Kapuściany
 Fragment pałacu zbudowanego przez Ignacego Szczeniowskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Wysokość |
242 m n.p.m. |
| Populacja • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+380 4343 |
| Kod pocztowy |
24332 |
Położenie na mapie obwodu winnickiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 48°31′57″N 29°01′43″E/48,532500 29,028611 | |
Kapuściany[1] (ukr. Капустяни[2]) – wieś na Ukrainie w rejonie hajsyńskim, obwodu winnickiego, na wschodnim Podolu.
W czasach I Rzeczypospolitej wieś leżała w województwie bracławskim w prowincji małopolskiej Korony Królestwa Polskiego. Wieś należała do wojewody sandomierskiego i lubelskiego Jana Tarły[3]. W 1789 była prywatną wsią należącą do Potockich[4]. Odpadła od Polski w wyniku II rozbioru[5]. Pod zaborami należała do Szczeniowskich[1].
Zabytki
- zamek istniejący w XVI w. własność Czerlenkowskich
- stary pałac nad Bohem, w części w ruinie, z dwiema okrągłymi wieżami, z czworobocznym kasztelem od zachodu. Własność Tytusa Szczeniowskiego[6].
- piętrowy pałac wybudowany pod koniec XIX w. w stylu angielskiego gotyku (neogotyckim) przez Ignacego Szczeniowskiego[7] według projektu architekta Szille z Kijowa. Posiadał portyk z wieżą nad wejściem. Skrzydła niższe kryte dachem czterospadowym[6]. Majątek Kapuściany należał do Szczeniowskich.
Urodzeni
- Ignacy Szczeniowski – polski inżynier, minister przemysłu i handlu II RP.
Linki zewnętrzne
- Kapuściany (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 826.
Przypisy
- 1 2 Kapuściany (1), wł. Szczeniowskich, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 826.
- ↑ Kapuściany na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
- ↑ Wiesław Bondyra, Dobra ziemskie Tarłów w Małopolsce w czasach saskich, w: Tarłowie. Z dziejów kulturalnych, gospodarczych i politycznych rodu, Janowiec 2009, s. 52.
- ↑ Мykoła Krykun, Воєводства Правобережної України у XVI-XVIII століттях: Статті і матеріали, Lwów 2012, s. 522
- ↑ Zygmunt Gloger Geografia historyczna ziem dawnej Polski. Województwo Bracławskie.
- 1 2 Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 34.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 154-155, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość).