kół tocznych |
850 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
22D23 |
| Ciśnienie w kotle |
16 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
196,7 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
84,1 m² |
| Powierzchnia rusztu |
4,5 m² |
| Średnica cylindra |
630 mm |
| Skok tłoka |
700 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
1720 KM (1264 kW) |
| Maksymalna siła pociągowa |
21 000 kG |
| Prędkość konstrukcyjna |
75 km/h |
| Nacisk osi na szyny |
17,25 t |
.svg.png){kind=small}
Ty37 – seria ciężkich parowozów towarowych PKP, polskiej konstrukcji. Skonstruowana w związku z rosnącą w drugiej połowie lat 30. XX wieku masą składów towarowych. Był odpowiedzią na niewystarczające parametry robocze parowozu Ty23, miał też wyższą od niego sprawność z uwagi na wyższe ciśnienie pary w kotle. Do wybuchu II wojny światowej, w latach 1937–1938, zbudowano w zakładach H. Cegielski w Poznaniu tylko 27 parowozów. 15 z nich zostało po wybuchu wojny przejęte przez koleje niemieckie jako seria 5829[1], ponadto po zajęciu fabryki przez Niemców, zmontowano w 1940 z przygotowanych części 10 kolejnych maszyn tej serii. Po wojnie na stan PKP wróciło 17 parowozów, które pracowały do połowy lat 70. XX wieku. Ostatnią lokomotywą wycofaną z ruchu w 1978 był Ty37-17, który jako jedyny zachował się do dnia dzisiejszego – znajduje się on w skansenie w Chabówce.
Na bazie dokumentacji parowozu Ty37 skonstruowano po wojnie parowóz Ty45.
Przypisy
Bibliografia
- Bogdan Pokropiński, Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej dla PKP i przemysłu, Warszawa, WKiŁ, 1987, ISBN 83-206-0483-4, s. 43–45
- J. Fijałkowski, W. Kowalewski: Charakterystyki Normalnotorowych Pojazdów Trakcyjnych. Wydawnictwa Komunikacyjne, 1959.