Burnyj (1901)

Burnyj
Бурный
Ilustracja
„Burnyj” między 1902 a 1904 rokiem
Klasa

niszczyciel

Typ

Bojkij

Historia
Stocznia

Zakłady Newskie, Petersburg

Położenie stępki

1901

Wodowanie

29 września?/12 października 1901

 Rosyjska Imperatorska MW
Nazwa

„Makriel” → „Burnyj” (od 1902)

Wejście do służby

sierpień 1902

Los okrętu

samozatopiony 29 lipca?/11 sierpnia 1904

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

350 ton

Długość

64 metry

Szerokość

6,4 metra

Zanurzenie

2,59 metra

Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania
4 kotły, moc 5700 KM, 2 śruby
Prędkość

26 węzłów

Zasięg

1200 Mm przy prędkości 12 węzłów

Uzbrojenie
1 działo kal. 75 mm
5 dział kal. 47 mm (5 × I)
6 torped, 12–18 min
Wyrzutnie torpedowe

3 × 381 mm (3 × I)

Załoga

62–69

Burnyj (ros. Бурный) – rosyjski niszczyciel z początku XX wieku, jedna z 22 zbudowanych jednostek typu Bojkij. Okręt został zwodowany pod nazwą „Makriel” („Макрель”) w 1901 roku w Zakładach Newskich w Petersburgu. W 1902 roku nazwę jednostki zmieniono na „Burnyj”. Niszczyciel został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego w sierpniu 1902 roku, z przydziałem do Floty Bałtyckiej. Został następnie przerzucony na Daleki Wschód, gdzie wszedł w skład Eskadry Oceanu Spokojnego i wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. 29 lipca?/11 sierpnia 1904 roku, po bitwie na Morzu Żółtym, „Burnyj” wszedł na skały i został następnie samozatopiony nieopodal Weihaiwei.

Projekt i budowa

Okręt był jednym z 22 niszczycieli typu Bojkij zbudowanych w krajowych stoczniach, będących ulepszoną i powiększoną wersją zaprojektowanych w brytyjskiej stoczni Yarrow jednostek typu Sokoł[1][2]. Budową jednostki zajęły się Zakłady Newskie w Petersburgu[1][2]. Stępkę okrętu położono w 1901 roku (niektóre źródła podają, że w 1900 roku), a zwodowany został jako „Makriel” („Макрель”, pol. makrela) 29 września?/12 października 1901 roku[2][a]. W 1902 roku nazwę jednostki zmieniono na „Burnyj”[3].

Dane taktyczno-techniczne

„Burnyj” był czterokominowym niszczycielem[1][2]. Długość całkowita wynosiła 64 metry, szerokość 6,4 metra i maksymalne zanurzenie 2,59 metra[1][b]. Wyporność jednostki wynosiła 350 ton[1][4][c]. Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 5700 KM, do której parę dostarczały cztery kotły Yarrow[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 26 węzłów[1][2]. „Burnyj” mógł zabrać zapas węgla o maksymalnej masie 80 ton, co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 12 węzłów[1][2].

Uzbrojenie artyleryjskie okrętu stanowiły: umieszczone na nadbudówce dziobowej pojedyncze działo kalibru 75 mm Canet L/48 oraz pięć pojedynczych dział trzyfuntowych kalibru 47 mm Hotchkiss M1885 L/40[1][2]. Jednostka wyposażona była w jedną dziobową stałą i dwie pojedyncze obracalne pokładowe wyrzutnie torped kalibru 381 mm, z łącznym zapasem sześciu torped[1][2]. Ponadto okręt mógł zabrać na pokład 12–18 min[1][2].

Załoga liczyła 62–69 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba

„Burnyj” został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego w sierpniu 1902 roku[2] lub wrześniu tego roku[5]. Jednostka weszła początkowo w skład Floty Bałtyckiej[6]. W październiku 1902 roku „Burnyj” wraz z siostrzanym „Bojkim” wyszły w rejs przez Morze Śródziemne na Daleki Wschód, dołączając w grudniu w Algierze do zespołu kadm. E. Sztakelberga[7][8]. Z powodu problemów z maszynami, niszczyciele szły dalej z Zatoki Suda na Krecie w towarzystwie krążownika „Bogatyr’”, który na części trasy musiał je holować (przede wszystkim „Bujnego”)[8]. Zespół dotarł do Port Artur 14?/27 maja 1903 roku, po czym niszczyciele zostały skierowane na remont, który zakończył się dopiero w marcu 1904 roku[7][9].

W momencie wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej jednostka wchodziła w skład 1. Flotylli Niszczycieli I Eskadry Oceanu Spokojnego, stacjonując w Port Artur (wraz z niszczycielami „Wnimatielnyj”, „Włastnyj”, „Wnuszytielnyj”, „Wynosliwyj”, „Grozowoj”, „Bditielnyj”, „Biesposzczadnyj”, „Biesstrasznyj”, „Biesszumnyj”, „Bojewoj” i „Bojkij”)[10][11]. „Burnyj” wyszedł bojowo po raz pierwszy w morze 19 marca?/1 kwietnia 1904, po czym miał ponowną przerwę w działaniach bojowych do maja[5]. W dniu 12?/25 maja „Burnyj” i „Bojkij” wyszły do Dalnego, eskortując kanonierkę „Bobr”, a następnie 13?/26 maja wzięły udział w bitwie pod Kinchou, osłaniając ostrzeliwującą pozycje Japończyków kanonierkę w Zatoce Gand[12]. Następnego dnia okręty powróciły do Port Artur w związku z utratą Dalnego[12]. W tym miesiącu „Burnyj” jeszcze tylko raz wyszedł w morze 23 maja/5 czerwca[5]. 1?/14 czerwca krążownik „Nowik” oraz niszczyciele „Burnyj”, „Bojewoj”, „Włastnyj”, „Grozowoj”, „Wynosliwyj”, „Biesstrasznyj”, „Lejtienant Burakow”, „Rastoropnyj”, „Sierdityj”, „Skoryj” i „Raziaszczij” wyszły z Port Artur z misją ostrzelania wojsk japońskich w Zatoce Melanhe, ścierając się najpierw z 16 japońskimi niszczycielami i torpedowcami, a po wykonaniu zadania z zespołem niszczycieli przeciwnika (mimo intensywnej wymiany ognia potyczka zakończyła się bez strat z obu stron)[13].

3?/16 czerwca okręt zatrzymał do kontroli norweski statek „Heimdall”[14]. W nocy z 9/22 na 10/23 czerwca „Burnyj” uczestniczył w zabezpieczeniu pierwszej próby przejścia zablokowanej przez Japończyków w Port Artur Eskadry do Władywostoku (w składzie sześciu pancerników, pięciu krążowników, dwóch krążowników torpedowych i sześciu niszczycieli, dowodzonych przez kontradmirała Wilgelma Witgefta, jednak wobec napotkania przeważających sił przeciwnika okręty rosyjskie nie podjęły walki i powróciły do bazy[15][16]. W czerwcu (starego stylu) ogółem niszczyciel 11 razy wychodził w morze i siedem razy patrolował w pobliżu bazy i w Zatoce Tahe, a w lipcu aż 13 razy wychodził w morze i dwa razy patrolował[5]. 23 lipca?/5 sierpnia „Burnyj”, „Bojkij”, „Biesszumnyj”, „Raziaszczij” i „Storożewoj” wyszły z Port Artur z zadaniem postawienia próbnej zagrody minowej, eskortowane przez dziewięć innych niszczycieli; tuż po godzinie 4:00 na redzie zewnętrznej rosyjski zespół natknął się na patrolujące japońskie niszczyciele „Akebono”, „Oboro” i „Ikazuchi”, w wyniku czego mimo przewagi liczebnej postawiono tylko osiem min[17].

28 lipca?/10 sierpnia „Burnyj”, dowodzony przez kpt. mar. N. Tyrkowa, wraz z większością zgromadzonych w Port Artur okrętów wyszedł z oblężonego portu, podejmując próbę przedarcia się do Władywostoku[18]. Doprowadziło to do bitwy na Morzu Żółtym, w wyniku której eskadra rosyjska została częściowo rozproszona, a „Burnyj”, „Biesstrasznyj”, „Biesposzczadnyj” i „Biesszumnyj” dołączyły do przedzierającego się na południe zespołu krążowników kadm. N. Rejzensztajna („Askold”, „Diana”, „Pałłada” i „Nowik”)[19][20]. Ostatecznie pierścień japońskiej blokady pokonały: „Askold”, „Nowik”, „Diana”, „Burnyj”, „Biesstrasznyj”, „Biesposzczadnyj”, „Biesszumnyj” i „Grozowoj”, lecz następnie rozproszyły się[21][22]. Próbujący dotrzeć do niemieckiej bazy Tsingtau „Burnyj” o godzinie 2:00 w nocy 29 lipca?/11 sierpnia płynąc we mgle u wybrzeży półwyspu Szantung wszedł na skały, i mimo nieuszkodzonego kadłuba nie mógł z nich zejść[23]. Obawiając się przechwycenia przez Japończyków, dowódca niszczyciela N. Tyrkow nakazał załodze opuszczenie okrętu i zniszczenie go za pomocą ładunków wybuchowych[23]. „Burnyj” został samozatopiony na wschód od Weihaiwei (na pozycji 37°23′N 123°24′E/37,383333 123,400000), a załoga udała się do brytyjskiej bazy w Weihaiwei, skąd powróciła później do Rosji[23][24].

Dowódcy

Lista dowódców (daty starego stylu)[25]
Imię i nazwisko od do uwagi
kmdr por. Jewsiej Pogorelski 19 sierpnia 1902 8 marca 1904 [26]
kpt. mar. Iwan Podjapolski 8 marca 1904 18 marca 1904 p.o. dowódcy[26]
kpt. mar. Nikołaj Azarjew 18 marca 1904 3 kwietnia 1904 [27]
kpt. mar. Nikołaj Tyrkow 3 kwietnia 1904 29 lipca 1904 [28]

Uwagi

  1. ↑ Gardiner, Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 207 podaje, że stępkę okrętu położono w 1900 roku.
  2. ↑ Niemal identyczne wartości podaje Gogin 2023 ↓. Natomiast Olender 2021 ↓, s. 620 podaje, że długość wynosiła 60,2 metra, szerokość 6,4 metra i zanurzenie 1,8 metra.
  3. ↑ Identycznie podają Miramar 2023 ↓, Brassey 1904 ↓, s. 319. Natomiast Gogin 2023 ↓ podaje wyporność normalną 427–445 ton i pełną 520–530 ton.

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.